De fruitsnoepjes-uitdaging en zelfbeheersing bij kinderen
De fruitsnoepjes-uitdaging heeft de afgelopen tijd sociale netwerken overspoeld. Veel mensen noemen het ook wel de uitdaging van geduld, omdat het in werkelijkheid gaat over een fundamenteel ontwikkelingsvermogen: zelfbeheersing bij kinderen.
De uitdaging is om een kom te vullen met aantrekkelijk voedsel voor kinderen, meestal iets zoets zoals een fruitsnoepje. De ouder/verzorger plaatst het binnen het zicht en bereik van het kind.
Het kind krijgt echter te horen dat ze de snack niet mogen eten totdat de volwassenen terugkomt. Ondertussen neemt de camera het kind dat alleen is op terwijl de volwassene een paar minuten weggaat.
De reacties van de kinderen zijn erg gevarieerd, sommige voorspelbaar en andere verrassend. Er zijn kinderen die een grote zelfbeheersing tonen en zelfs hun toevlucht nemen tot afleidende technieken zoals zingen of zichzelf opdragen de snacks niet aan te raken.
Anderen nemen een klein hapje en leggen het dan snel weer terug, met spijt. Aan de andere kant zijn er kinderen die de verleiding niet kunnen weerstaan en de snack eerder pakken dan de aangegeven tijd.
Achtergrond: de marshmallow-test
Deze uitdaging heeft een voorganger uit de jaren ’70, bekend als de marshmallow-test. Een onderzoeker, Mischel genaamd, voerde samen met zijn medewerkers dit experiment uit aan de Stanford Universiteit. Hun doel was om antwoorden te krijgen over vertraagde voldoening en zelfbeheersing bij kinderen.
De marshmallow-test is vergelijkbaar met de fruitsnoepjes-uitdaging. Dit experiment stelde echter iets anders voor. Als het kind de verleiding zou kunnen weerstaan, zouden ze twee keer zoveel snoep krijgen als ze aanvankelijk kregen.
Op deze manier ontdekten ze dat de kinderen die geslaagd waren voor het experiment, afleidingstechnieken en zelfinstructie gebruikten. De grootste ontdekkingen kwamen echter later. Interessant genoeg evalueerden ze diezelfde kinderen op adolescente leeftijd, wat hen tot andere bevindingen leidde.
Degenen die slaagden voor het experiment, hadden meer sociale vaardigheden en een hoger zelfbeeld. Degenen die het einde van het experiment niet haalden, hadden daarentegen een hogere mate van impulsiviteit, agressiviteit en een grotere kans op het ontwikkelen van gedragsstoornissen.
Wat brengt zelfbeheersing in gevaar?
Zelfbeheersing bij kinderen is het tegenovergestelde van infantiele impulsiviteit. Het veronderstelt in feite het vermogen om iemands eigen emoties en impulsen te reguleren. Zelfbeheersing is eigenlijk een vrij complexe vaardigheid, vooral bij kinderen. Het vereist training en is vooral moeilijk te hanteren tot een leeftijd van rond de vier of vijf jaar.
Dit vermogen beïnvloedt alle belangrijke vlakken van een kind. Om deze reden houdt het verband met de ontwikkeling van moeilijkheden in latere stadia.
In de sociale sfeer is zelfbeheersing bij kinderen bijvoorbeeld vooral belangrijk als het gaat om het respecteren van de beurt om te spreken, het beheersen van driftbuien, delen met anderen en het respecteren van de eigenschappen van elk kind. Ook leidt lage zelfbeheersing tot slechte emotionele regulering en kan het kind overweldigd raken in alledaagse situaties.
Sommige kinderstoornissen kunnen de zelfbeheersing ernstig in gevaar brengen. Denk bijvoorbeeld aan een aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit of ADHD.
Een van de belangrijkste kenmerken van deze aandoening is impulsiviteit. Dit brengt natuurlijk het dagelijkse leven van het individu en zelfs zijn lichamelijke gezondheid in gevaar door veelvuldige ongelukken en valpartijen.
Hoe zelfbeheersing bij kinderen te beoordelen
De fruitsnoepjes-uitdaging heeft gebruikers van sociale media vermaakt doordat ze getuige konden zijn van de interne strijd die sommige kinderen hebben om zelfbeheersing te tonen. Enkele tekenen van het dagelijks leven stellen ons echter in staat om dit vermogen te beoordelen. Laten we eens kijken wat deze tekenen zijn.
- Op school kunnen kinderen geduld hebben. Ze wachten tot hun naam wordt genoemd, steken hun hand op om te mogen spreken, respecteren hun beurt om iets te zeggen en streven ernaar de les niet vaak te onderbreken.
- Op sociaal gebied beginnen ze dialogen en spelletjes waar ze niet altijd in het midden van de belangstelling staan. Interessant genoeg lijken dit nooit monologen. Ze tonen ook openheid om met anderen te delen.
- In de gezinsomgeving vertonen kinderen die geleidelijk hun zelfbeheersing ontwikkelen, meer zelf-kalmerende vaardigheden tijdens driftbuien naarmate ze groeien. Daarnaast leren ze de frustraties die ze tegen kunnen komen te accepteren.
Laat zelf een goede zelfbeheersing zien om zelfbeheersing bij kinderen aan te moedigen
Zelfbeheersing is een ideaal, een model dat mensen ongeacht hun leeftijd zouden moeten volgen. Niet alle kinderen ontwikkelen dit vermogen echter op dezelfde manier en op dezelfde tijd. Als gevolg hiervan verwerft niet iedereen deze vaardigheden. Het is daarom belangrijk om in gedachten te houden dat leren een grondig proces is.
Zoals je kunt zien kan de uitdaging met de fruitsnoepjes leuk zijn. Het helpt om te leren hoe kinderen omgaan met situaties die zelfbeheersing vereisen. Hierdoor kan de volwassene observeren hoe het kind deze vaardigheid ontwikkelt.
Een goede manier om kinderen zelfbeheersing bij te brengen, is door zelf een goede zelfbeheersing te hebben. Onthoud dat als het om ouderschap gaat, je als spiegel fungeert. Je kind zal altijd proberen zich te gedragen zoals jij dat doet. Wees dus een goed voorbeeld!