Vijf dingen die je kunt leren van het hebben van een narcistische ouder
Er is één opmerkelijk ding om te leren van het hebben van een narcistische ouder. Het is het feit dat niet iedereen geschikt is om ouder te zijn.
Die mensen die alles hadden moeten geven voor hun kinderen, die van ze hadden moeten houden, ze hadden moeten respecteren en ervoor hadden gezorgd dat ze zich veilig en de moeite waard hadden gevoeld. In plaats daarvan gaven ze te allen tijde prioriteit aan zichzelf. Zoiets heeft een diepe emotionele impact op kinderen.
Bovendien brengt het naar de volwassenheid de wond van een trauma dat moet worden genezen. Het is inderdaad heel gewoon om veel mensen te zien met stoornissen zoals depressie, eetproblemen en zelfbeeld als gevolg van deze realiteit. In feite betekent het opgroeien met een narcistische ouder dat ze denken dat ze niet verdienen wat ze nodig hebben. Bovendien vinden ze dat het er niet eens toe doet.
De emotionele verwaarlozing die in dit soort gezinsdynamieken wordt geleden, is zeer schadelijk. Ongetwijfeld lijden deze individuen onuitsprekelijke wonden en er zijn bepaalde dimensies die begrepen moeten worden om deze complexe ervaringen te boven te komen. We bekijken ze hier.
Gevoelens van leegte, schuld, constante onzekerheid… Opgroeien in een gezin met één of meerdere narcisten heeft altijd gevolgen. In feite verandert het de persoonlijkheid van het kind en hun manier van omgaan met anderen.
Dingen die je kunt leren van het hebben van een narcistische ouder
De Mount Sinai School of Medicine in New York voerde in 2003 een onderzoek (Engelse link) uit dat beweerde dat alle vormen van emotionele mishandeling en verwaarlozing in de kindertijd een klinische impact hebben op volwassen leeftijd. In feite komen veel mensen naar psychologische therapie met schokkende verhalen te vertellen.
Ze leggen vaak uit hoe een van hun ouders hen voortdurend bekritiseerde, vernederde en belachelijk maakte. In de meeste gevallen weet de persoon niet eens dat de ouder een narcistische persoonlijkheidsstoornis had.
In feite hebben ze in de regel het trauma van een opvoeding meegemaakt waarin ze werden behandeld als louter een onderdeel van van het gezin en niet als iemand met hun eigen behoeften en rechten.
Verschillende benaderingen worden vaak gebruikt bij het helpen van slachtoffers van narcistisch misbruik in de kindertijd. Over het algemeen is het gecorreleerd met verschillende psychopathologieën. Deze kunnen variëren van angst, verslavingsproblemen, eetstoornissen en zelfdestructief gedrag, enz.
Therapie werkt echter en wanneer dit gebeurt, begint de patiënt zich van veel dingen bewust te worden. Laten we eens kijken wat ze leren van de ervaring van het hebben van een narcistische ouder.
1. Liefde betekent niet overheersing
De narcistische ouder fungeert als leider van een sekte. Ze proberen anderen te overheersen om hen te beheersen. Het gaat om het uitvoeren van de overtuigende taak om anderen, inclusief hun kinderen, voortdurend te onderschatten. Niets wat ze voelen, nodig hebben of denken doet ertoe, alleen wat de ouder wil is belangrijk.
De persoon die deze levenservaring heeft meegemaakt, leert eindelijk dat onvoorwaardelijke liefde niet gebaseerd is op overheersing. De narcisten hebben echter slachtoffers nodig waarop ze hun controle kunnen uitoefenen en zo superioriteit kunnen bereiken. Bovendien vinden ze het heerlijk om te kunnen kleineren en iedereen onder hun controle te hebben.
2. Hun levensdoel bestaat niet langer uit het bevredigen van een narcist
Een van de dingen die de kinderen van narcistische ouders leren als ze eindelijk aan hen zijn ontsnapt, is dat ze vrij zijn. Hun leven is van zichzelf. Ze kunnen hun eigen beslissingen nemen en het soort bestaan leiden dat ze willen. Dit begrijpen is trouwens van vitaal belang voor slachtoffers van elke vorm van narcistisch misbruik, maar vooral voor degenen die zijn opgegroeid met een narcistische ouder.
Wanneer kinderen opgroeien in een omgeving die wordt gedomineerd door een narcist, is hun enige doel in het leven het vervullen van de behoeften van de narcist. Dit houdt in dat ze al hun dromen, verlangens of verlangens opgeven. Manipulatie is in deze gevallen absoluut, in die mate dat veel mensen niet eens weten wat ze van het leven verwachten of welke doelen ze hebben.
3. Ze zijn vrij om te communiceren met wie ze willen buiten het gezin
Narcistische ouders zijn extreem bezitterig van hun kinderen. Ze maken ze niet alleen psychologisch teniet, maar ze hebben ook de neiging ze te isoleren. Zozeer zelfs dat het gebruikelijk is dat ze controle hebben over hun activiteiten en de tijd die ze buitenshuis doorbrengen. Sterker nog, ze geven er de voorkeur aan dat ze geen vrienden of partners hebben.
Daarom is een van de dingen die kinderen van narcistische ouders leren, het feit dat ze het volledige recht hebben om de relaties op te bouwen die ze willen. Ze zijn vrij om de disfunctionele baan te verlaten die deze figuur voor hen heeft gebouwd. Ze zijn compleet, bereid om de navelstreng door te snijden en hun eigen wereld te bouwen.
Narcisten kunnen hun kinderen niet zien als unieke individuen die los staan van zichzelf. Overheersing is absoluut.
4. Ze zijn niet verantwoordelijk voor het geluk of ongeluk van hun ouders
Kinderen van narcisten begrijpen uiteindelijk dat ze niet op deze wereld zijn om de wensen van hun ouders te vervullen. Het is niet hun rol om te bereiken wat hun ouders niet hebben bereikt, om hun weerspiegeling te zijn, en nog minder om hun geluk voor hen te vinden.
Daarom, als de narcistische ouder zegt dat ze teleurgesteld zijn in hun gedrag of als ze hun pijn uiten dat ze hun eigen beslissingen nemen, moeten hun kinderen niet naar hen luisteren. Hun ouders zijn niet hun verantwoordelijkheid.
Ze realiseren zich uiteindelijk dat ze het recht hebben om hun eigen projecten vorm te geven, ongeacht wat de ouder wil of voelt. Ze moeten zich echter realiseren dat ze niet door moeten gaan met het voeden van de narcistische verlangens van hun ouders of aandacht moeten schenken aan hun drama’s.
5. Ze hebben het recht om afstand te nemen van degenen die hen pijn hebben gedaan
Ze beseffen uiteindelijk dat ze het recht hebben om te beslissen hoeveel tijd ze willen investeren in hun narcistische ouder. Sommigen zullen het gevoel hebben dat een maandelijks bezoek voldoende is.
Anderen geven er misschien de voorkeur aan om de link volledig te verbreken. Iedereen heeft echter het volste recht om te beslissen wat voor soort relatie ze wel of niet willen hebben met dit soort figuren.
Tot slot, als er één ding te leren is van dit soort ervaringen, dan is het dat het belangrijkste is om gezonde verbindingen te zoeken en te creëren. Kinderen van narcistische ouders moeten banden aangaan die hen emotioneel verrijken en hen geen mentale verwondingen bezorgen. Echte families worden inderdaad door liefde gesmeed. Genetica maakt echt niet uit.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Bennett, S. (2006). Attachment theory and research applied to the conceptualization and treatment of pathological
narcissism. Clinical Social Work Journal, 34(1), 45–60. - Bierer, L. M., Yehuda, R., Schmeidler, J., Mitropoulou, V., New, A. S., Silverman, J. M., & Siever, L. J. (2003).
Abuse and neglect in childhood: Relationship to personality disorder diagnoses. CNS Spectrum, 8, 737–754. - Donaldson-Pressman, Stephanie (1997) The Narcissistic Family: Diagnosis and Treatment. Jossey-Bass Inc.,U.S
- Herrera Santí, Patricia María. “La familia funcional y disfuncional, un indicador de salud.” Revista cubana de medicina general integral 13.6 (1997): 591-595.
- Minullina, A.. (2018). Psychological Trauma Of Children Of Dysfunctional Families. 65-74. 10.15405/epsbs.2018.09.8.
- Kacel, E. L., Ennis, N., & Pereira, D. B. (2017). Narcissistic Personality Disorder in Clinical Health Psychology Practice: Case Studies of Comorbid Psychological Distress and Life-Limiting Illness. Behavioral medicine (Washington, D.C.), 43(3), 156–164. https://doi.org/10.1080/08964289.2017.1301875
