We zijn te jong om zo verdrietig te zijn

De kenmerkende, negatieve veranderingen in de maatschappij en de economie van tegenwoordig zorgen voor verdriet bij de jonge generatie. Iedereen wordt beïnvloed door de bredere sociale en economische trends, maar hoe dit daadwerkelijk gebeurt is in ons dagelijkse leven vaak maar moeilijk waar te nemen. Vóór de economische crisis van enkele jaren geleden hadden we nog de hoop dat onze generatie niet jaren zou hoeven wachten tot het weer beter zou worden. Nu zien we in dat dit te optimistisch was en toch blijven we op dezelfde manier doorgaan.

De titel van dit artikel ging viraal op sociale netwerken. De uitspraak is afkomstig van een illustratie van Sara Herranz. De auteur kreeg het idee voor de illustratie terwijl ze de film Beginners keek en ze besloot hem op te nemen in haar boek Everything I Never Told You Is Kept Here.

Duizenden jongeren vinden herkenning in de afbeelding; mensen die gezond zijn en die het aan geen enkele basisbehoefte ontbreekt, maar die hun toekomst een ommekeer van 180 graden hebben zien maken. Hun academische en persoonlijke ambities zijn veranderd en voor velen zal het veel moeilijker zijn om een doel te bereiken dat ooit vanzelfsprekend was: uit huis gaan.

Toch zijn we te jong om zo verdrietig te zijn. Elke dag ervaren we misschien verschillende emoties en gedurende de week kunnen we zowel verdrietige als gelukkige momenten meemaken, maar over het algemeen zijn de jongeren van nu wanhopig als het aankomt op hun toekomst.

Wanhoop is een van de voornaamste triggers van depressiviteit. In vergelijking met de vorige generatie is er bij de jongeren van nu sprake van een toename van ongeveer 15 of 20% wat betreft gevallen van depressie.

Veel jonge mensen zien dat ze na jarenlang studeren eindigen met banen die niets met hun studie te maken hebben. Anderen moeten emigreren, maar komen wanneer ze dit doen vaak tot de conclusie dat ze ook in het nieuwe land banen moeten aannemen die niet gerelateerd zijn aan hun opleiding. Niemand is ooit voorbereid op deze situatie, wat betekent dat ze in slechts korte tijd aanspraak moeten maken op hun eigen persoonlijke middelen om deze stressvolle, overweldigende situaties dag in dag uit te overleven.

Daarom is het alleen maar logisch dat we de schuld niet langer bij de jongeren leggen en dat we accepteren dat de best opgeleide generatie hier tekortschiet. In werkelijkheid is de situatie in zeer korte tijd drastisch veranderd.

We moeten leren over alles dat ons overkomt

Deze trieste economische situatie is niet op dezelfde manier van invloed op mensen die reeds een stabiele baan en een bewezen staat van dienst hebben als op mensen die pas net voor het eerst de wijde wereld intrekken en daar niets behalve dichtslaande deuren aantreffen.

Je hebt jezelf niet bewezen, omdat je hier simpelweg geen mogelijkheid toe had. Je moet zwemmen tegen de stroming in, gedesoriënteerd. Maar dankzij alles wat er gebeurt, zul je lessen leren die je anders in drie levens niet eens zou leren.

Wanneer we verdrietig zijn, moeten we dan ook nadenken over wat we winnen en wat we verliezen. Belangrijker dan al het andere is dat we leren over alles wat er om ons heen gebeurt. We zullen een uniek besef van empathie en sociaal bewustzijn ontwikkelen dat ons in staat zal stellen de problemen van de wereld vanuit vele verschillende perspectieven te analyseren. Onze veerkracht heeft zich razendsnel ontwikkeld, onze emotionele intelligentie heeft ons uit meer situaties gered dan alles dat we in voorgaande jaren hebben geleerd.

We zijn opener geworden, minder naïef en ondersteunender. We waarderen eerlijkheid, eenvoud en fatsoen op een manier waarop maar weinig voorgaande generaties dit deden. Hypocrisie beschouwen we als onze vijand, evenals ijdelheid en extravagantie.

We zijn voorbereid op de verandering en we zullen de dingen beter maken. Misschien zal onze psychologische weerstand zo nu en dan breken, maar we zullen weer opstaan. We zijn te jong om verdrietig te zijn, dus staan we op en blijven we doorgaan.

We zijn verdrietig, maar we zijn niet alleen

Wanneer je de enige bent die depressieve of wanhopige situaties doormaakt, zou je misschien bang kunnen zijn en je kunnen schamen, maar in deze situatie kunnen we het verdriet tolerereren omdat we deel uitmaken van een heel netwerk van mensen die hetzelfde meemaken.

We kunnen niet ontspannen omdat de situatie in het algemeen chaotisch is, maar er is tevens sprake van een psychologisch fenomeen: de schuld wordt steeds draaglijker en verspreidt zich steeds meer, omdat we de situatie niet langer toeschrijven aan persoonlijke fouten of eigenschappen. In plaats daarvan realiseren we ons dat het een gedeelde verantwoordelijkheid is.

Isoleer jezelf niet als je in deze situatie verkeert, want het enige wat je hiermee doet is de situatie op passieve en catastrofale wijze confronteren en dit zal je niet helpen. Raap jezelf bij elkaar, kleed je aan en ga naar buiten, zelfs als je hier geen zin in hebt. De wens om dit te doen zal vanzelf komen. De mogelijkheid om je leven weer in eigen handen te nemen ligt daar buiten. Zoals Jean Paul Sartre eens zei: “We kunnen geen tijd verspillen. Misschien waren er betere mensen, maar dit is van ons.”