Drie fascinerende neurowetenschappelijke gevallen

Sommige neurowetenschappelijke gevallen zijn zo vreemd dat ze lijken te bewijzen dat de hersenen een eindeloos labyrint zijn, dat we misschien nooit volledig zullen begrijpen. Deze vreemde verschijnselen leiden vaak tot belangrijke wetenschappelijke bevindingen, zoals de gevallen die we vandaag met je zullen delen.

Het interessantste deel van veel neurowetenschappelijke gevallen is dat ze vaak leiden tot eerder onbekende kennis over de hersenen. Soms biedt een ziekte of symptoom aanwijzingen die ons begrip van de menselijke geest vergroten.

Veel van deze neurowetenschappelijke gevallen zijn opmerkelijk door de unieke symptomen van de patiënt. De levens van mensen die getroffen worden door deze ongewone omstandigheden zijn vaak vreemd en fascinerend. De echt waardevolle conclusie is echter dat je het menselijk brein kunt zien functioneren op een manier die niemand eerder heeft gezien.

De wetenschappelijke wereld beschouwt neuroloog Oliver Sacks als een van de belangrijkste leraren van onze tijd. Hoewel zijn stijl van vertellen en de buitengewone verhalen die hij heeft over patiënten soms wel op science fiction lijken, zijn ze allemaal waar. Vandaag delen we drie van deze fascinerende gevallen.

Drie interessante neurowetenschappelijke gevallen

1. Herinnering

Dit is een van de meest fascinerende gevallen. De patiënt was een vrouw in de tachtig die een unieke ervaring had in 1979. Ze was in goede gezondheid en had volledig functionerende mentale vermogens. Ze had echter gehoorproblemen.

Op een nacht droomde ze van haar jeugd in Ierland. In de droom hoorde ze de muziek uit haar verleden, de traditionele liedjes en typische manier van dansen. Toen ze wakker werd, zat de muziek nog in haar hoofd.

Ze dacht dat er een radio aan stond of dat iemand een opname speelde, hoewel er niemand was. Ze kon alle muzikale noten perfect horen, op een hoog genoeg volume om haar af te leiden van andere dingen.

Voordat artsen een hersenscan konden uitvoeren, begon de muziek te verdwijnen. Het had toen al maanden in haar hersenen gespeeld. Alles leek te wijzen op een probleem in de temporale kwab geassocieerd met gevoelens van nostalgie.

Deze zaak suggereert dat sommige gebieden van de hersenen alle ervaringen van je verleden opslaan, alsof ze onverwoestbare bestanden waren.

2. De zaak Madeline

Madeline was een 60-jarige vrouw met aangeboren blindheid. Dat betekent dat ze blind werd geboren en nog nooit iets met haar eigen ogen had gezien. Ze had ook hersenverlamming en leed aan onvrijwillige handbewegingen. Met al deze aandoeningen, zou je verwachten dat ze ernstige cognitieve vertragingen heeft, maar Madeline was een zeer intelligente vrouw.

De mensen om haar heen lazen haar vaak voor. Als gevolg daarvan was ze gecultiveerd en een geweldige gesprekspartner. Ze had nooit geleerd om braille te lezen, want in haar woorden waren haar handen “nutteloze, godvergeten klontjes deeg.” Ze zei dat ze haar handen niet eens ervoer als deel van haar lichaam.

Ondanks wat ze zelf geloofde, waren Madeline’s handen in principe normaal. Om de een of andere reden bewogen ze niet goed. Oliver Sacks theoretiseerde dat omdat haar familie echt alles voor haar deed, ze het gebruik van haar ledematen verloor. Zo begon hij met haar aan een rehabilitatieprogramma. Aan het einde van de behandeling werd Madeline beeldhouwer.

3. De man die uit bed viel

Deze neurowetenschappelijke zaak gaat over een vreemde aandoening genaamd autotopagnosie, die gekenmerkt wordt door een onvermogen om je eigen lichaamsdelen te herkennen.

Een jongeman in een ziekenhuis had een vreemde ervaring. Hij zag een been op zijn bed waarvan hij zei dat het niet van hem was, dus probeerde hij het op te pakken en het van het bed te gooien. Toen hij dat deed, viel hij uit bed.

De jongeman werd doodsbang door die ervaring. Om een of andere reden geloofde hij dat zijn linkerbeen van zijn lichaam was geamputeerd en dus kon het been op het bed onmogelijk van hem zijn.

Het been maakte hem bang. Medische deskundigen ondervroegen hem, en omdat hij niemand kon vertellen waar zijn echte been was, bleef hij zichzelf slaan en probeerde zich te ontdoen van het been.

Helaas moet dit geval nog worden opgelost. Hoewel er veel soortgelijke gevallen in boeken voorkomen, weet niemand de oorzaak van het probleem of hoe ze mensen met deze aandoening kunnen helpen.