De neurobiologie van angst
Zoals je waarschijnlijk weet, is angst een van de meestvoorkomende aandoeningen die mensen tegenwoordig treffen. Bovendien is het gebruik van anti-angstmiddelen in de VS sinds het begin van de wereldwijde pandemie van het coronavirus sterk gestegen. Maar wat is precies de neurobiologie van angst? Laten we eens kijken hoe het in het lichaam wordt geproduceerd.
Angst houdt verband met het anticiperen op toekomstige, onbepaalde en onvoorziene gevaren. Een van de belangrijkste eigenschappen is dat het anticiperend is. Met andere woorden, het heeft het vermogen om gevaar of een bedreiging voor de persoon te voorzien of erop te wijzen. Daarom speelt angst een belangrijke functionele rol.
Studies bij dieren, voornamelijk bij knaagdieren, hebben specifieke hersengebieden geïdentificeerd die verband houden met angst.
Het lijkt erop dat de amygdala, prefrontale cortex, thalamus en hippocampus een integrale rol spelen in onze pathologische en adaptieve angstreacties.
Er zijn ook neuroimaging- en farmacologische onderzoeken die aangeven hoe de neurobiologie van angst kan worden begrepen. Laten we eens nader kijken naar enkele verschillende hersengebieden die van invloed zijn op angst.
De neurobiologie van angst: hersengebieden
Amygdala: reacties op angst
Het gebied van de hersenen dat verantwoordelijk is voor het verwerven en uiten van angst is de amygdala. Deze bevindt zich in de mediale temporale kwab en bestaat uit ongeveer 13 kernen. Drie hiervan zijn betrokken bij een angstrespons. Dit zijn:
- De basale kernen.
- De laterale kernen.
- De centrale kernen.
Projecties van de amygdala richten zich op neurale, autonome en musculoskeletale systemen die verband houden met angst- en angstreactiemechanismen.
Bovendien fungeert de amygdala als een regelgevend centrum. Het evalueert in feite interne en externe informatie en bepaalt of een vecht- of vluchtreactie gepast is.
Locus coeruleus (LC)
Deze kleine blauwe vlek is een kern die diep in de hersenstam ligt. Het is de belangrijkste bron van noradrenaline in de hersenen. De volgende stoffen sturen het aan:
- GABA-benzodiazepine en serotonerge receptoren met remmende effecten.
- Het vasoactief intestinaal peptide (VIP).
- Corticotropine-releasing factor (CRF).
- Stof P.
- Acetylcholine, met activerende effecten.
De LC is als een alarmcentrale in de hersenen. Het begint dus te activeren wanneer de hersenen een bedreiging detecteren.
Thalamus
De thalamus ligt dicht bij het centrum van de hersenen. Wanneer de hersenen een gevaarlijke situatie detecteren, geeft de thalamus sensorische signalen door aan de amygdala. In feite, wanneer deze structuur beschadigd raakt, produceren de hersenen geen angstreactie meer op akoestische stimuli.
De neurobiologie van angst: hypothalamus
De hypothalamus bevat verschillende kleine kernen. Het speelt een belangrijke rol in veel processen, waaronder activering en afgifte van sommige stressgerelateerde stoffen.
Periaqueductaal grijs (PAG)
Deze grijze stof beïnvloedt je reactie op angst. Als je bijvoorbeeld wordt geconfronteerd met een dreigend gevaar, zoals een aanval door een dier, bepaalt de PAG welk defensief gedrag je zult uitvoeren. Als alternatief, wanneer het besluit dat je je in een minder gevaarlijke situatie bevindt, kan het immobiliteit dicteren
Hippocampus en angst
Het hippocampale systeem heeft verbindingen met zowel limbische structuren als corticale sensorische gebieden. Het heeft een hoge dichtheid van 5-HT1A-receptoren. Als gevolg hiervan speelt het een belangrijke rol bij angst.
Orbitofrontale cortex en emotionele reacties
Deze structuur speelt een belangrijke rol bij het interpreteren van emotioneel betekenisvolle gebeurtenissen. In feite selecteert en plant het de reactie op een bedreiging. Het houdt ook in de gaten hoe effectief die reacties zijn.
Neurotransmitters die betrokken zijn bij de neurobiologie van angst
Noradrenaline (NA)
Noradrenaline (NA) is een stof die als neurotransmitter fungeert. NA stimuleert ook een deel van het zenuwstelsel (Engelse link) dat het sympathische zenuwstelsel wordt genoemd. Het beïnvloedt angst via NA en adrenaline signaal b-adrenerge receptoren. Deze veroorzaken enkele angstsymptomen, zoals zweten, blozen en beven.
Serotonine en angst
Hoewel de rol van serotonine bij angst nog niet helemaal duidelijk is, kan het het volgende beïnvloeden:
- Paniekstoornis.
- Obsessief-compulsieve stoornis.
- De effectiviteit van SSRI’s.
GABA en de neurobiologie van angst
GABA speelt een uiterst belangrijke rol in de functie van het centrale zenuwstelsel. Bovendien kunnen benzodiazepinen die worden gebruikt voor de behandeling van angst de activiteit van GABA versterken.
Zoals je kunt zien, zijn veel verschillende delen van de hersenen betrokken bij angststoornissen. Als je leert hoe ze samenwerken, kun je beter begrijpen hoe de hersenen werken en hoe verschillende behandelingsopties werken.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Marks, I. (1986). Tratamiento de neurosis. Barcelona:
- Martínez Roca.Phelps, E. A., & LeDoux, J. E. (2005). Contributions of the amygdala to emotion processing: from animal models to human behavior. Neuron, 48(2), 175-187.
- Paré, D., Quirk, G. J., & Ledoux, J. E. (2004). New vistas on amygdala networks in conditioned fear. Journal of neurophysiology, 92(1), 1-9.
- Rosen, J. B. (2004). The neurobiology of conditioned and unconditioned fear: a neurobehavioral system analysis of the amygdala. Behavioral and cognitive neuroscience reviews, 3(1), 23-41.
- Cedillo Ildefonso, B. (2017). Generalidades de la neurobiología de la ansiedad. Revista Electrónica de Psicología Iztacala, 20(1), 239-251.
- Goddard, A. W., & Charney, D. S. (1997). Toward an integrated neurobiology of panic disorder. The Journal of clinical psychiatry.