Corporate Animals: de absurditeit van de bedrijfswereld
Het samengaan van terreur met komedie is niets nieuws. In de afgelopen jaren is zwarte humor zelfs bijzonder relevant geworden in films. Corporate Animals ( Patrick Brice, 2019) biedt ons een parodie op grote bedrijven, hun interne hiërarchie en het soort situaties dat, hoewel ze gek en behoorlijk gruwelijk lijken, in het echte leven vrijwel alledaags zijn.
De film stelt de vraag wat er zou gebeuren als de medewerkers van een bedrijf ineens dagenlang samen opgesloten zouden zitten. Demi Moore valt op in de rol van Lucy, de tirannieke baas die vriendelijk probeert te lijken, maar weinig geeft om klimaatverandering, tenzij het imago van haar bedrijf ervan afhangt. Kortom, een echte wolvin in schaapskleren die haar medewerkers tot waanzin drijft.
Het plot van Corporate Animals
Het plot is eenvoudig. De leden van een bedrijf dat zich toelegt op de commercialisering van eetbaar bestek gaan op werkreis. Na het uitvoeren van verschillende teambuildingactiviteiten komen ze terecht in een grot.
Er vindt echter een kleine aardbeving plaats, waardoor ze allemaal vast komen te zitten. In een verstikkende en claustrofobische ruimte komen alle wrok van het werk aan het licht terwijl de werknemers vechten om te overleven.
De gekte neemt al snel de overhand. Kannibalisme steekt de kop op en de kijker ziet een film die in enkele seconden van lachwekkend naar gruwelijk verandert.
Ondanks de slechte recensies die in bepaalde media zijn ontvangen, is de waarheid dat Corporate Animals een van die films is die ons uitnodigen om te lachen om ons leven en een deel van de spanningen die we dagelijks op het werk ervaren te verlichten.
Corporate Animals: een extreme situatie
Als je een geweldige komedie verwacht, vol intelligente humor die uitnodigt tot reflectie, raden we je aan Corporate Animals niet te kijken. Als je echter vermaakt wilt worden, plezier wilt hebben en je gewoon wilt laten meeslepen door een ietwat absurde situatie, dan is Corporate Animals de film voor jou.
In het echte leven betekenen werk, stress en je dagelijkse verplichtingen vaak dat je de verbinding niet kunt verbreken. Wanneer dit gebeurt, is lachen het beste medicijn. Je moet je routine een beetje vergeten. De film herinnert gedeeltelijk aan al die activiteiten in het hedendaagse leven, activiteiten die soms absurd zijn. Die je, uit angst om je baan te verliezen, uiteindelijk met een bittere glimlach accepteert.
We leven in een tijd waarin sommige grote bedrijven meer een schoolplein zijn dan een serieuze werkplek. Waarin creativiteit niet zozeer wordt beloond als gehoorzaamheid. Dat is precies waar Corporate Animals over gaat.
Het is een kritiek op deze huidige modellen, op de tirannie en de macht die de werkplek over je kan uitoefenen. Het bespot de concurrentie tussen gelijken en wijst naar een enkele boosdoener. In dit geval is het Lucy.
Vanaf de eerste minuten van de film zie je hoe sommige medewerkers ermee instemmen om activiteiten uit te voeren die ze nooit vrijwillig zouden hebben gedaan. Waarom accepteren ze het? Gewoon uit angst om hun baan te verliezen. Of de angst voor represailles of zelfs angst om niet gepromoveerd te worden.
Soms krijg je te maken met vervelende situaties of situaties waar je het niet mee eens bent. Op deze momenten neemt een angst je over, waardoor je niet kunt zeggen wat je denkt. Corporate Animals verbeeldt dit verschrikkelijke alledaagse scenario, maar op een nogal absurde manier.
De wil om te overleven
De strijd om te overleven in zo’n beperkte ruimte brengt de wilde kant van deze individuen naar voren. Op zijn beurt wordt de donkerste kant van het bedrijf gezien met het portret van een meedogenloze baas die haar werknemers naar believen manipuleert.
Als ze echter iets hebben geleerd van dit geweldige avontuur, is het wel dat teamwerk aanzienlijk kan vergroten wat een individu kan bereiken. Daarom zoeken de arbeiders op een ironische, duistere en lachwekkende manier een manier om een einde te maken aan hun beproeving.
Geconfronteerd met een extreme situatie laten ze zich meeslepen door hun instinct en hun behoefte om te overleven. In deze situatie is het verliezen van hun baan niet langer zo relevant als de mogelijkheid om hun eigen leven te verliezen. Bijgevolg nemen ze hun toevlucht tot eindeloze gekke situaties die hun onaantastbare baas op een niet-zo-bevoorrechte plek plaatsen.
De grot is in werkelijkheid niets meer dan een metafoor voor de beperkingen van het dagelijks leven. Het is een scenario waarin alle vuile was van het bedrijf in het openbaar wordt uitgezonden.
Een hedendaagse satire
Het lijkt erop dat Corporate Animals grotendeels onopgemerkt bleef bij het grote publiek. Men beschouwde het als de zoveelste komedie, niets nieuws, en nauw verbonden met de typische Amerikaanse komedie.
Die is vanuit Europees oogpunt doorgaans meer absurd dan intelligent. Inderdaad, het neemt vaak zijn toevlucht tot de gemakkelijke en archetypische grap. Daarbij laat men van tijd tot tijd het aannemelijke weg.
Desondanks is het een komedie die bepaalde gedragingen van grote bedrijven, de titanen van de zakenwereld, ter discussie stelt. In werkelijkheid is de bedoeling ervan echter niet overdreven serieus of diep. Het is eerder bedoeld om je aan het lachen te maken. En om je uit te nodigen je de meest buitensporige wraak voor je onderdrukkers voor te stellen.
Op de een of andere manier presenteert de film de meest macabere dagdroom. Het suggereert alles wat je zou kunnen zeggen tegen de meest tirannieke baas. Tenminste, als je de consequenties niet hoefde te accepteren.
Het bekritiseert ook bedrijfsmaatschappijen waarin het merkimago uiteindelijk het individu tenietdoet en het in een nummer verandert. Deze knijpt men vervolgens uit om het maximale uit hen te halen in ruil voor een extreem laag salaris.
Een escapistische komedie
Corporate Animals brengt niets nieuws op het gebied van comedy maar is puur escapisme. In feite is het niet meer dan een goede lach, hoewel we ons ook kunnen inleven in de gevoelens ervan.
Demi Moore voelt zich op haar gemak bij een personage. Dat we kunnen identificeren als het soort baas dat niet aarzelt om haar werknemers in situaties te brengen die hun eigen fysieke integriteit bedreigen.
Kortom, we worden geconfronteerd met een absurde en gekke komedie. Het is erg Amerikaans, en waarschijnlijk gemakkelijk te vergeten, maar niet irrelevant. Een satire op het corporate image, op de nonsens die heerst in de wereld van grote bedrijven.
Ondanks de belachelijkheid van de film, is de boodschap krachtiger dan het lijkt. Het kan zelfs zo zijn dat je jezelf identificeert met een of meer van de personages. Toch is het uiteindelijk niet veel meer dan een absurde en macabere komedie.
