De drie belangrijkste manieren om je kind te prijzen

Kinderen ontwikkelen tolerantie voor complimenten en hebben steeds hogere doses nodig. Wat moet je daarom doen in plaats van je kind zo veel te prijzen?

Je kind prijzen kan riskant zijn. Inderdaad, dingen zeggen als “Je bent zo slim!” of “Je bent zo creatief!” kan soms nuttig zijn, soms ook schadelijk. Waarom is dit?

Wanneer je kleintje een prestatie levert of een sociale vaardigheid toont, zoals het zelf aantrekken van schoenen, prijs je hem meteen voor zijn prestatie. Bravo! Ze hebben iets bereikt en je beloont ze verbaal. In feite glijdt je lof vaak uit je mond zonder dat je het merkt.

Je kind prijzen: een tweesnijdend zwaard

Wanneer je je kind prijst, maken ze de actie = lof-associatie. Om deze reden zullen ze hoogstwaarschijnlijk hun prestatie herhalen om opnieuw geprezen te worden.

Uit onderzoek (Spaanse link) blijkt vrij duidelijk dat het gebruik van complimenten kinderen alleen maar motiveert om meer complimenten te krijgen.

Daarom, wanneer complimenten een kind labelen (bijvoorbeeld: “Je bent zo slim”), is het gemakkelijk voor het kind om zich alleen te concentreren op het behouden van deze perceptie in de loop van de tijd, in plaats van geïnteresseerd te zijn in hun prestaties of hun leerproces.

De psycholoog, Alonso Tapia, beweert dat alleen het gebruik van complimenten “kan worden gezien als een vorm van controle, waardoor de interesse in de taak zal afnemen.” Met andere woorden, je kunt ervoor zorgen dat je kind stopt met het stellen van vragen of de deelname ervan minimaliseren.

Kortom, als je het gedrag van je kind probeert te versterken door hem te vertellen dat hij buitengewoon slim is, kun je voorkomen dat hij intrinsiek gemotiveerd gedrag vertoont.

Hoe moet je je kind daarom prijzen om hen te helpen een effectief motiverend kader op te bouwen? De volgende drie strategieën zouden een antwoord kunnen bieden.

Prijs het proces, niet de persoon

Hoe je je kind prijst, kan van invloed zijn op hun denken. Dat kan op hun beurt, op hun neiging om uitdagingen aan te gaan, door te zetten en academisch te slagen. Volgens onderzoek (Spaanse link) zijn er twee specifieke mindsets: een vaste mindset en een groeimindset.

1. Kinderen met een vaste mindset geloven dat zaken als intelligentie, karakter en creatief vermogen aangeboren en onveranderlijk zijn. Ze geloven dat, hoe hard ze ook studeren of hoeveel moeite ze ook doen, ze min of meer vastzitten aan de kaarten die ze bij hun geboorte hebben gekregen. Omdat ze denken dat hun potentieel beperkt is, vermijden ze uitdagingen die hun capaciteiten op de proef stellen. Dit soort gedachten kunnen gemakkelijk de oorzaak worden van schoolfalen of sociale terugtrekking.
2. Kinderen met een groeimindset zien de hersenen als een spier. Ze geloven dat het kan groeien en dat zijn vaardigheden kunnen worden verbeterd door oefening, inspanning en toewijding. Deze kinderen zijn van mening dat hun capaciteiten bij de geboorte als een zaadje zijn en dat hun groei in hoge mate zal worden bepaald door de manier waarop ze voor hen zorgen.

Verschil in denken

Dit verschil in denken werd aangetoond met een experiment (Spaanse link) waarbij vierjarigen werd gevraagd een puzzel op te lossen. Ze kregen de mogelijkheid om terug te keren naar een eenvoudige puzzel die ze eerder hadden voltooid of om een meer uitdagende puzzel te proberen.

De kinderen met een gefixeerde mindset besloten om de eenvoudigere puzzel opnieuw te maken en zo hun bestaande vaardigheden te laten gelden. Aan de andere kant vroegen kinderen met een groeimindset zich af waarom iemand dezelfde puzzel opnieuw zou doen als er de mogelijkheid was om een nieuwe op te lossen?

De kinderen met een groeimindset kozen ervoor om de moeilijkere puzzels aan te pakken. Ze waren zelfs geneigd om hun vaardigheden te blijven testen, in plaats van te proberen vertrouwen te winnen door problemen op te lossen die ze al waren ontgroeid.

Wil je een groeimindset bij je kind aankweken?

Als dat zo is, prijs dan het proces in plaats van ze te prijzen:

1. Prijs hun strategie. bijvoorbeeld: “Je hebt een heel goede manier gevonden om het te doen.”
2. Lof met specificiteit. bijvoorbeeld: “Je hebt breuken echt onder de knie.”
3. Prijs hun inzet. bijv. “Ik zie dat je hebt geoefend.”

Wees realistisch

Een andere groep onderzoekers, onder leiding van psycholoog Wulf-Uwe Meyer, voerde een reeks experimenten (Engelse link) uit met kinderen onder de zeven jaar, die lof accepteerden.

De onderzoekers gingen na hoe kinderen ouder dan 12 jaar lovende woorden onderzochten om de waarheid te achterhalen. Met andere woorden, ze vergeleken hun eigen perceptie van de waarde van hun werk en die van de lof die ze kregen.

De studies van Meyer et al. ontdekten dat kinderen die een verschil zagen tussen hun perceptie en die van de leraar de lof opvatten als een teken dat de leraar dacht dat ze niet bekwaam waren en een extra boost nodig hadden. Aan de andere kant toonde het onderzoek aan dat de kinderen lof als oprechter beschouwden als de leraar ook enige kritiek uitte op het werk dat ze hadden gedaan.

Probeer dit:

• Wees eerlijk. Een van de grootste fouten die je als ouder kunt maken, is aannemen dat je kinderen niet slim genoeg zijn om de bedoelingen achter je lof te ontdekken. Je zou bijvoorbeeld kunnen denken dat je je kind aanmoedigt door hun slechte resultaten te prijzen. Het blijkt echter dat kinderen onechte complimenten kunnen zien als een teken van falen. Daarom moet je ervoor zorgen dat je alleen echte lof uitspreekt voor echte prestaties.

Stop met alleen maar je kind te prijzen

Een indrukwekkende hoeveelheid onderzoeken toont aan dat lof ronduit ontmoedigend kan zijn. In feite is in dit opzicht baanbrekend onderzoek (Engelse link) uitgevoerd door Mary Budd Rowe.

Ze toonde aan dat een groep basisschoolleerlingen, die rijkelijk geprezen werden door leraren, vragen begon te beantwoorden met een meer aarzelende toon (“Is het antwoord zeven?”). Bovendien, toen de leraar het niet met hen eens was, trokken ze hun oorspronkelijke idee in.

In een ander onderzoek, uitgevoerd door Joan Grusec en Leon Kuczynski (Engelse link), begonnen kinderen van acht tot negen jaar, die vaak uitbundig werden geprezen, zich minder genereus te gedragen tegenover hun leeftijdsgenoten.

Elke keer dat kinderen hoorden: “Ik ben zo trots op je omdat je helpt of deelt,” vertoonden ze minder gedrag om te helpen en te delen. Daarom nam de intensiteit van de samenwerkingsimpuls af en creëerde het tegenovergestelde effect van het gewenste.

Zoals we hebben gezien, ontwikkelen kinderen tolerantie voor complimenten en hebben ze steeds hogere doses nodig. Bijgevolg, zodra ouders en leerkrachten de lof wegnemen, kunnen kinderen hun interesse in de activiteit verliezen.

Inderdaad, zodra de aandacht wordt teruggetrokken, stoppen veel kinderen met het uitvoeren van de taak die was versterkt met expliciete erkenning. In een notendop, hun smaak voor het uitvoeren van een bepaald gedrag of voor de intrinsieke gevolgen ervan verdwijnt. Dat komt omdat het uiterlijk ervan wordt bepaald door de hoop op bekrachtiging. Wanneer dit verdwijnt, verdwijnt ook het gedrag.

Als je dit alles in gedachten houdt, wat moet je dan in plaats daarvan doen als je wat spaarzamer wilt zijn met jouw lof?

Observeer en becommentarieer

Probeer te observeren en commentaar te geven in plaats van te prijzen. Zeg bijvoorbeeld “Je bent klaar met schilderen!” Dergelijke opmerkingen erkennen de inspanningen van je kind en moedigen hen aan om trots te zijn op hun prestaties.

Als jouw kind een tekening maakt en je zegt wat je ervan vindt, veroordeel ze dan niet. Zeg bijvoorbeeld niet “Die wolken zijn te groot!” of “Weet je zeker dat je zoveel blauw had moeten gebruiken?”

Aan het eind van de dag wil je dat je kind zich aangemoedigd en gemotiveerd voelt. Je moet hun triomfen herkennen, want je bent echt trots op ze. Het veranderen van gewoontes kost wat moeite, maar begin door te blijven zeggen “Goed gedaan” tegen je kinderen terwijl je het ook probeert te verwarren met andere vormen van complimenten.