Arthur Schopenhauer en zijn bedrieglijke manier van argumenteren
Misleidende manieren van argumenteren worden al sinds de oudheid waargenomen en geanalyseerd. Wat ze speciaal maakt is dat ze in staat zijn om ons oordeel te misleiden in een oppervlakkige geldigheidsanalyse. Daarom kunnen we ze gebruiken of als geldig beschouwen zonder ons ervan bewust te zijn dat ze een valstrik verbergen. Maar als je ze echt onder de loep neemt, ontdek je dat ze onwaar zijn.
Arthur Schopenhauer was een van de filosofen die de taak op zich nam om deze misleidende manieren van argumenteren te onderzoeken. Ze vormden zelfs de basis van zijn werk The Art of Being Right: 38 Ways to Win an Argument.
De drogredenen die hij in dit werk aanhaalt zijn allemaal interessant en sommige zijn erg grappig. Hij wilde formules voorstellen om niet verslagen te worden in een discussie. We bespreken er een aantal in dit artikel. Daarom zul je ze kunnen herkennen en zelf niet misleid worden.
“De hoogste, meest gevarieerde en blijvende genoegens zijn die van de geest .”
-Arthur Schopenhauer-
Versterking
Dit mechanisme gaat niet over het uitbreiden of verbreden van een idee, maar over het versterken ervan. Het maakt niet uit of het idee in kwestie het verdient of niet. Het gaat er hier om een van de misleidende manieren van argumenteren in gang te zetten.
Om dit te doen, kan de persoon die argumenteert verschillende middelen gebruiken. Hij kan bijvoorbeeld zijn intonatie veranderen of het argument herformuleren.
Homonymie
Homonymie is een andere misleidende manier van argumenteren. Het bestaat uit het gebruik van een woord dat van betekenis verandert afhankelijk van de context. In feite past de persoon de betekenis toe die overeenkomt met zijn leugen.
Bijvoorbeeld: elk licht kan gedoofd worden. Het intellect is een licht. Daarom kan het gedoofd worden.
Algemeenheid en relativiteit
In dit geval gaat het erom dat je een uitspraak die relatief is geformuleerd, toepast op een hele verzameling of op alle omstandigheden.
Er is bijvoorbeeld een verschil tussen “Er zijn steeds meer corrupte mensen in het bestuur van de wetgevende macht” en “Alle leden van de wetgevende macht zijn corrupt.”
Prosyllogisme
Dit is een keten van syllogismen (Spaanse link) waarbij het ene het logische gevolg van het andere lijkt te zijn, hoewel dit niet noodzakelijk waar is.
Bijvoorbeeld: De dapperen hebben geluk. De agenten zijn dapper. Daarom hebben de agenten geluk. Johan is een politieagent. Daarom heeft Johan geluk.
Valse premissen
Dit gebeurt als de bewering waaruit iets geconcludeerd wordt niet waar is. Bijvoorbeeld: Alle dictators zijn demagogen. Peter is een demagoog. Daarom is Peter een dictator. Dit is een van de meest voorkomende fouten in politieke toespraken.
Petitio principii
Dit is een vorm van redeneren waarbij een uitspraak al de impliciete conclusie bevat die eruit getrokken moet worden.
Bijvoorbeeld: Ik doe altijd het juiste. Daarom doe ik nooit iets verkeerd. Daarom kan niemand mij van wangedrag beschuldigen.
Cirkelvraag
Dit bestaat eruit om de ander via misleidende vragen tot instemming te bewegen. Bijvoorbeeld: “Je zegt dat je niet in God gelooft, maar zei je daarnet niet ‘Mijn God!’ toen je zenuwachtig was?” Het impliceert dat, door God te noemen, het automatisch betekent dat de persoon in God gelooft, terwijl de context in werkelijkheid anders was.
De tegenstander irriteren
Zoals gezegd betekent dit dat je houdingen aanneemt of ideeën uitdrukt met als enige doel de tegenstander te irriteren. Op deze manier verliezen ze de controle. Daarom benadrukt de redenaar zijn eigen deugd omdat hij zelf de controle niet kwijt is.
Dit komt vaak voor in verkiezingsdebatten. Politici schijnen er plezier in te scheppen om elkaar tot woede uit te lokken.
Losjes aaneengeschakelde vragen
Dit betekent dat je de ander in verwarring brengt door vragen in een onredelijke volgorde te stellen. Het doel is om verwarring te zaaien.
Dit is te zien in de film, Legally blonde. Er wordt een diepgaande vraag gesteld over een esthetische procedure om te concluderen dat de ondervraagde persoon inderdaad een misdaad heeft gepleegd.
Argumenten Ad Hominem
Dit gebeurt wanneer een argument in twijfel wordt getrokken door de voorstander in diskrediet te brengen.
Dus als A een bewering doet (x) maar B beweert dat er iets twijfelachtigs is aan A, dan concludeert B dat argument x fout is. In feite wordt er geen logische beoordeling van het argument gemaakt, maar wordt de persoon die het uitbrengt gediskwalificeerd.
Mutatio controversiae
Dit gebeurt wanneer tijdens een argument een van de gesprekspartners zich realiseert dat de ander genoeg argumenten heeft aangevoerd om te winnen. Hun tegenstander besluit dan om plotseling van onderwerp te veranderen om te voorkomen dat hij de ander gelijk moet geven.
Fallacia non causae ut causae
Ook bekend als de “valse oorzaak drogreden”, treedt op wanneer iets dat gebeurd is ten onrechte als oorzaak van iets wordt gezien. Het heeft twee modaliteiten:
- Non-Causa Pro Causa (de twijfelachtige oorzaak) Een verklaring die de oorzaak van een fenomeen verkeerd plaatst in een ander fenomeen dat er maar een beetje mee te maken heeft. Bijvoorbeeld: Het is lang geleden dat ik mijn moeder heb bezocht. Mijn moeder werd ziek en stierf. Mijn moeder stierf van verdriet omdat ik haar niet bezocht.
- Post Hoc Ergo Propter Hoc (post hoc drogreden) Hierbij is er ook sprake van een twijfelachtige oorzaak en wordt de tijdsvolgorde verward met een causaal verband. Omdat gebeurtenis Y volgde op gebeurtenis X, moet gebeurtenis Y veroorzaakt zijn door gebeurtenis X. Bijvoorbeeld: De haan kraait direct voor zonsopgang. Daarom veroorzaakt de haan dat de zon opkomt.
Exemplum in contrarium
Dit betekent het tegenspreken van een specifiek geval om een algemene conclusie te ontkrachten, wanneer de eerste niet de geldigheid heeft om de tweede te weerleggen. Iemand zegt bijvoorbeeld dat er een ziekte is die veel mensen infecteert. Een ander antwoordt dat hij niemand kent die besmet is geraakt, daarom bestaat de ziekte niet.
Zoals je ziet zijn al deze misleidende manieren van argumenteren valkuilen waar iedereen gemakkelijk in kan trappen. Het zijn gemakkelijk aan te leggen trucjes. In feite hebben ze, in de vorm van een intellectueel spel, enige geldigheid. Ze zijn echter zeker niet de moeite waard om toe te passen, alleen maar om een kinderachtig verlangen naar gelijk hebben te bevredigen.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
Schopenhauer, A. (1996). El arte de tener razón: Expuesto en 38 estratagemas (Vol. 208). Edaf.
