Wat ik was doet er niet toe, wat telt is wat we samen kunnen worden

Wat maakt het uit wie ik eens was, als je me nu kent zoals ik ben? Waarom zouden de fouten die ik heb gemaakt in het verleden er toe doen, als ik mezelf heb gedeconstrueerd om mezelf weer op te kunnen bouwen. En nu is dit wat je hebt leren kennen en ik heb je niet gevraagd om het te waarderen en ervoor te applaudisseren, maar gewoon om er samen met mij van te genieten. Wat ik was doet er niet toe, alleen wat we op een dag samen kunnen worden.

We kennen vast beiden dat gevoel van verspilde kussen, knuffels en tijd om elkaar te vinden. Ze zijn allemaal opgegaan in de tijd en blijven hangen in de lucht, ons bedekkend met wijsheid en perspectief. Maar ze leven niet meer in ons. Ze zijn vertrokken om misschien andere mensen te helpen in hun emotionele groei en ontwikkeling. Nu gaan we door met groeien, stappen en fouten maken… maar anders, met andere verhalen.

We verlaten een verhaal om een ander verhaal te maken

Elk van ons op zijn eigen weg, zonder af te remmen of te versnellen. Toch weten we langzaam maar zeker dat als we struikelen, we niet van een klif af zullen vallen. Althans, niet zonder dat de andere persoon dit probeert te vermijden. Als we niet op die manier denken en ons gedragen, waarom zouden we dan überhaupt bij elkaar zijn?

Want geen van beiden heeft de andere gered, noch zullen we dat gaan doen. Maar de gedeelde liefde en passie die we voelen geeft ons kracht zodat het einde van elke dag als een soort redding voelt, een heldhaftige weddenschap samen. Ik weet niet of ik geloof in romantische liefde. De vorm van romantische liefde waar mij over verteld is, is de vorm van liefde die mij heeft gekwetst. Nu geloof ik alleen nog in het soort liefde dat ervoor zorgt dat ik me beter voel.

Ik zou een hoop dingen kunnen uitleggen die ik gedaan heb of wie ik ooit was, maar als ik het ooit zou moeten doen, zou ik het niet vertellen. Toelichtingen zijn niet nodig wanneer er een reden is om samen te zijn, redenen die er toe doen. Het soort redenen die je ogen vullen met verwachtingen en die elk gedachte over die persoon hullen in mysterie.

Want je kunt op vele manieren samen zijn, maar je kunt slechts op een paar manieren liefhebben. Dus ik voel ook niet de behoefte om te settelen in een specifieke burgerlijke staat. Ik zit niet in een fase, ik wil gewoon niet settelen met niets. Ik wil op het ritme van het leven lopen. Niet op het ritme van de opleggingen van de buitenwereld. Ik wil dat het bloeit. Wat ik voel is een passie om het te beleven. Niet de behoefte dat anderen het zullen zien. Mijn liefde is geen cultus voor het ego, wat het voor veel mensen wel is.

En jij?

Ik zal tegen je praten over jou en over wat me interesseert. Over wat er echt toe doet. Ik weet niet precies wat de chronologie van jouw leven is. Ik zou er graag achter willen komen aan welke kant van het bed je slaapt. Ik wil een reden hebben om mezelf op de achtergrond te plaatsen als het gaat om jouw geluk.. en de wetenschap dat ik er iets mee te maken had.

We zouden elkaar een hoop dingen kunnen vertellen over wat we waren, maar alles zou alleen maar in de war raken. Wanneer je meer interesse hebt in het kunnen kijken in die ogen die naar jou terugkijken dan je zorgen te kunnen maken over het verleden, dan ben je verliefd en, volgens mijn ervaringen, is dat een goed teken. Een teken dat ertoe heeft geleid dat ik met jou ben. Ik ben niet geboren, noch leefde ik om jou te vinden, maar het gebeurde. En ik ben erg blij dat we nu samen zijn.

Wat verwachten we van ons, zonder alles te weten over hoe we waren

Wat kun je verwachten van een maatje dat niet precies weet wat de andere persoon in het verleden heeft gedaan? Dat is wat veel mensen zeggen. Deze mensen zien liefde als een sollicitatiegesprek en gevoelens als de noodzakelijke ingrediënten voor een bepaald recept.

We weten wat we moeten weten over de andere persoon. Ik weet dat je een verleden hebt. Iets dat verblijft in het mysterie van het ontrafelen van je ziel zonder dat je je verleden hoeft af te stoffen. Dat kan alleen maar ziektekiemen met zich meebrengen.

Wat er bovenal toe doet is dat je ook geeft om wat we samen hebben. Dat je mij steunt in mijn beslissingen, niet omdat ze je goed uitkomen, maar omdat je weet dat ze mij gelukkig maken. Dat je geeft om wat ik doe, niet omdat je me wilt controleren maar omdat je me beter wilt begrijpen. Maak je niet druk over onze gesprekken, of om soms ruzie te hebben, want je waardeert de momenten waarop we geen ruzie maken.

Je bent geen ideale liefde. Je bent geen prins en ik ben niet je prinses. We hebben elkaar niet ontmoet in de adolescentie en we werden niet aangeraakt door een magische toverstaf. We zijn een koppel dat samen bouwt, omdat ze al een reden hebben die genezing waard is. En die reden is om van elkaar te houden. Ik weet over jou wat ik altijd wilde en droomde, dat het niet een perfect verhaal was. Het was geen perfecte liefde met ongerept verloop.

Ik wilde een serene liefde, maar tegelijkertijd ook krachtig. Iets rommeligs, uitdagend, maar niet gevaarlijk. Iets inspirerends, maar niet gevuld met enigma’s zonder antwoorden. Ik hoef niets anders over je te weten. Want met wat ik al weet, voel ik me al overweldigd.

Met wat ik nu weet en wat ik denk over onze toekomst, heb ik al genoeg emoties om te onderhouden, te begrijpen en van te genieten. Dus, wat kan er van ons verwacht worden als we er hetzelfde over denken? Ik denk niets en tegelijkertijd alles, dat is de charme van het verliezen van het expliciete om het oprechte te verkrijgen.