De innerlijke spraaktheorie van Vygotsky

Het innerlijke spraakconcept van Vygotsky suggereert dat innerlijke spraak ons diepste bewustzijn uitdrukt. Dit artikel gaat hier op in.

Filosofen hebben altijd al interesse gehad in innerlijke taal. In feite heeft een van de meest gerenommeerde auteurs in de westerse psychologie dit onderwerp bestudeerd. Dit was Lev Vygotsky.

Zijn denken verandere eigenlijk de opvatting van de menselijke psyche volledig. Om dit te doen, richtte hij zich op taal. Verder benadrukte hij de ontwikkeling van emoties en het systemische begrip van de psyche. Vygotsky’s innerlijke spraakconcept was een van zijn beroemdste theorieën.

Vygotsky was een zeer intellectuele auteur. Naast het indienen van zijn voorstellen, wilde hij de implicaties ervan bespreken. In feite had Vygotsky veel debatten met Jean Piaget. Hun discussie over het onderwerp egocentrische spraak is de meest bekende.

Van externe naar innerlijke spraak

Vygotsky stelt dat innerlijke spraak gebaseerd is op het bestaan van drie verschillende manieren van spreken. De eerste is externe spraak of sociale spraak. Dan is er egocentrische spraak. Ten slotte is er de innerlijke spraak.

Feigenbaum verwijst naar de theorie van Vygotsky als volgt:

Het lijkt erop dat voor Vygotsky innerlijke spraak de ervaring is van stil tegen jezelf te praten. Het is een taal zonder geluid, een gesubvocaliseerde spraak. Of, zoals hij in zijn laatste werk beweerde, een uitgesproken gedachte.

De innerlijke spraaktheorie van Vygotsky

Vygotsky definieert innerlijke spraak als een speciale formulering in termen van zijn psychologische aard. Hij beweert dat het een unieke vorm van verbale activiteit is met zijn eigen kenmerken. Het onderhoudt echter een complexe relatie met andere vormen van verbale activiteit.

Vygotsky beweert dat er een verschil is tussen praten met jezelf en praten met anderen. Je gebruikt interne spraak om tegen jezelf te praten. Je gebruikt echter externe spraak om met anderen te praten. Bovendien betekenen de radicale en fundamentele verschillen tussen deze twee soorten spraak dat ze ook structureel verschillend zijn.

Het is echter niet alleen een kwestie van vocalisatie. Inderdaad, voor Vygotsky is de aan- of afwezigheid van vocalisatie niet relevant voor de speciale psychologische aard van innerlijke spraak.

Innerlijke spraak gaat vooraf aan externe spraak. Bovendien is innerlijke spraak het tegenovergestelde van externe spraak. Vygotsky stelt dat externe spraak gedachten omzet in woorden. Aan de andere kant komt interne spraak van buiten naar binnen. In feite is interne spraak een soort verdamping van taal in gedachten.

De expressieve dimensie

De expressieve dimensie van taal manifesteert zich in je innerlijke spraak. Met innerlijke spraak ben je echter zowel de afzender als de ontvanger van het bericht. Zo neemt innerlijke spraak de vorm aan van een monoloog.

Vygotsky suggereert dat innerlijke spraak meer geladen is met betekenis. Met andere woorden, het verwijdert alle aspecten van bewustzijn die verband houden met het idee dat wordt uitgedrukt. Bovendien heeft innerlijke spraak niet de kenmerken van dialoog. In feite is het meer een holistisch concept.

Zoals we hierboven vermeldden, ben je bij innerlijke spraak zowel de afzender als de ontvanger van het bericht. Dit betekent dat je de neiging hebt om het onderwerp in een zin te elimineren. Alleen de predicaten blijven achter. Dit komt omdat je al weet wat het onderwerp is. Daardoor wordt het overbodig.

Vygotsky gelooft dat interne spraak monologisch is. Bovendien is je expressieve dimensie van innerlijke spraak een manifestatie van je diepste bewustzijnsstaten. Vygotsky beweert dat innerlijke spraak optreedt als gevolg van de interfunctionele relatie tussen denken en taal.

De meeste van je gedachten krijgen vorm dankzij deze specifieke relatie. In feite is deze relatie het belangrijkste element van innerlijke spraak, volgens Vygotsky.