Diep ademhalen en zwijgen is soms beter
Ze zeggen dat stilte de kunst is die wijsheid voedt, dus soms is er geen andere keuze dan er gebruik van te maken om ergens goed op te reageren, om niet door te gaan met gesprekken en zaken die het niet waard zijn. Diep ademhalen en zwijgen is soms beter en op bepaalde momenten de beste keuze die we kunnen maken.
Het is merkwaardig hoe er in de stilte van de patiënt een aanzienlijke vooruitgang in het genezingsproces wordt gezien door degenen die al vele jaren in de psychotherapie werken. Voor velen zal dit enigszins tegenstrijdig overkomen, aangezien de therapie zich sterk baseert op de uitwisseling van woorden. Het medium is dus de dialoog die fungeert als een energie die confronteert, verdiept, ontwaakt en reconstrueert.
Die plotselinge stilte, waarin iemand een moment zijn mond houdt en ademhaalt, is echter vaak een cruciaal moment. Het is het moment waarop iemand stilstaat bij zijn emoties, wanneer hij iets beseft waar hij zich tot dan toe nog niet van bewust was. Het is ook het moment dat de persoon meer dan ooit gericht is op het harmoniseren van zijn gedachten en emoties, en het verleden buiten beschouwing laat om zich echt te kunnen focussen op het huidige moment.
Stilte fungeert soms als het ontwaken van het geweten, en dat is iets bijzonders. Niet alleen helpt het ons om beter met gesprekken of bepaalde situaties om te gaan, het is ook een kanaal waar we contact met onszelf kunnen maken en voor een moment kunnen stoppen met ‘doen’, om simpelweg te ‘zijn’.
We hebben dus te maken met een onderwerp dat interessante nuances en merkwaardige aspecten heeft, dat van dag tot dag een grote hulp kan zijn. We nodigen je uit om je te verdiepen in de vele aspecten van stilte en in de kunst van het zwijgen.
Mentaal lawaai, het lawaai dat ons omhult en verslindt
We leven in een lawaaicultuur. En dan hebben we het niet over de herrie in onze omgeving, het aanhoudende brommen van het verkeer, het eeuwigdurende geronk van de fabrieken of over de weerklank van grote steden die nooit gaan slapen. We praten over mentale ruis, dat lawaai van tegenstrijdige emoties. Een mentale kakofonie die er niet alleen voor zorgt dat we stoppen met luisteren naar degene die we voor ons hebben, maar die ons er ook vaak toe brengt om niet naar onszelf te luisteren.
We worden beïnvloed door een vorm van communicatie waarbij de enthousiaste stem, die schreeuwt en die geen pauzes inlast, degene is die zegeviert. We zien het bij onze politici, we zien het in veel vergaderingen op ons werk, waar iemand die zijn mond houdt onmiddellijk wordt bestempeld als iemand die niet erg vastberaden is of als iemand zonder charisma. En inderdaad, essayist en journalist George Michelsen Foy heeft een onderzoek gedaan om aan te tonen dat iemand die even stil is voordat hij antwoord geeft in de westerse cultuur met wantrouwen of argwaan wordt bekeken.
Gesprekken bestaan vaak uit woorden en uitdrukkingen die niet door een geschikte geestelijke of emotionele filter gaan. We vergeten dat het beheersen van de taal en spraak een vorm van intellectuele kunst is, waar stilte dikwijls een noodzakelijk overgangspunt is.
Laten we, op zijn minst heel even, halt houden om elkaar tegemoet te komen. Het is noodzakelijk om even te pauzeren om de ander te zien en te voelen. Laten we begrijpen dat er niks mis is met even ademhalen en zwijgen middenin een gesprek. Zwijgen is soms beter. Misschien is dat wat we na die pauze zeggen wel de oplossing voor het probleem of de sleutel om onze relatie te redden.
Zwijgen is soms beter, maar het kan ook een straf zijn
George Bernard Shaw zei dat ‘stilte de meest perfecte uitdrukking van minachting is’. We moeten dus heel voorzichtig zijn met hoe we stilte gebruiken, hoe we het toepassen, in overeenstemming met de situatie en de mensen met wie we te maken hebben. Tot nu toe hebben we duidelijk gemaakt dat het gebruik van stilte een perfect hulpmiddel is om onze eigen emoties te beheersen, om ons te concentreren op het hier en nu en om op die manier een beter antwoord of een geschiktere reactie te geven.
De ondernemer, onderzoeker en docent Luis Castellanos vertelt ook over dit onderwerp in zijn boek ‘La cienca del lenguaje positivo’. Stilte is een pauze voor onszelf. Zwijgen is iets dat noodzakelijk is, bijvoorbeeld, als we naar huis gaan van ons werk en we staan op het punt om thuis te komen. Zoiets eenvoudigs als diep ademhalen en een paar seconden zwijgen kan de druk en spanning uit die andere context wegnemen, omdat we die niet mee naar huis zouden moeten nemen.
Wat nu goed is om in gedachten te houden, is dat stilte vaak kan fungeren als een indicator van de kwaliteit van onze persoonlijke relaties. Het zijn woorden die opvoeden, het zijn woorden die genezen en zij die ons helpen bruggen te bouwen, te wortelen en onze banden te consolideren door middel van een positieve, empathische en toegankelijke taal.
Daarom moet het heel duidelijk zijn dat stilte geen positieve straf is voor een kind, dat elke verkeerde handeling, ondeugendheid of onzin niet kan worden opgelost met zwijgen of door hem naar de eenzaamheid van zijn kamer te sturen. Hiermee voeden we vaak alleen maar de woede. In deze gevallen is juist de communicatie van essentieel belang, onontbeerlijk om gedrag te veranderen, fouten te erkennen en hulp te bieden om te beteren.
Laten we daarom goed gebruik maken van stilte. Laten we er ons paleis van rust van maken, waar we onszelf kunnen tegenkomen, waar we emoties kunnen harmoniseren, waar we onze geest tot rust kunnen brengen en waar we het beste antwoord en het mooiste woord voor het meest behoeftige moment in kunnen vinden.
