Verdriet is niet slecht, het wordt gewoon afgekeurd

Hoe vaak heeft iemand wel niet tegen je gezegd dat je niet moet huilen, terwijl dat het enige was dat je echt graag wilde doen? Hoe vaak heb je niet gedaan alsof het allemaal goed met je ging, terwijl je vanbinnen eigenlijk aan diggelen lag? Hoe vaak hebben anderen tegen je gezegd dat je niet verdrietig moet zijn, terwijl dat juist precies was hoe je je voelde, verdrietig? Wat is het dat verdriet zo onaangenaam maakt voor mensen die zelf niet verdrietig zijn? Is het dan echt zo erg om af en toe eens verdrietig te zijn?

Verdriet is een basisemotie en is daarom dus noch goed noch slecht. Verdrietig zijn is eigenlijk helemaal niet zo erg. Juist integendeel, eigenlijk is het vrij gezond, omdat je hiermee een gevoel uit dat anders in jou opgekropt zou blijven. Je voelt je verdrietig wanneer je pijn loslaat, maar als de pijn niet zou worden losgelaten, zou de schade alleen maar erger worden.

Verdriet is helemaal niet zo erg

Verdriet uit de weg gaan, zal er echt niet voor zorgen dat de oorzaak van jouw verdriet verdwijnt, en het zal er ook niet voor zorgen dat je pijn overgaat, al zeggen er nog zoveel mensen tegen je dat je niet verdrietig moet zijn, of al doe je nog zoveel moeite om een vrolijk gezicht op te zetten. Het is inderdaad zo dat een goed humeur en een goede dosis optimisme je kunnen helpen om pijnlijke situaties te boven te komen, maar geforceerde blijdschap en het verbergen van je pijn is helaas niet de oplossing.

Eigenlijk is verdriet alleen erg wanneer het een gewoonte begint te worden, wanneer je er genoegen mee neemt als manier om je problemen niet onder ogen te hoeven komen. Alles heeft echter zo zijn moment, ook verdriet. Dit verdriet in jezelf ontkennen, of in iemand anders, zal niemand helpen om de pijn los te laten. In plaats daarvan zal juist het tegenovergestelde gebeuren.

Je eigen verdriet en het verdriet van anderen respecteren is de enige manier waarop je het kunt laten verdwijnen, zonder druk of oordeel. Gevoelens zijn nu eenmaal wat ze zijn, en niemand heeft het recht om jou te vertellen hoe je je moet voelen of hoe je je pijn zou moeten uitdrukken.

Het is zelfs zo dat wanneer iemand niet in staat is om zijn verdriet te handhaven, dit ervoor zal zorgen dat hij zijn pijn uiteindelijk op een gevaarlijkere manier zal uiten. Hier kunnen we goed zien hoe belangrijk emotionele intelligentie is, of het soort dialoog dat je met jezelf voert en de vriendelijkheid waarmee je jezelf behandelt.

Waarom verdriet wordt afgekeurd

Het probleem is dat we er niet van houden om andere mensen verdrietig te zien. Maar waarom? Omdat we ons hulpeloos, schuldig of verantwoordelijk voelen? Omdat we er zelf ook verdrietig van worden en we ons zo niet willen voelen? Omdat het ons eraan herinnert dat het leven niet altijd rozengeur en maneschijn is? Wat de reden ook is, wanneer iemand om ons heen verdrietig is, voelen wij ons niet op ons gemak.

Vaak hebben we er ook moeite mee om ons verdriet in het openbaar te tonen, alsof we anderen hiermee pijn kunnen doen of onszelf in een zwakke positie plaatsen. Ook is het zo dat verdriet gewoon niet in de mode is. Onze maatschappelijke normen gebieden ons dat we onszelf op de been moeten houden en verder moeten blijven gaan. Deze dingen zijn echter niet onderling uitsluitend. Je kunt dapper zijn, je kunt vooruitgaan, maar je moet eerst de pijn van je af spoelen.

Het is makkelijker om verdriet te overwinnen als je het respecteert

Iedereen is wel eens verdrietig geweest. En we weten vanuit ervaring allemaal dat het makkelijker is om verdriet te overwinnen als je jezelf eerst toestaat het te ervaren, als je vrij spel geeft aan alles wat het van je eist, of dit nu inhoudt dat je een potje moet gaan huilen of op zoek moet gaan naar een moment alleen waarop je kunt voelen hoe de wind in je gezicht waait. Hoe meer je je best doet om je verdriet te verbergen, hoe meer moeite het zal kosten om jezelf uit de put te krijgen.

Wanneer je verdriet op natuurlijke wijze laat stromen, kun je licht schijnen op je eigen verdedigingsmechanismen. Sommige mensen kunnen grappen maken, lachen en optimistisch zijn zonder te moeten huilen of verdrietig te zijn. Dit hangt simpelweg af van de aard van elk individu.

Er zijn ook mensen die het nodig hebben om even te kunnen huilen en alleen te zijn om alles eruit te gooien, zodat ze vervolgens de controle weer kunnen overnemen en rationeler kunnen nadenken. Anderen hebben meer tijd nodig om rustig te worden, en weer anderen hebben behoefte aan het gezelschap van hun dierbaren. Verdriet is zelfs een van die emoties waarbij je de meeste gedragsverschillen kunt opmerken als je kijkt naar de verschillende manieren waarop mensen ermee omgaan.

Het is belangrijk om de manier waarop iemand met moeilijkheden omgaat te respecteren, wat voor manier dit ook is, vooral in het begin. In dit soort tijden, kunnen zelfs strategieën als ontkenning zeer behulpzaam zijn om de klap van plotselinge, overweldigende pijn te verzachten.