Wat is het M. Mahoney SCIENCE-programma?

Ben je op zoek naar oplossingen voor de problemen van het leven? Lees hier over de methode van M. Mahoney.

Dit SCIENCE-programma is een training in het oplossen van problemen door M. Mahoney die actieve deelname vereist. Dit proces kent zeven fasen. Het doel is eigenlijk dat de persoon te allen tijde de controle heeft en initiatieven neemt om de realiteit te verkennen.

Het doel van probleemoplossende training is om de persoon te leren om mogelijke opties te observeren, analyseren en evalueren in het licht van een dilemma. Tegelijkertijd is het doel om de angst en stress weg te nemen die gewoonlijk kenmerkend zijn voor het beheer van belangrijke kwesties.

De constructivistische methode

Het SCIENCE-programma van M. Mahoney, toegeschreven aan het constructivisme (Engelse link) dat in de psychologie gangbaar is, is een van de methoden die mensen helpen om vaardig te worden in analyseren. Het helpt hen ook om problemen te identificeren en op te lossen door hun gedrag of gedachten te veranderen.

Het constructivisme begint bij auteurs als Piaget, met zijn genetische epistemologie, wiens doel het zoeken was naar de oorsprong van het bewustzijn van de mens. De basis is om de persoon als een actieve agent te beschouwen. Dit betekent dat ze niet passief of “geduldig” zijn bij het verwerven van vaardigheden en kennis en als aanjager van verandering.

De mens is bijvoorbeeld niet zomaar een optelsom van willekeurige omstandigheden waarover hij geen macht heeft. Mensen vinden zichzelf opnieuw uit en doen dit door dynamisch met hun omgeving om te gaan.

Het constructivisme stelt dat alle kennis voortkomt uit eerdere kennis. Piaget bevestigde dat het nieuwe is gebouwd op iets ouds en dat het de neiging heeft het te overstijgen. Wat meer is, het vervolledigt en vult het aan. Vanaf het moment dat je een kind bent, ontwikkel je geleidelijk schema’s. Dan kun je manieren van denken, voelen en dus handelen afleiden.

Omdat de schema’s tijdens de kindertijd worden opgebouwd, houden ze zichzelf in stand en vertekenen ze de interpretaties. Het is vergelijkbaar met de irrationele gedachten van de cognitieve gedragsmodellen. Daarom leert de persoon te handelen als een of ander schema die actie vertekent. Voorbeelden van schema’s kunnen verlating, mislukking of grootsheid zijn.

De persoonlijke wetenschap van Mahoney

Mahoney ontwerpt zijn probleemoplossend programma over constructivisme. Hij stelt dat elk individu een persoonlijke manier heeft om te construeren wat samenhangend is met hun ‘zelf’. Daarom lijkt deze manier van bouwen in de loop van de tijd te worden gehandhaafd, dankzij structuren die in het verleden zijn gevormd en die nog steeds actief zijn.

Daarom noemt Mahoney dit het SCIENCE-programma. Hij wil van de mens een persoonlijke wetenschapper maken van hun eigen tegenstrijdige gedrag. Op dat moment is er in ieder geval betrokkenheid, zodat je aan het einde van het proces de veranderingen kunt doorvoeren om het conflict op te lossen.

Trouw aan zijn constructivistische wortels, vereist het SCIENCE-programma actieve deelname tijdens de training en toepassing ervan. Gedurende deze tijd laat het emotioneel beheer, zelfbeheersing en zelfregulering in de handen van het individu. Het is hun verantwoordelijkheid om deel te nemen en de richting van hun reacties te bepalen.

Mahoney stelt dat de oorsprong van deze problemen verband houdt met een discrepantie tussen “wat is” en wat “zou moeten zijn.” Daarom lokaliseert hij het probleem in de situatie, in de gedachte of in het gedrag zelf.

SCIENCE-protocol: acroniemen en volgorde van toepassing

Mahoney presenteert zijn programma door elk acroniem van het woord ‘wetenschap’ te relateren aan de richtlijnen die moeten worden gevolgd voor een optimale probleemoplossing. Deze acroniemen komen overeen met:

• Specificeer (S): bepaal in het algemeen wat het probleem is dat experts moeten oplossen. Dit kan worden gevonden als gevolg van sterke emotionele reacties, angstige gedachten en gedragsgevolgen. Hiermee definiëren ze de stressoren.
• Verzamel (C): voordat ze op zoek gaan naar oplossingen, of zelfs een onverstandige en contraproductieve beslissing nemen, zoeken ze informatie. Het is gebruikelijk om niet te weten wat er gebeurt of niet te begrijpen waarom de werkelijkheid aan de verwachtingen voldoet. Het is ook gebruikelijk om een fout te maken bij het definiëren van het probleem dat ze moeten oplossen. Om deze reden leggen ze speciale nadruk op persoonlijke wetenschap. Ook leggen ze de nadruk op jezelf leren kennen en vaststellen wat er niet goed gaat. Dit kan worden bereikt door oefeningen in positieve psychologie die zich richten op het ontwerpen van schema’s of actieplannen, met speciale aandacht voor de verstorende gedachten die kunnen ontstaan.
• Identificeren (I): specialisten gebruiken technieken zoals de functionele analyse van cognitief-gedragsmodellen. Op deze manier is het mogelijk om de oorzaken van het probleem te achterhalen. Dit maakt het mogelijk om de dispositionele factoren, omgevingsfactoren, beschermende factoren, risicofactoren, enz. van de persoon te bestuderen.

De Mahoney-oplossing in de praktijk brengen

Onderzoek (E)

Met alle informatie proberen experts de kloof tussen wat “zou moeten zijn” en wat “is” te verkleinen. Deze gebruiken deze oplossingen niet alleen om zich aan te passen aan de aard van het probleem. Bovendien zijn ze bedoeld om zich aan te passen aan de manier van zijn en de identiteit van de persoon.

Daarom zijn het voorbereidende werk aan de schema’s en het zoeken naar informatie zo belangrijk. Vervolgens zoeken ze naar verschillende oplossingen die ze in de praktijk kunnen brengen. Fouten worden niet bestraft omdat we het hebben over persoonlijke wetenschap en elke actie is een kans voor groei.

Nauw (N)

Daarnaast stelt Mahoney voor om de oplossing in de praktijk te brengen als proef of experiment in de zoektocht naar persoonlijke wetenschap. Als dit niet werkt, zoeken experts naar een andere. Ze willen dat de persoon ervaart.

Vergelijk (C)

Als ze de oplossing eenmaal hebben toegepast, willen ze dat mensen kijken naar hun basislijn, het punt waarop ze begonnen, wat de tijd zou zijn waarop ze het probleem hadden, en het vergelijken met de huidige tijd, om te beslissen of dat oplossing is geldig. Ze hoeven het probleem niet opgelost te hebben, maar ze kunnen het wel verbeteren of veranderen.

Uitbreiden (E)

In deze laatste stap stelt Mahoney voor om die oplossing te herzien, aan te passen of te vervangen als de vergelijking niet positief is. Als de oplossing het probleem effectief had opgelost, zou het ideaal zijn om het te generaliseren voor latere toepassing op soortgelijke problemen.

Op deze manier hebben mensen een scala aan probleemoplossing die ze kunnen aanpassen aan hun schema’s, hun leergeschiedenis en vallen en opstaan binnen hun eigen ervaring. Daarom zullen gegeneraliseerde en gestandaardiseerde remedies ze niet beïnvloeden.

Modellering, versterking van processen volgens benaderingen of geleidelijke voltooiing van taken, of verwerving van zelfbeoordelingsvaardigheden, zouden complementaire strategieën zijn die het probleemoplossend vermogen zouden vergroten.