Vallen en opstaan: de weg van het leven
“Zwerver, er is geen weg, de weg ontstaat door te lopen…” Deze woorden zijn een perfecte omschrijving van hoe het leven in elkaar zit; van hoe de weg van het leven in elkaar zit. Er is niet zoiets als een echte weg, een bepaalde weg. In het leven maken we allemaal onze eigen weg, ons eigen spoor, schrijven we onze eigen geschiedenis die vol goede keuzes, slechte keuzes, gelukkige momenten en moeilijke tijden zit.
“Zwerver, er is geen weg, de weg ontstaat door te lopen…”
-Antonio Machado-
Zo zit het leven echter in elkaar; het kan alleen geleerd worden door het te beleven, gewoon leven, leven zonder angst. Eindeloos door blijven gaan, ondanks alle rotsen en hobbels waar we tegenaan lopen en die er soms voor zorgen dat we struikelen en keer op keer weer vallen, alleen maar zodat we weer op moeten staan, met levenslust en kracht, zonder achterom te kijken. Het verleden is voorbij en de toekomst is onderweg, maar we kunnen alleen de vage horizon zien in de verte waar we langzaam aan naartoe bewegen.
In de tussentijd blijven we onze stappen op een langzaam en gestaag tempo voortzetten, sommigen zelfs net als een slak met zijn hoofd verborgen in zijn kleine huisje. We buigen echter ons hoofd omlaag en blijven doorgaan, want “zwerver, er is geen weg, de weg ontstaat door te lopen”.
Soms moeten we bepalen of we een rivier over zullen steken of dat we liever op zoek gaan naar een manier om onze weg af te snijden. We genieten ervan wanneer de zon in al zijn glorie op ons neer schijnt en zullen het verdragen wanneer het met bakken uit de hemel valt en dit ons onderuit haalt. En dankzij deze stortbui verzamelen we kleine dingen, waardevolle dingen, om in ons geheugen te bewaren, zodat ze ons kunnen herinneren aan alles wat we door de storm geleerd hebben. De storm heeft ons geleerd onszelf te beschermen, bang dat ofwel de kou ons ziek zal maken waardoor we niet verder kunnen, ofwel dat de storm juist onze kleding en ons kapsel zal verpesten, waardoor we er slecht uitzien in de ogen van iemand die mogelijk ons pad kruist.
En we blijven doorgaan, stapelen ervaringen en dingen op, waardoor we onszelf, hoe verder we komen, steeds zwaarder voelen. We zullen een strenger gezicht hebben en een dikkere huid van de zon, de wind en de regen, maar we zullen gelukkig ook naarmate we blijven lopen steeds iets wijzer worden, want… “zwerver, er is geen weg, de weg ontstaat door te lopen…”
Onze wilskracht, onze moed om door te blijven lopen, onze nederigheid wanneer we dit nodig hebben en de trots die we voelen wanneer we tijdens een lange reis de top van een berg bereiken, helpen ons allemaal op deze lange weg die het leven genoemd wordt. Deze eigenschappen zijn er ook voor de mensen die niet in staat zijn beslissende antwoorden te vinden, omdat het leven alleen achterhaald kan worden door vooruit te blijven gaan en omdat ook fouten deel kunnen zijn van de juiste weg. Kwetsbaarheid, angst en onzekerheid wanneer we geconfronteerd worden met een duistere nacht; we zijn helemaal alleen op deze weg waarop alles plotseling kan veranderen in vreemde en mysterieuze schimmen die ons in de war brengen en onze blik verdoezelen, maar zelfs dan heeft deze weg nog zo zijn charme.
Want…
Alles gaat voorbij en alles blijft,
het is echter aan ons om te gaan,
om voorbij gebaande wegen te gaan,
wegen over de zee.
Ik heb nooit roem nagestreefd,
noch mijn lied aan mensen opgedrongen;
ik houd van subtiele werelden,
gewichtloos en zachtaardig,
net als zeepbellen.
Ik houd ervan om te zien hoe ze zichzelf tekenen
met gele en rode kleuren, hoe ze vliegen
onder de blauwe lucht, trillen
en plotseling uit elkaar spatten…
Ik heb nooit roem nagestreefd.
Zwerver, jouw voetsporen
zijn de weg en niets meer;
zwerver, er is geen weg,
de weg ontstaat door te lopen.
Door te lopen ontstaat de weg,
en de weg wordt gezien door achterom te kijken,
door terug te blikken op de weg
die we nooit meer zullen bewandelen.
Zwerver, er is geen weg
Maar eerder een schuimspoor op de zee…
Lang geleden werd op de plek
waar nu een doornbos staat,
de schreeuw van een poëet gehoord,
“Zwerver, er is geen weg,
de weg ontstaat door te lopen…”
Slag om slag, regel na regel…
De poëet stierf ver van huis,
begraven in het stof van een naburig land.
Terwijl men hem achterliet zag men hem huilen,
“Zwerver, er is geen weg,
de weg ontstaat door te lopen…”
Wanneer de vink niet meer in staat is om te zingen,
wanneer de poëet een pelgrim is,
wanneer onze gebeden tevergeefs worden,
“zwerver, er is geen weg,
de weg ontstaat door te lopen…”
Slag om slag, regel na regel.
-Antonio Machado-
We nodigen je uit om onderstaand filmpje te bekijken, waarin het originele Spaanse gedicht, geschreven door een van de beste poëten van onze tijd, omgezet is in een lied.