De lichaamstaal van depressie

Micro-expressies van het gezicht zijn belangrijk voor de lichaamstaal van depressie. Een depressief iemand toont zijn stemming via zijn oogleden, ogen, mond, en de voorhoofdsspieren.

De lichaamstaal van depressie omvat micro-expressies, houdingen, en gebaren. Het loont de moeite ze te kunnen herkennen, want deze toestanden van neurotische droefheid kunnen aanvankelijk onopgemerkt blijven. Wat de mond niet zegt, schreeuwt het lichaam vaak wel.

Depressie heeft, zoals alle stemmingen, invloed op het lichaam. Het vormt en geeft niet alleen een bepaalde vorm, want het heeft ook invloed op je gezondheid. Lichaam en geest vormen een eenheid, en wat zich in de ene sfeer voordoet wordt in de andere weerspiegeld.

De lichaamstaal van depressie is onbewust. Maar anderen kunnen het lezen, zij het intuïtief. Zoals taal communiceert, bouwt ze ook een waarneming bij anderen op. Met andere woorden, de omgeving neemt die neerslachtigheid waar en dat beïnvloedt ook je relatie met anderen. Laten we hier dieper op ingaan.

Het gezicht, een sleutelpunt in de lichaamstaal van depressie

Gezichtsmicro-expressies verraden vooral je stemming. De kleine bewegingen die op je gezicht verschijnen liegen nooit. Het zijn onwillekeurige reacties, gestuurd door het limbisch systeem, die zich manifesteren zonder dat de persoon het zelf beseft.

In de lichaamstaal van depressie zijn de meest veelzeggende micro-expressies de volgende:

• Hangende oogleden. De huid van de oogleden ziet er slap uit, wat de indruk geeft dat ze hangen. De plaats waar de bovenste en onderste oogleden samenkomen, is gebogen.
• Gebrek aan focus. De ogen van een depressief iemand lijken niet op een punt gericht. Eerder is er een zekere vaagheid. Het is alsof hun ogen verloren zijn, zelfs als ze proberen zich op een punt te richten.
• De mond is naar beneden gebogen. De vorm van de mond is als een open halve cirkel. De mondhoeken lijken iets naar beneden gevallen. Dit is waarschijnlijk het meestvoorkomende gebaar in de lichaamstaal van depressie.
• Gefronste wenkbrauwen. Meestal fronsen depressieve mensen de ruimte tussen hun ogen lichtjes. Het valt echter niet zo op als wanneer ze bezorgd zijn of. Hun gezicht kan er verbaasd uitzien over iets dat hen teleurgesteld heeft.

De positie van het hoofd

In de lichaamstaal van depressie is ook de positie van het hoofd ten opzichte van de rest van het lichaam belangrijk. Normaal zal het hoofd naar beneden en iets naar voren zijn gekanteld.

Het komt ook vaak voor dat het hoofd naar één kant helt, bijna altijd naar rechts. Dit komt meestal voor als de depressieve persoon naar iemand met macht of gezag luistert.

De toon van de stem en de manier van spreken

De toon van de stem van een depressieve persoon geeft aanwijzingen weg over zijn stemming. Behalve dat ze gewoon met een lage stem spreken, zit er ook een soort huilen in hun manier van spreken. Hun stem kraakt lichtjes of klinkt een beetje hees, hoewel dit nauwelijks waarneembaar is.

Op dezelfde manier is een depressief iemand zuinig met taal en is niet erg emotioneel als hij spreekt. Het is niet ongewoon dat ze moeite hebben om hun woorden uit te spreken of te articuleren. Het is bijna alsof ze te lui zijn om zich uit te drukken.

Lichaamshouding en andere subtiliteiten

Lichaamshouding is een ander zichtbaar aspect van de lichaamstaal van depressie. Normaal gesproken zal een persoon met depressie er nogal slap uitzien. Hun ruggengraat zal gebogen zijn, alsof ze zich in zichzelf terugtrekken.

Ook is het heel gewoon dat ze zich traag en zelfs agressief bewegen. Ze kunnen een beetje met hun voeten slepen als ze lopen, alsof het hen moeite kost vooruit te komen.

Tenslotte hebben depressieve mensen de neiging sneller te ademen. Dit kan op elk moment en meerdere keren per dag gebeuren. Anderen kunnen dit lezen als een gefrustreerd verlangen om zich goed te voelen over de situatie waarin ze verkeren.