Ik wacht niet langer op treinen. Vanaf nu ben ik de locomotief

Ik wacht niet langer op treinen die mijn naam dragen. De dagen van verbrijzelde hoop en dromen die nooit werkelijkheid worden, zijn voorbij. Want nu maak ik de beweging. Ik ben diegene die het pad effent. Vanaf nu ben ik de locomotief.

Iedereen die met mij deze ontdekkingsreis wil ondernemen, is welkom. Maar als je niet wil, dan kun je ook op het volgende station uitstappen.

Neem deze eenvoudige maar dappere houding aan. Het zal zeker een grote stap zijn in je persoonlijke groei en in je emotionele evenwicht dat voortdurend verandert.

Maar we moeten dit toch toegeven. Als er iets is dat we gewend zijn te doen, dan is het wachten. We vullen onze wachttijd met wanhopige dromen en met de beitel van volmaaktheid. Dit is alleen maar onrealistisch.

We geven je hier één belangrijke opmerking. Het is de maatschappij zelf die ons, met zijn kleverige tentakels die alle kanten uitreiken, naar de wachtkamer van het leven leidt.

Maar desondanks kan niemand onze houding wegnemen. Niemand kan de locomotief, het vuur binnenin ons stelen.

Het maakt dus niet uit of alle treinen op het eerste zicht de tegenovergestelde richting lijken uit te gaan. Want je bent kordaat en je gaat door op je pad, en volgt je dromen en idealen. Je mag niet wachten. Je mag niet stoppen.

Wanneer ‘wachten’ voelt alsof ons leven op pauze staat

Op sommige momenten voelt het alsof iemand op de pauzeknop van ons leven gedrukt heeft.

Misschien heb je geen relatie, ben je werkloos, heb je ergens persoonlijk gefaald of ben je op professioneel of emotioneel vlak afgewezen.

Deze voorbeelden zijn voor velen van ons waar. Ze etteren in ons diepste wezen totdat ze ons verlammen.

Nu moeten we echter inzien dat het leven nooit op pauze staat. Want het leven trilt en ontluikt en beweegt voortdurend. Maar wat ons deed ophouden, is onze geest, onze wilskracht en motivatie.

Bernice Neugarten was één van de eerste psychologen die de ontwikkeling van volwassenen onderzocht heeft. Zij bestudeerde de ingewikkelde perioden in het leven waarin mensen werkelijk het gevoel hebben dat hun leven gestopt is. Het leven is bevroren in een grijs, bewegingloos en saai kader.

Neugarten werkte de theorie Life on Hold uit. Volgens haar is het een overgangsfase waarmee we allemaal moeten leren omgaan. Het grootste probleem is dat onze kijk op de toekomst vaak te dubbelzinnig, onzeker of zelfs pessimistisch is.

We hebben dan gedachten als ‘mijn trein is al gepasseerd, ik zal de juiste man niet vinden’ of ‘het is duidelijk dat ik geen goede job zal vinden’. Deze woorden verraden een manier van denken die deze fase van wachten zelfs nog langer maakt. Bovendien maakt het de overgang naar iets beters zelfs nog moeilijker.

Hoe verlaten we het perron van de dromen die nooit werkelijkheid worden

We leven in de wereld van kom morgen eens terug, ik bel jou, wanneer je dit doet, zal je dat krijgen.  We leven dus in eeuwige wachtkamers. We blijven ons afvragen of dat ding dat gelukkig zijn heet, bedrog is. Misschien is het een prijs die je wint wanneer je genoeg punten hebt.

Treinen rijden voorbij, kansen komen en gaan. Maar geen enkele trein, geen enkele kans lijkt ooit onze naam te dragen. Hoe kunnen we dan in deze wereld overleven, te midden van dit scenario van onzekerheden?

We zullen je nu enkele eenvoudige dingen geven om over na te denken.

Drie sleutels om de locomotief van je eigen leven te worden

• De eerste sleutel is eenvoudig: je moet duidelijk zijn over je doelstellingen. Wat is jouw punt op de horizon? Het is echter een goed idee om dit doel exact en realistisch te omschrijven. Bovendien moet het aansluiten op je mogelijkheden. Maar je mag nooit je potentieel onderschatten.
• In haar theorieën over levensfasen geeft Bernice Neugarten ons een tweede factor. We moeten elke dag voor onze toekomst oefenen. Het is niet genoeg dat we over de toekomst dromen.

Als ik een goede partner wil, dan moet ik eerst voor mezelf als persoon zorgen. Ik moet groeien en diegene worden die ik in andere mensen wens te vinden. Als ik een goede job wil, dan moet ik hierin dagelijks investeren door mezelf op professioneel en geestelijk vlak voor te bereiden.

• Het derde deel van dit plan is even interessant. We moeten ons net als proactieve en creatieve hoofdpersonages voelen. Dit betekent dus dat we moeten ophouden ons onderdanig te voelen ten aanzien van iets of iemand. Als de maatschappij geen plaats voor me heeft, dan moet ik deze plaats misschien voor mezelf maken.

Misschien moet ik iets nieuws uitvinden, of iets nieuws toevoegen aan het werkteam. Misschien moet ik die ene trein in beweging zijn, omringd door onbeweeglijkheid…

Tot slot geven we je dit mee. Iemand heeft ooit gezegd dat het leven niet alleen een kwestie is van ontsnappen aan de dood. Het betekent ook elke dag genieten van ons bestaan. We mogen onszelf niet beperken tot alleen maar ademen en de dingen op hun beloop laten.

Laten we de locomotief van onze eigen groei zijn. We zijn actieve, hoopvolle en realistische, maar optimistische wezens. Want we zijn wezens met een ongelooflijke kracht en in staat de wereld wonderlijke dingen te geven.

Laten we tegelijkertijd ons eigen geluk creëren, het geluk dat we echt verdienen.