Vertel me wat ik zal doen, niet wat jij zou doen
Eenzaamheid is iets goeds als je je overweldigd voelt. Het is echter iets slechts wanneer je eindelijk wilt praten en je twijfels zich ophopen. Onder woorden brengen wat we nodig hebben, waar we naar verlangen en wat we willen, wat onze vreemdste grillen zijn, en dan niemand hebben met wie we het kunnen delen. Je belt iemand omdat de bank, het dekentje, het roomijs, geen van dit alles fungeert als een levenslijn. We hebben het wel geprobeerd, maar ze bieden geen oplossing voor onze vragen of twijfels.
We kijken op onze telefoons, zoeken door de contactlijst en denken na over wie we kunnen bellen, bij wie we ons hart kunnen uitstorten. Zoals namen verschijnen, doen antwoorden dat ook. In de meeste gevallen kunnen we van de meeste mensen raden wat ze tegen ons zouden zeggen. Van anderen weten we dat ze niet op ons zullen reageren. Ze hebben geen tijd om een kop koffie met ons te delen, of naar ons te luisteren terwijl ze mentaal met iets heel anders bezig zijn.
Ik praat tegen je zodat je naar me zal luisteren
Ik vertel je erover, zodat je me warmte kan geven, zodat je begrijpt dat ik een moeilijke periode doormaak. Zodat je te weten komt dat het me heel boos maakt, de opgehoopte moed die mij laat huilen in verborgen hoeken en waardoor ik tijdens een perfecte zonnige dag liever in bed blijf liggen. Ik heb je niet nodig om me te vertellen dat je me gewaarschuwd hebt. Ik weet dat ‘die slimme jij’ jezelf nooit in deze situatie zou hebben gebracht.
Maar je hebt niet mijn angsten, mijn demonen, mijn hoop of mijn verlangens, persoonlijk en niet overdraagbaar, die je de bevelhebber van mijn leven zouden maken. Dat ben ik, hoewel ik er soms van wil afzien en het uit het raam zou willen gooien. Doe me niet af als een dwaas. Hoewel ik een heftig temperament kan hebben, speel ik geen spelletjes met belangrijke dingen. Als het om belangrijke problemen gaat ben ik serieus. Ik zou het nooit hebben gedaan als ik niet dacht dat het het beste was om mijn doelen te bereiken. Zelfs als het allemaal in het water is gevallen en dat nu de oorzaak is van mijn tranen.
Ik heb je niet nodig om me uit te schelden, ik heb zelf al een eigen geweten dat op dit moment niet zijn mond kan houden, zelfs niet door mezelf te onderwerpen aan de ergste martelingen. Het schreeuwt harder dan mijn vermogen om het te negeren. Het gaat maar door, koppig, onvermoeibaar. Het is zo duidelijk dat het van mij is. Lach niet, want het is niet grappig. Als je denkt dat jij de zaak beter of minder ernstig maakt, dan heb je het mis. Het enige wat je doet, is ervoor zorgen dat ik me nog onbelangrijker voel, en ik voel me al zo klein.
“Empathie ligt in het vermogen om aanwezig te zijn zonder je mening te geven.”
-Marshall Rosenberg-
Ik wil niet weten wat je zou doen
Ik wil ook niet weten wat je in mijn plaats zou doen. Tenminste niet voordat ik kan voelen, voordat ik weet dat je me begrepen hebt, dat je je niet alleen in mijn schoenen hebt geplaatst, maar in al mijn supplementen. Tenzij ik voel dat je bereid bent om de moeilijkheid te dragen die ze je opleggen. Dan kan je me misschien helpen om bepaalde dingen te waarderen, maar zonder terug te gaan naar je oorspronkelijke houding.
Denk ook niet dat ik naar je zal luisteren, alleen omdat ik me in het verleden vergist heb. Dat geeft jouw criteria en oordeel momenteel niet meer waarde dan die van mij. Vergeet niet dat ik de verantwoordelijkheid om te accepteren wat er is gebeurd of wat er kan gebeuren niet achter me heb gelaten. Dit zijn zelfstandige beslissingen. En ja, misschien moet je er getuige van zijn dat ik nog een fout maak, maar… heb ik niet hetzelfde voor jou gedaan?
Geef me een knuffel. Het lijkt erop dat ik alles hardop moet zeggen. Vergeef me, vergeet het, het is gewoon een resultaat van mijn slechte stemming. Maar je kunt me toch knuffelen. Op dit moment zal het me kalmeren. Ik zal je zelfs met rust laten, nu je al een tijdje mijn lasten hebt gedragen. Ik zal je terug laten keren naar je oorspronkelijke houding en je de kans geven om mij te vertellen waar je je zorgen over maakt, waar je naar verlangt, waar je voor zou doden of dat je je gewoon hongerig voelt. Voor dit laatste geval heb ik wel een beetje ijs over, wil je er ook wat van?
