The Green Mile: een zeer krachtige film
Sommige films doen meer dan alleen entertainen, ze raken je ziel. The Green Mile (1999) is daar zeker één van. Het is geen makkelijke film om in een paar woorden samen te vatten. Daarom hebben we besloten om dit artikel te wijden aan deze geweldige creatie van de “Seventh Art.”
Een film als geen ander
Dat is niet iets wat we simpelweg zeggen. Het is echt een zeer bijzondere film. Waarom? Ten eerste, The Green Mile is een van die films die moeilijk te catalogiseren of te labelen zijn.
Sommige critici definiëren het als een drama. Anderen zeggen dat het een mysterie is of een horrorfilm. Andere mensen zeggen weer dat het het beste past in het science-fictiongenre.
Eerlijk gezegd hebben al deze mensen gelijk. Tegelijkertijd hebben ze het echter ook allemaal mis. The Green Mile heeft genoeg verschillende elementen om in een van die categorieën te horen, zonder er ook maar één bij te horen. Het is een bewerking van een boek van Stephen King met dezelfde naam.
Deze film is niet alleen uniek omdat hij moeilijk te classificeren is. Het heeft ook absoluut unieke personages, plot en context. Het hoofdpersoon is een gevangenbewaarder genaamd Paul Edgecomb.
Zijn taak is om de gevangenen in de dodencel van Cold Mountain Penitentiary (bijgenaamd “de groene mijl”) in het Louisiana van de jaren dertig van de vorige eeuw in de gaten te houden.
Edgecomb begint, samen met zijn team van gevangenisbewakers, vreemde dingen te ervaren na de komst van een ongewone gevangene, John Coffey. Coffey is een zwarte man van bijna twee meter lang. Hij is buitengewoon sterk en zeer gevoelig. Na verloop van tijd laat Coffey zien hoe speciaal hij is, dankzij zijn geweldige gave.
Emoties zijn de echte sterren in The Green Mile
Paul en John zijn, op papier, allebei hoofdrolspelers. Een element dat in de hele film aanwezig is, is echter emotie. We zeggen dat, omdat een van de prestaties van de film is de vele verschillende emoties die het kan oproepen in de kijker. Het kan grappig, intens dramatisch, spannend en zelfs angstaanjagend zijn.
John Coffey is het voertuig voor die emotionele kracht. Ondanks dat hij in de dodencel zit voor de vermeende moord op twee kleine meisjes, lijkt deze mysterieuze gevangene zo gevoelig, naïef en optimistisch als een kind.
Er is een duidelijk contrast tussen de manier waarop hij zich gedraagt en de manier waarop we hem zouden kunnen waarnemen op basis van zijn enorme omvang.
John heeft echter ook een bijzondere kracht: hij heeft een gave om de ziekten die mensen verteren te laten verdwijnen. Naarmate het verhaal vordert, gebruikt hij die kracht op steeds meer mensen. Zijn extreme gevoeligheid geeft hem het vermogen om zich in te leven in iedereen die pijn heeft, en hij gebruikt zijn kracht om hen verlichting te geven.
De onmiskenbare goedheid van John Coffey
Zijn sommige mensen puur goed, terwijl anderen puur kwaadaardig zijn? Persoonlijk denk ik van niet. Ik denk dat er acties, gedrag en houdingen zijn die we in die termen kunnen beschrijven, maar zelfs dat is meestal een reductieve en simplistische kijk op de werkelijkheid.
John is echter zeker een van die mensen die je over het algemeen als goed zou kunnen omschrijven. De gave die we hierboven hebben genoemd maakt hem tot een persoon die bijna vanuit instinct goed probeert te doen.
Zijn personage is een weergave van handelen op basis van een goed ontwikkeld moreel kompas. Hij gebruikt zijn kracht voor iedereen die het nodig heeft, of ze nu aardig voor hem zijn geweest of niet.
Een trieste les
In een haatdragende omgeving waar mensen wapens dragen, doden en hun macht misbruiken, is John Coffey bijna een wonder. Hij is een ware kracht van de natuur. De wortel van die kracht is de liefde, die hij op veel verschillende manieren tot uitdrukking brengt, zoals in zijn plezier in de kleine dingen.
Als deze bovennatuurlijke mens in ons leven zou verschijnen, zouden we in principe geen andere keuze hebben dan voor hem te zorgen, zodat hij het goede in de wereld kan blijven doen. Zodat hij het leven beter kan maken voor elke persoon die hij heeft aangeraakt.
Dat is echter niet wat er in de film gebeurt. Door de gebeurtenissen, en het feit dat John een zwarte man is in Amerika, heeft de film voor hem geen gelukkig einde. Uiteindelijk vindt hij de dood op de elektrische stoel. Het vreemde is dat hij lijkt te willen dat dit zijn einde is.
In een ongevoelige wereld doet zijn overgevoeligheid hem meer pijn dan hij lijkt te kunnen verdragen. De echte wereld, de wereld waarin we nu leven, is niet zo verschillend van de wereld van The Green Mile. Ik heb het gevoel dat als John in onze wereld zou leven, hij hetzelfde ongelukkige einde zou hebben.
In het leven lijken sommige mensen goed te doen waar ze ook gaan, zelfs als ze niet weten waarom. We geven die mensen echter niet altijd de behandeling die ze verdienen. Dit is triest, want in een ongevoelige wereld is elke uiting van gevoeligheid echt revolutionair.