Wij zijn een kort verhaal dat ik keer op keer blijven lezen

Voordat ik jou kende, wist ik niet dat ik in slechts twee dagen al van iemand kon gaan houden. Ik wist niet dat ik jou strelingen nog een lange tijd daarna zou voelen in mijn hart. We werden van elkaar gescheiden door maanden en kilometers afstand en die twee dagen werden een kort verhaal dat ik keer op keer gelezen heb.

Ons verhaal bestond uit waarheden, uit blikken om middernacht, uit knuffels onder de dekens, uit naakte lichamen in het ochtendlicht. Het is een verhaal dat we elkaar in een paar uur vertelden, waarin we elkaars leven nauwelijks ontdekten.

Een kort verhaal waarin jij mij mezelf liet zien

Ondanks de tijd die voorbij is gegaan, ben ik nog steeds het gegeven dat jij mijn medeplichtige was niet uit het oog verloren, dat je de persoon was die ik kon vertrouwen. Jij steunde mij en begreep me in een periode dat niemand anders dit deed. Je herinnerde mij eraan dat ik kon leven, huilen en voelen. Je liet mij zien dat ik mezelf moest zijn.

Jij opende mijn ogen voor een wereld die ik, tot dan toe, alleen nog maar had gezien vanuit de normen van andere mensen. Een wereld die anderen voor mij in elkaar hadden gezet, maar die niets met mij te maken had. Jij gaf me kracht, zelfs toen je niet meer aan mijn zijde stond.

We verzonnen duizenden verhalen met onze dromen. We maakten de afstand die ons uit elkaar hield kleiner door te blijven praten en lachen, zonder dat de zeeën ons hierin tegen konden houden.  

Wat ik van jou geleerd heb

In twee dagen kan iemand een hoop leren; twee lichamen kunnen zichzelf en een hoop gevoelens openbaren. In twee dagen heb ik van jou geleerd dat we het leven moeten leiden dat we voor onszelf willen, zonder na te denken over wat andere mensen zouden willen. Ik heb geleerd dat als ik mijn ogen zou openen en me goed zou concentreren, ik allerlei dingen en mensen zou zien die ik soms misschien niet eens zou opmerken.

Je hebt me geleerd wat genot is, wat gelach is, wat een lange, stevige knuffel is, wat het inhoudt als iemand mij werkelijk waardeert. Jij hebt mij geleerd te weten wat ik wil en waar ik naar verlang en vooral wat ik niet wil.

Een verhaal zonder einde

Nu weet ik dat wij niet samen zullen zijn, niet op dit moment tenminste. Ik weet niet wat er in de toekomst zal gebeuren. Of we een gezamenlijke plek zullen vinden en weer tijd zullen hebben om elkaar te knuffelen en in elkaars ogen te kijken en elkaar te begrijpen zonder ook maar een woord uit te hoeven spreken.

Wanneer ik jou zie, zal ik mij altijd het verhaal van de twee dagen die we met elkaar hebben doorgebracht herinneren. En terwijl ik tussen de bomen loop, zal ik mij herinneren wat we tegen elkaar zeiden en waar we nooit de kans voor kregen om te zeggen.

Ik zal mij altijd jouw laatste woorden herinneren: ‘Dit is niet de laatste keer’. Je zei dit vlak voor een zee ons veel langer dan we hadden verwacht van elkaar verwijderde. Een zee van tijd die ons verhaal, onze knuffels en onze gedeelde blikken wegspoelde met de golven van uren en dagen zonder jou.

Ik vraag mezelf vaak af of ons verhaal eigenlijk al lang tot zijn einde is gekomen en mijn hart gewoon te koppig is om dit toe te geven. Het is echter niet mogelijk dat toeval mij naar jou heeft geleid, gewoonweg om je vervolgens weer van mij weg te nemen en te voorkomen dat we elkaar ooit nog eens zullen voelen.

Misschien zullen we nog een verhaal schrijven en durven we dan een verhaal dat geen einde had opnieuw te schrijven. Of misschien komt alles hier tot zijn einde, omdat dit is hoe het moet zijn en omdat er andere dingen plaats moeten vinden waar we ons niet van bewust zijn. Alleen de tijd zal ons verhaal in onze oren fluisteren.

Ik wil jou in mijn leven, op wat voor manier dan ook, zolang je er maar deel vanuit maakt. Ik wil dat we naar elkaar luisteren, dat we elkaar blijven kennen, dat niets ons tegenhoudt een vertrouwen te hebben dat met de seconde sterker wordt en dat we met elkaar delen.