Son of the Bride: een opbeurende film die ons omarmt
Twintig jaar zijn verstreken sinds de film Son of the Bride werd gemaakt. Zoals elk meesterwerk is het echter in de loop van de tijd nog beter geworden. Verder heeft deze Argentijnse film wereldwijd zo’n impact gehad, er zijn theaterversies van gemaakt. In Madrid vulde het zelfs elke dag het theater, na een succesvolle tournee, en in de Verenigde Staten hebben ze de rechten gekocht om een remake te produceren.
Son of the Bride roept tegenstrijdige emoties op. Het is een combinatie van de Italiaanse cinema en theater die Argentinië heeft geërfd dankzij zijn lange immigratiegeschiedenis. Het toont ernstige gebeurtenissen die ons normaal gesproken alleen maar aan het huilen maken, maar we kunnen er ook om lachen en lachen.
Het werd geregisseerd door Juan José Campanella, die zeer toegewijd is aan dit soort films. Hij promoot het idee dat we de ergste situaties in het leven met een glimlach het hoofd kunnen bieden.
Een verhaal uit zijn eigen leven
Juan José Campanella (Luna de Avellaneda, El Secreto de sus Ojos, Vientos de Agua ) bevat gegevens uit zijn eigen autobiografie om ons een verhaal te vertellen van ouders en kinderen die met conflicten te maken hebben en een zoon die opgroeit met de minachting van zijn moeder.
Daarom is de belangrijkste scène in de film, waarin het onmogelijk is om niet te huilen, wanneer de moeder, die aan de ziekte van Alzheimer lijdt, haar zoon Rafael ( nu in de veertig) vertelt dat ze van hem houdt en hem omhelst. Hij is eindelijk verlost van het idee dat hij niet de zoon was die ze wilde.
Rafael heeft dagelijks te maken met nachtmerries. Hij woont samen met zijn vriendin en gaat op in zijn eigen problemen. Deze omvatten slechte schulden, een mislukte onderneming en zelfs een hartaanval. Bovendien beseft hij niet hoeveel de liefde van zijn vriendin hem zou kunnen helpen.
De ultieme knuffel
Het wonder van deze film is de manier waarop hij omgaat met de meest elementaire aspecten van het dagelijks leven. Bijvoorbeeld leven met pijn, ouderdom en ziekte. De verhaallijn gaat over hoe de vader van Rafael zijn vrouw wil hertrouwen in een kerk. Ze hadden oorspronkelijk namelijk alleen een burgerlijke ceremonie. De kerk staat het echter niet toe.
Om te beginnen is Rafael tegen het idee van een bruiloft, omdat hij vindt dat zijn moeder te ziek is met Alzheimer en niet echt kan deelnemen. Toch geeft hij uiteindelijk toe en roept hij de hulp in van zijn acteur-vriend om de rol van de priester op de tweede ‘bruiloft’ te vervullen.
Ongetwijfeld zullen sommigen van ons openlijk snikken, terwijl anderen discreet een traan wegvegen bij deze film. Het lijdt echter geen twijfel dat de personages zo’n goed weergegeven idee van broederschap demonstreren, dat het voelt als een enorme knuffel.
Het is een kreet tussen de glimlachen, die ouders vertegenwoordigt die hun onvoorwaardelijke goedkeuring geven zodat hun kinderen zichzelf dagelijks kunnen blijven herbouwen.