3 soorten psychologisch vergif in huis

Een gezond thuis is wellicht een van de meest belangrijke factoren om ons psychologisch sterk te maken. Het tegenovergestelde gebeurt ook: een ziek thuis maakt ons kwetsbaarder en vatbaarder voor ziektes, zowel van het lichaam als de geest. Maar er zijn ook verschillende soorten psychologisch vergif in het huis.

Het woord thuis refereert niet alleen aan de typische familie, met een vader, moeder, paar kinderen en een hond. Ons thuis is de plek waar we wonen en we kunnen deze delen met broers en zussen, vrienden, ouders, of zelfs een huisdier en gasten af en toe.

De kwaliteit van de banden die in dat huis worden gemaakt zijn de sleutel tot onze emotionele gezondheid. Waar er sprake is van samenwonen, is er ook sprake van conflict. Maar thuis zouden we vooral de deur niet open moeten zetten voor gedrag dat in waar psychologisch vergif kan veranderen. We zullen drie van zulke toxische gedragingen uitlichten die nooit onze huizen zouden mogen binnendringen en zich zeker niet thuis zouden mogen voelen.

Psychologisch vergif #1: schreeuwen maakt het huis een hel

Het slechte aan schreeuwen is dat het begint als ongewoon, maar de tolerantie ervoor wordt flexibeler en uiteindelijk wordt het een gewoonte. Zelfs nog meer als iemand het versterkt. Het vindt plaats zonder dat je het doorhebt. Vandaag schreeuw je omdat het je frustreert dat ze niet begrijpen wat je zegt en morgen schreeuw je omdat ze je te goed begrepen, of omdat niemand zal luisteren als je niet schreeuwt (althans dat denk je).

In de daad van het schreeuwen, wat er meer irritant dan aanvallend uitziet, begint een giftig zaadje te groeien: het zaad van geweld. Schreeuwen wordt een normaal conflict in een psychologisch beschadigende situatie. Het is een daad die macht probeert te laten zien. Een manier om de ware bedoeling van woorden te bederven.

Zacht praten kan ook veranderen in een geweldige gewoonte. Niet schreeuwen en hen niet laten schreeuwen tegen jou geeft kracht aan jouw cohabitatie en helpt je jouw zelfvertrouwen, respect en zelfbeheersing te verhogen.  ‘We schreeuwen hier niet’, zou een basisregel in elk huishouden moeten zijn.

Psychologisch vergif #2: gebrek aan grenzen

Een groot gedeelte van een gezonde cohabitatie bestaat uit het weten hoe andermans ruimte te respecteren. Wanneer we ‘ruimte’ zeggen, hebben we het niet alleen over fysieke plekken die iemand toebehoren, maar het begint daar wel bij.

Er moet sprake zijn van volledig respect voor de bezittingen van andere mensen en voor de plekken die deel uitmaken van hun persoonlijke omgeving. Zo is het ook belangrijk voor elke persoon om deze grenzen duidelijk aan te geven en er zeker van te zijn dat iedereen ze kent. Er zijn wellicht grenzen waarover onderhandeld kan en zou moeten worden: het is het juiste moment om dat te doen. Iedereen zou een persoonlijke ruimte moeten hebben en er onafhankelijk in moeten kunnen zijn, erop vertrouwende dat niemand deze grens zal passeren.

Door fysieke plekken te respecteren leren we ook hoe andermans privacy te respecteren. Hoeveel je ook samenleeft met anderen, iedereen heeft zijn eigen leven. En we zouden alleen de psychologische ruimte van andere mensen moeten binnentreden als ze ons uitnodigen of als ze ons toestemming daarvoor geven. Of, objectief gezien, als die privacy op de een of andere manier met iemand anders te maken heeft. We hebben allemaal het recht op onze stiltes, onze geheimen en onze overtuigingen.

Psychologisch vergif #3: gebrek aan balans in verantwoordelijkheden

Elk thuis vereist een reeks aan taken die niet veel voldoening geven, maar noodzakelijk zijn om uit te voeren, en dit zijn natuurlijk huishoudelijke taken. Het huis maakt gebruik van verschillende mechanismes voor functionaliteit en onderhoud. De elektriciteit, de watertoevoer, de huishoudelijke apparaten, etc. zouden allemaal moeten werken. We moeten onze fysieke plekken en al hun onderdelen schoonmaken en onderhouden.

Samenwonen is veel gezonder wanneer we het erover eens zijn hoe we de taken gaan verdelen. Soms is het onmogelijk om een eerlijke organisatie van deze taken te bewerkstelligen, maar het is een taak die nu eenmaal volbracht moet worden. En dat is precies waar overeenstemmingen voor zijn, om de taken die een eigenaar nodig hebben eerlijk te verdelen. Wat nog belangrijker is, echter, is om ze ook daadwerkelijk uit te voeren.

Het is essentieel dat elk lid van het huis een verantwoordelijkheid heeft wat betreft dit onderwerp. Dit is een voorwaarde die solidariteit, samenwerking en respect promoot. Het maakt ieders leven makkelijker en geeft iedereen een gevoel van waarde. Het versterkt tevens het idee dat er binnen elk collectief taken zijn die gedaan moeten worden, voor ieders eigen belang en voor het algemeen belang.

Mensen vergelijken het huis soms met een tempel en dat doen ze niet zomaar. Als we het eren, zal het zeker een bron van inspiratie worden die zich op alle andere sociale ruimtes waar we deel van uitmaken zal projecten. Als we het verwaarlozen of schade aanrichten, wordt het echter wellicht de eerste schakel in een lange ketting van persoonlijke rampen.