Reflect: de nieuwe Disney-short over lichaamsdysmorfie
De hoofdpersoon van de nieuwe en succesvolle Disney-short “Reflect” heet Bianca. Haar droom, net als die van veel andere meisjes over de hele wereld, is om danseres te worden. Dat is op zich niet ongewoon, alleen is Bianca onzeker over haar lichaam. Haar figuur lijkt namelijk niet op dat van de meeste balletdanseressen. Dit doet echter niets af aan de gratie of technische vaardigheden van haar dans.
Toch ervaart ze ongemak, twijfels en zelfs de afwijzing van haar eigen imago. Het laat ons zien dat, in een wereld die ons probeert te overtuigen van het bestaan van ‘normatieve’ en ‘niet-normatieve’ lichamen’, het niet lang duurt voordat kinderen deze schadelijke boodschappen integreren.
Ze doen dit door simpelweg in de spiegel te kijken en zichzelf te vergelijken met de onwerkelijke figuren die ze zien in de film- en reclame-industrie.
Bianca vecht tegen haar eigen spiegelbeeld omdat de huidige cultuur haar heeft laten geloven dat er iets mis met haar is. Haar grote omvang, haar vorm en haar imago zijn niet in overeenstemming met de schoonheidsmodellen die zij als de moeite waard ziet.
Hoe kan ze genieten en groeien door middel van dans als ze nog maar een kind is en lijdt aan lichaamsdysmorfie, of storing van de lichaamsbeweging? Dat is de interessante boodschap van de nieuwste productie van Disney.
De film gaat in première op Disney+ en is het resultaat van nog een stap in de poging van het animatiebedrijf om diversiteit te normaliseren.
Bianca, het meisje met lichaamsdysmorfie
In 2016 startte de Disneyfabriek een interessant project genaamd Disney’s Short Circuit. De werknemers van het bedrijf dienen ideeën in voor korte animatiefilms. Elk seizoen wordt een reeks voorstellen geselecteerd en omgetoverd tot prachtige korte films. Dit jaar stak er één bovenuit.
Reflect was de meest recente korte film die de meeste aandacht kreeg. Hij werd geregisseerd door Hillary Bradfield, een uitstekende animatrice die ook achter titels als Frozen 2 en Encanto zat. Een paar uur na de première ging de film viraal op TikTok. Het werd al snel het onderwerp van gesprek voor miljoenen jongeren die uitlegden dat ze zichzelf in dezelfde situatie zagen als de hoofdpersoon.
Hillary Bradfield zei dat ze bij het maken van deze korte film geïnspireerd werd door de body-positive beweging (Engelse link). Ze beweerde ook dat mensen soms een uitstapje moeten maken naar de andere, donkere kant van de spiegel. In feite is het pas als we de bodem raken en plaats maken voor zelfacceptatie, dat de mooiste dingen in ons naar boven komen.
Van reflectie naar reflectie
Bianca is een danseres, maar haar lichaam past niet in het beeld van het soort dat de reclame-, film- en tv-industrie domineert. Als ze op balletles is en haar klasgenoten ziet, is ze zelfbewust.
Ze voelt zich anders en onzeker. Bovendien faalt ze in de danspassen en kan ze de anderen niet bijhouden. Bovendien lijdt ze aan lichaamsdysmorfie, een aandoening waarbij het individu zijn eigen lichaam afwijst.
Plotseling breekt de spiegel en komt het meisje in een andere dimensie die gedomineerd wordt door fantasie. Het breken symboliseert haar mentale universum, vol angsten, onzekerheden en haat voor haar eigen spiegelbeeld. In feite vertegenwoordigt het de gebroken manier waarop ze haar eigen lichaam ziet.
Geleidelijk aan laat Bianca zich echter meeslepen door de muziek. Terwijl ze dat doet, vervaagt de spiegel. Haar bewegingen worden sierlijk. Ze danst perfect en voelt zich goed over zichzelf. Als ze zich dit realiseert, ziet ze dat ze met haar andere partners in perfecte harmonie danst. Ze begint zichzelf te vertrouwen.
Spiegels zijn de oppervlakken waarop we onze haat en afwijzing richten op de beelden die erin worden weerspiegeld: die van onszelf. Dat doen we door een maatschappij die onze gedachten vervormt door ons te laten geloven dat er iets mis is met hoe we eruit zien.
Disney en diversiteit
Reflect, de korte film over lichaamsdysmorfie, maakt deel uit van een reeks producties die diversiteit proberen te bevorderen. In dit geval promoot het de body positive-gedachte. Het verdedigt het idee dat alle lichamen acceptabel, normatief en mooi zijn, ongeacht hun grootte, vorm of zelfs huidskleur.
Disney wil een pionier zijn in diversiteitskwesties en heeft verschillende titels uitgebracht die rond dit thema draaien. Moana, Encanto, Turning Red en Coco laten bijvoorbeeld culturele, etnische en esthetische waarden zien. Er is ook Lightyear, dat een knipoog gaf naar de LGBT-gemeenschap door voor het eerst in een Disney-productie twee zoenende vrouwen te laten zien.
De noodzaak om kinderen te bekrachtigen in eigenwaarde en zelfacceptatie
Sommigen kunnen zich afvragen of het nodig was om een korte film te maken over een meisje dat lijdt aan lichaamsdysmorfie. Bovendien verkoopt Disney kinderen van oudsher beelden van ideale prinsen en prinsessen met een fantastisch leven.
Sterker nog, dit bedrijf heeft eerder bijgedragen aan het vervormen van veel lichamelijke en zelfs emotionele modellen, door ons bijvoorbeeld te overtuigen van de wonderen van romantische liefde.
Het is echter tijd om taboes te doorbreken en het spectrum te verbreden naar mensen die het ook verdienen om hoofdrolspelers te zijn in een Disney productie.
Creaties als Reflect zijn nodig omdat ze een ‘afspiegeling’ zijn van onze bevolking, die zo divers is wat betreft lichamen. Inderdaad, plus-size kinderen bestaan. Zij dromen er ook van om te dansen en te slagen. Ze zijn getalenteerd, mooi en tot alles in staat.
We moeten kinderen meer zelfvertrouwen, zelfliefde en lichaamsacceptatie bijbrengen. Stoornissen zoals lichaamsdysmorfie veroorzaken depressie, angst, suïcidaal gedrag en eetstoornissen (ED). Films als Reflect staan dus model voor inspiratie en normalisatie.