Verlies niet je waarde door iemand die niet weet wat hij heeft
Het is normaal voor ons om het gevoel te hebben alsof we onze waarde kwijtraken in de ogen van mensen van wie we houden, terwijl ze ons niet verwaarlozen. We geloven uiteindelijk dat de redenen waarom ze niet toelaten dat we van ze houden altijd onze persoonlijke fouten zullen zijn, zoals we vaak zeggen, ‘vanwege wie ik ben’ of ‘omdat we geen klik hebben’.
Met andere woorden, we geven onszelf uiteindelijk geen waarde als het gaat om onze drang om vragen te stellen en antwoorden te krijgen met betrekking tot vrijwel alles. Dit verlies van waarde als gevolg van gewoonte of routine is heel normaal in relaties. De magie verdwijnt, samen met de liefkozingen en de affectie, en uiteindelijk gaat de liefde kapot.
Zeggen dat het normaal is betekent echter niet dat het ons niet overspoelt met emotionele ellende, dat het ons niet raakt als de relatie beëindigd wordt, de relatie die beloofde alles te zullen zijn en uiteindelijk niets geworden is. Wetende dat dit kan gebeuren, is het dan ook erg belangrijk voor ons om ons bewust te zijn van onze mogelijkheden om pijn te vermijden.
“Het is absoluut noodzakelijk om eens in de zoveel tijd zelfmoord te plegen. Vlucht uit jezelf, verlies jezelf, voel je lichaam leeglopen, uitgeput, pijnlijk. Verlies je huid, drink, bereik je dieptepunt, om je vervolgens niets meer te herinneren. Wees afwezig van alles om je later vast te houden aan het leven. Vind jezelf weer. En kleed je in pastelkleuren, loop met een lichte stap, en glimlach naar de buren als ze je begroeten op de trap.”
-Auteur onbekend-
Het pijnlijke verlies van waarde in de ogen van degene van wie we houden
Gewoonte is ongetwijfeld de schuld van ons verlies aan waarde in de ogen van degenen die we liefhebben. We raken vaak gewend aan wat we hebben en waarderen niet wat onze partner, onze vrienden of onze familieleden betekenen in ons leven.
Als gevolg daarvan verwaarlozen en negeren we de zorg, affectie en de dagelijkse overwinningen. We zetten de glimlach, de goede dagen, de liefkozingen vermengd met liefdevolle woorden, en de mogelijkheid om te verrassen opzij.
Na verloop van tijd worden we routine, verplichting en onverschilligheid, en veranderen we in koude stenen, gevoelloos, onbeweeglijk en passief.
Misschien zijn we vriendelijk tegen andere mensen, we zijn gericht op ons werk, op nieuwe hobby’s, op sport, op andere vriendschappen en relaties enzovoort. Maar we vergeten vaak te zijn hoe we geacht worden te zijn voor DIE PERSOON. Dan sterft de liefde, als gevangene van de aanval van onverschilligheid en die slechte gewoonte van het niet waarderen van wat we hebben.
Routine is onvermijdelijk, maar daardoor verliezen we geen waarde
Er wordt vaak gezegd dat je niet weet wat je hebt totdat je het verliest. Niets is minder waar. We weten wel wat we hebben; wat er gebeurt is dat we niet geloven dat er een dag zal komen waarop we alles verliezen.
We denken dat die MENSEN er altijd zullen zijn, dat we alles moeten accepteren om de tijd te verdienen die we nog hebben met onze partner, dat dit alleen maar een slechte fase en slechte gewoonten zijn. Als er iets fout gaat, zal het na verloop van tijd wel beter gaan.
Het probleem is dat de dag waarop een wonder gebeurt nooit lijkt te komen, alles laat ons zitten in de kwelling van moedeloosheid, duisternis en desinteresse.
Uiteindelijk zal waarschijnlijk het moment komen waarop één van de twee partners in de relatie het idee krijgt (of beter nog, het gevoel) dat datgene wat niet kan worden opgelost door het omslaan van de pagina’s altijd zal worden gered door het pakken van een ander boek. Dit is volkomen normaal en begrijpelijk, omdat we niet ons hele leven verbonden kunnen zijn aan een relatie die ons opvreet van binnen, die een einde maakt aan onze verwachtingen, en die ons van onze wensen ontdoet.
We zijn niet gemaakt om ons te schikken. Dit is waarom we, als we te veel tijd doorbrengen in een relatie waarvan het licht uit is gegaan, die toegegeven heeft aan onverschilligheid en apathie, er een gewoonte van maken om onze relatie te veranderen in een “graf voor het leven” dat onze emotionele uitwisseling zal verslechteren.
Samen zijn is veel meer dan van elkaar houden. Dit is de reden waarom, voor elke vorm van liefde die voortgang boekt, het essentieel is dat er wederzijds belang is en dat dit wordt weergegeven als zodanig. Anders zal de relatie veranderen in een emotionele uitputtingsslag voor de partij van de relatie die wil, maar het niet kan.
