De Turingtest: onderscheid maken tussen een mens en een machine
Kunnen machines denken? Tweehonderd jaar geleden zou deze vraag niet veel zin hebben gehad. Maar met de opmars van kunstmatige intelligentie en robotica zien we deze vraag nu vanuit een ander perspectief. In het licht hiervan gebruiken wetenschappers de Turingtest om vast te stellen of een computer of een kunstmatig organisme redeneervermogen heeft.
Alan Turing, de vader van de computerwetenschap, pleegde in 1954 zelfmoord, waarschijnlijk grotendeels vanwege zijn veroordeling voor homoseksualiteit. Hij liet echter de Turingtest achter, ontworpen om te beoordelen of een machine in staat was om intelligentie te tonen. Deze interessante test, die Turing oorspronkelijk het imitatiespel noemde, wordt vandaag de dag nog steeds gebruikt.
In 2014 slaagde een zekere Eugene Goostman voor de test. Achter deze ogenschijnlijk menselijke naam ging een kunstmatige geest schuil. Het was echter geen computer. Het was een chatbot, een computerprogramma dat menselijke gesprekken simuleert en verwerkt.
Deze entiteit, die taalverwerkingstechnieken kon toepassen dankzij uitgebreide toegang tot databases, misleidde bijna 30 procent van de mensen die ermee in contact kwamen. De makers gaven het de persoonlijkheid van een 13-jarige jongen. Het was nieuwsgierig, geestig en presenteerde verrassende gesprekslogica.
Alan Turing zou waarschijnlijk versteld hebben gestaan. Toch zou het niet mogelijk zijn geweest zonder zijn toewijding en instinctieve interesse in het ophelderen van de verschillen tussen mensen en machines. Laten we eens naar de test zelf kijken.
“Als men verwacht dat een machine onfeilbaar is, kan hij niet ook intelligent zijn.”
Kenmerken van de Turingtest
In 1950 presenteerde Alan Turing zijn bewijs in het artikel Computing Machinery and Intelligence. Hij begon zijn werk met de woorden “Kunnen machines denken?” In werkelijkheid bleek de term ‘denken’ echter nogal complex en controversieel te zijn. Daarom herformuleerde hij het voorstel en stelde hij de vraag of een kunstmatige entiteit intelligent gedrag kon vertonen.
Het is goed mogelijk dat deze vraag destijds niet bijzonder relevant was. Er zijn echter ook andere redenen waarom Turing herinnerd moet worden. De eerste is dat hij grotendeels verantwoordelijk was voor het ontcijferen van de Enigmacode. Dit hielp uiteindelijk bij het verslaan van de Nazi’s in de Tweede Wereldoorlog.
Ten tweede gaf Turing ons goede redenen om na te denken over de evolutie van technologie en de gevolgen daarvan. Hij vroeg of er een tijd zou kunnen komen waarin robots en mensen met elkaar interageren. Net zoals we zagen in de film Blade Runner.
En hoe zouden ze van mensen kunnen worden onderscheiden? Daarom bedacht hij de Turingtest, een wetenschappelijke methode die probeert vast te stellen in hoeverre een machine redeneert als een mens.
Het imitatiespel, het spel dat Turing inspireerde
De Turingtest werd geïnspireerd door een gezelschapsspel dat het imitatiespel werd genoemd. Het bestond uit een man (A) en een vrouw (B) die twee aparte kamers binnengingen. De gasten (C) wisten niet wie zich in elke kamer bevond en stuurden hen vragen om te proberen het geslacht van die mensen te achterhalen.
De man (A) probeerde hen echter te laten geloven dat hij een vrouw was, terwijl de vrouw (B) oprecht was en C probeerde te helpen het mysterie op te lossen.
Alan Turing extrapoleerde het spel vervolgens naar een andere setting. Hij vroeg zich af wat er zou gebeuren als er een machine in een van die kamers was. Als die vragen zou krijgen, zouden de andere deelnemers dan kunnen weten wie menselijk was en wie een kunstmatige entiteit? Hier begon zijn hypothese, die later vorm kreeg in de vorm van de beroemde test.
“In plaats van te proberen een programma te maken dat de geest van een volwassene simuleert, waarom zouden we niet proberen een programma te maken dat die van een kind simuleert? Als dit dan wordt onderworpen aan een geschikte cursus volwasseneneducatie, krijgt men het volwassen brein.”
-Alan Turing-
De Turingtest, het gesprek tussen mens en machine
De Turingtest is op het eerste gezicht heel eenvoudig. Er wordt een gesprek in natuurlijke taal gevoerd tussen een machine (A) en een persoon (B). In de loop der jaren is de test echter steeds complexer geworden. Het doel is om kunstmatige entiteiten te creëren die in staat zijn om gesprekken te voeren die niet te onderscheiden zijn van die van mensen.
Het gesprek duurt vijf minuten en moet beoordeeld worden door een rechter (C). De rechter weet niet wie er in de kamer of achter het scherm zit. De machine (A) zal te allen tijde proberen om de rechter te misleiden en hem te laten geloven dat zijn persoonlijkheid, reacties en houdingen volledig menselijk zijn.
Zoals we eerder al vermeldden, slaagde in 2014 voor het eerst een machine voor de Turingtest. De makers van die geavanceerde chatbot waren drie computerwetenschappers, Vladimir Veselov, Eugene Demchenko en Sergey Ulasen. Het lukte om 30 procent van de juryleden te misleiden.
Het echte doel van de test
De Turingtest wordt al meer dan 70 jaar toegepast, beoordeeld en geanalyseerd. Het maakt het makkelijker voor ons om te ontdekken hoe kunstmatige intelligentie zich ontwikkelt en welke aspecten moeten worden verfijnd om de jury voor de gek te houden en om steeds beter afgestemde kunstmatige breinen te creëren. Het is interessant om te zien hoe deze oneindige details worden geanalyseerd.
Kevin Warwick is wetenschapper, ingenieur en hoogleraar cybernetica aan de Universiteit van Reading (VK). Hij deed onderzoek (Engelse link) naar het feit dat machines soms zwijgen tijdens ondervragingen.
Het feit dat de machine op een gegeven moment zelf besluit om niet te reageren, laat een zeer menselijke houding zien. Dit zou het gemakkelijker maken om kunstmatige wezens te creëren die steeds meer op onszelf lijken en herinnert ons aan het ware doel van Alan Turing’s test.
Het doel van de Turingtest was niet om de mens van de machine te kunnen onderscheiden. Wat Turing in feite wilde ontdekken was of er een tijd zou komen dat machines net zo zouden denken als mensen. Ray Kurzweil, uitvinder en een figuur in het transhumanisme, schatte dat kunstmatige intelligentie de Turingtest in 2029 zou doorstaan. Dat gebeurde echter in 2014.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Kevin Warwick; Huma Shah (June 2014). “Human Misidentification in Turing Tests”. Journal of Experimental and Theoretical Artificial Intelligence. 27 (2): 123–135. doi:10.1080/0952813X.2014.921734. S2CID 45773196.
- Warwick, Kevin; Shah, Huma (4 March 2017). “Taking the fifth amendment in Turing’s imitation game” (PDF). Journal of Experimental & Theoretical Artificial Intelligence. 29 (2): 287–297. Bibcode:2017JETAI..29..287W. doi:10.1080/0952813X.2015.1132273. ISSN 0952-813X. S2CID 205634569.
- Warwick, Kevin; Shah, Huma (4 March 2015). “Human misidentification in Turing tests”. Journal of Experimental & Theoretical Artificial Intelligence. 27 (2): 123–135. doi:10.1080/0952813X.2014.921734.
- D L Dowe & A R Hajek (1997), “A computational extension to the Turing Test”, Proceedings of the 4th Conference of the Australasian Cognitive Science Society, archived from the original on 28 June 2011, retrieved 21 July 2009
- Jose Hernandez-Orallo (2000), “Beyond the Turing Test”, Journal of Logic, Language and Information, 9 (4): 447–466, CiteSeerX 10.1.1.44.8943, doi:10.1023/A:1008367325700, S2CID 14481982.