Alles over de traumaband
Heb je ooit iemand gekend die gevangen zit in een ongezonde relatie waar hij of zij maar niet uit lijkt te kunnen komen? Of, heb je gezien hoe iemand die door zijn ouders werd of wordt misbruikt, erop staat om de band tussen hen in stand te houden en hun daden te rechtvaardigen? Voordat je oordeelt over degenen die ondergedompeld zijn in dit soort dynamiek, is het belangrijk om te weten hoe de traumaband ontstaat en hoe die werkt.
We worden geregeerd door de rede. Daarom wil niemand van ons mishandeld worden of lijden onder misbruik. Onze hersenen en de mechanismen die het geestelijk functioneren regelen zijn echter complex. Daarom kunnen ze onze grootste vijanden worden als het gaat om het verlaten van giftige relaties. Dit wordt nog duidelijker als we niet echt begrijpen hoe ze werken.
Als je meer wilt ontdekken over dit soort relaties en de werkelijkheid die de slachtoffers ervan ervaren, blijf dan lezen.
Traumaband
Mensen leren zich in de vroege jeugd te binden door interactie met hun ouders of primaire verzorgers. Idealiter bieden deze volwassenen de zorg, veiligheid en ontvankelijkheid die nodig zijn voor hen om vertrouwen en een gezond gevoel van eigenwaarde te ontwikkelen, en zich op een gezonde, onderling afhankelijke manier te hechten.
Als deze figuren waarin het kind veiligheid zoekt echter ook hun agressors zijn, gaat de dynamiek mis. Het kind groeit op in de veronderstelling dat misbruik natuurlijk is. Bovendien leren ze zich te verhouden via de dynamiek van angst, vernedering of machtsmisbruik.
Bovendien kunnen ze niet weglopen of fysieke of emotionele grenzen stellen met hun verzorgers, omdat ze volledig van hen afhankelijk zijn. Daarom activeren ze een reeks psychologische mechanismen om met de situatie om te gaan die hen via de traumabinding aan de dader bindt.
Dit gebeurt wanneer ouders het kind fysiek of psychisch mishandelen, wanneer ze narcistisch of nalatig zijn, alleen voorwaardelijke liefde bieden, of tot het uiterste manipuleren. Omdat de basis van het individu in de kindertijd is gelegd, is het waarschijnlijk dat ze deze patronen op volwassen leeftijd zullen herhalen.
In feite verhouden ze zich tot anderen via onevenwichtigheid, een laag zelfbeeld en afhankelijkheid. Bovendien zijn ze geneigd soortgelijke narcistische of misbruikende partners te kiezen.
De traumabinding is een afhankelijkheid die ontstaat tussen twee mensen, in een relatie die gekenmerkt wordt door misbruik, onevenwichtigheid en een gevoel van intense verbondenheid. Er ontstaat een gehechtheid jegens de veroorzaker van de schade. Daarnaast vindt een reeks mechanismen plaats. Ze bestendigen deze dynamiek en voorkomen dat het slachtoffer de relatie verlaat.
Waarom houden ze de traumaband in stand?
Bij de vraag waarom iemand in dit soort relaties blijft, zijn we misschien geneigd het antwoord te simplificeren. In feite denken we misschien dat het komt door economische, sociale of emotionele afhankelijkheid van de partner. Maar hoewel deze factoren ongetwijfeld bijdragen, zijn het de organische en cognitieve processen die de traumaband echt in stand houden.
Met andere woorden, het zijn het lichaam en de geest van het slachtoffer, en wat daarin gebeurt, die hen ervan weerhouden te vertrekken. De volgende elementen zijn meestal van invloed.
De cyclus van mishandeling
In dit soort relaties wordt vaak een dynamiek herhaald die het slachtoffer steeds meer in de val lokt en gevangen houdt. Het staat bekend als de cyclus van misbruik of cyclus van geweld. De spanning stapelt zich op totdat ze explodeert in agressie en dan even ophoudt.
Als het slachtoffer reageert op een daad van de dader en weg wil, verschijnen vergeving, verzoening en beloften van verandering. Maar, de cyclus begint al snel weer opnieuw.
Ondanks dat ze merken dat het patroon zich herhaalt, maken de voldoening van de verzoening en het effect van de intermitterende versterking het voor de lijder uiterst moeilijk om actie te ondernemen. In feite fungeert hun beul ook als hun redder.
Ze veroorzaken groot ongemak en bieden tegelijkertijd verlichting. Dit creëert grote mentale verwarring en een traumabinding die steeds sterker wordt en moeilijk te doorbreken is.
Cognitieve vervormingen
Aan de andere kant vindt in het slachtoffer een reeks vooroordelen en cognitieve vervormingen plaats, terwijl ze proberen hun chaotische en pijnlijke ervaring te begrijpen. Het is vooral cognitieve dissonantie die tussenbeide komt. Dit is een psychologische spanning die ontstaat door het geleden misbruik. Het mondt uit in een reeks rechtvaardigingen, rationalisaties en andere mechanismen die de agressor en de relatie verdedigen.
Iemand met een laag zelfbeeld, onzekerheid en een grote behoefte aan validatie, is geneigd zijn lijden te bagatelliseren. Ze vertellen zichzelf misschien dat ze overdrijven, dat het niets voorstelt, of dat ze hun partner kunnen laten veranderen, naast andere zelfbedrog. Dit wordt versterkt door de manipulatie en gaslighting die de andere partij uitoefent en door hun herhaalde en lege beloften van verandering.
De biologische verslaving aan binding
Naast het bovenstaande is ontdekt (Engelse link) dat ook de biologie een rol speelt als het gaat om de traumabinding. Tijdens primaire relaties in de kindertijd raken de hersenen namelijk gewend aan een bepaald patroon van biologische reacties. Bijgevolg blijven ze op volwassen leeftijd dezelfde sensaties zoeken via nieuwe verbindingen.
In de regel ervaart de persoon die een jeugd had die gekenmerkt werd door de traumabinding voortdurend of herhaaldelijk hoge niveaus van stress (cortisol) Bovendien wordt de afscheiding van endorfine die optreedt als gevolg van episodes van agressie of stress enigszins verslavend.
Als gevolg daarvan zal deze persoon in de toekomst op zoek gaan naar relaties met een soortgelijke dynamiek die hem in staat stelt dezelfde reacties te krijgen en zo zijn hormonale niveaus te reguleren.
Voor de hersenen die verslaafd zijn geraakt aan deze emotionele en hormonale schommelingen, lijkt het verlaten van de relatie bijna onmogelijk. In feite is het net zo ingewikkeld als het overwinnen van een verslaving aan middelen.
Hoe te ontsnappen aan de traumaband
In de regel, als een individu lijdt onder mishandeling of misbruik, zijn ze geneigd de dader te ontvluchten en steun te zoeken in gezonde relaties om interne regulatie te bereiken. Maar in het geval van de traumabinding zoeken ze veiligheid en gevestigde gehechtheid bij dezelfde persoon die het geweld pleegt.
Dus, geconfronteerd met deze interne spanning als gevolg van inconsistentie, rationaliseert en rechtvaardigt het slachtoffer wat er gebeurt op een bepaalde verslavende manier, vanwege de onmogelijkheid om aan de situatie te ontsnappen
Omdat dit hechtingspatroon vaak zijn oorsprong vindt in de kindertijd en diep geworteld is, is meestal psychologische ondersteuning nodig om verandering te bewerkstelligen.
Het gaat niet alleen om het verlaten van de schadelijke relatie (wat natuurlijk essentieel is), maar om het voorkomen van wat hen ertoe brengt om zich op deze manier te blijven verhouden. Tot slot, als je je in een dergelijke situatie bevindt, aarzel dan niet om professionele hulp te zoeken.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Bloom, S. L. (1999) Trauma theory abbreviated. Disponible en: https://strengthcounselling.ca/wp-content/uploads/2018/05/trauma-theory-abbreviated.pdf
- de Queiroz Lima Fonseca, N. & Quintino de Oliveira, B. (2006) Trauma de vinculación: conceptos, causas y mecanismos en las relaciones íntimas. Revista Científica Multidisciplinar Núcleo do Conhecimento, 06, 60-78.