Quentin Tarantino en zijn voorkeur voor geweld
Quentin Tarantino is een regisseur wiens naam door zijn harde werk een begrip op zich is geworden. Wanneer we een van zijn films gaan bekijken, weten we dat het bol zal staan van onder andere geweld, muziek, fetisjen, close-ups van vrouwelijke voeten en enorm veel tributen aan andere artiesten.
Tarantino houdt ontzettend van het brengen van odes aan filmmakers zoals Alfred Hitchcock, kung-fu films, spaghettiwesterns en zelfs the Flintstones.
Tarantino doet wat hij zelf wil. Hij doet gastoptredens, speelt met kleur en recyclet oudere plannen. Hij vindt scènes opnieuw uit en mixt van alles totdat hij krijgt waar hij naar op zoek was. Veel mensen beschuldigen hem van plagiaat, maar hij gaat niet verder dan toegeven dat hij zich heeft laten inspireren door andere films.
Iedereen profiteert van andermans smaak en laat zich hierdoor naar hun eigen voordeel beïnvloeden. Daarom is het zo dat wanneer je iets totaal nieuws maakt in de 21e eeuw, je al snel beschuldigd wordt van het “kopiëren” van andermans werk. Dit, of er wordt gezegd dat je andermans gedane werk alleen wat hebt aangepast.
Meer dan eens heeft Quentin Tarantino laten weten dat iemand geen opleiding gevolgd hoeft te hebben om goede films te kunnen maken. Je hoeft alleen maar passie te hebben voor het vak. Zijn passie is dan ook zichtbaar in zijn films. Dit gezegd hebbende, blijft er toch een vraag over: waarom zien we zo graag geweld? Wat maakt Quentin Tarantino’s films zo speciaal?
De eigenaardigheden van de films van Quentin Tarantino
Quentin Tarantino volgde acteerlessen en werkte in een winkel waar films verkocht werden. Hij heeft laten weten dat deze werkplek hem veel inspiratie gaf. Het idee van Reservoir Dogs kwam ooit op een dag bovendrijven toen hij samenkwam met een stel vrienden.
Rond die tijd zag Tarantino geen mogelijkheid om een echte film te maken, dus hij settelde voor een goedkope productie met zijn vrienden. De producer Lawrende Bender las echter zijn script en gaf hem een kans om door te breken.
“Je hoeft niet te weten hoe je een film kunt maken. Als je echt met je hele hart en met genoeg passie van de filmindustrie houdt, kun je niet anders dan een goede film maken.”
-Quentin Tarantino-
Hij brengt odes aan allerlei films. Hier een aantal voorbeelden:
- De wereldberoemde film Pulp Fiction (1994) bevatte een dansscène die geïnspireerd was door Fellini’s 8½.
- De outfit van Uma Thurmans in Kill Bill (2003) doet ons daarentegen sterk denken aan Bruce Lee.
Tarantino’s films draaien volledig om het onderdompelen van de kijker in een wereld van intertekstualiteit. Deze term staat voor echo’s van literaire teksten in iemands literaire werk — of in dit geval, in iemands filmkunst. Tarantino’s films hebben hoe dan ook hun eigen verhaallijn en identiteit terwijl ze tegelijkertijd vol suggesties en referenties zitten.
Succes als scenarioschrijver
Na Pulp Fiction (1994) zagen mensen Tarantino eindelijk als een echte regisseur en scenarioschrijver. Hij kreeg de aandacht van het publiek en critici, wat al snel leidde tot zijn eerste Academy Award for Best Original Screenplay (Oscar voor Beste Originele Scenario).
Andere films zoals Jackie Brown (1997), Inglorious Bastards (2009) en Kill Bill (2003) droegen ook bij aan de creatie van Quentin Tarantino’s goede reputatie. Zijn laatste films zoals Django Unchained (2012) en The hateful Eight (2015) waren een liefdesdeclaratie aan het veelal vergeten spaghettiwestern-genre.
Met deze films herontdekte Tarantino de essentie van dit genre en filmmakers zoals Sergio Leone en Ennio Morricone. Deze laatstgenoemde heeft ook een behoorlijk aantal van de meest bekende filmcomposities gemaakt.
Een ander interessant feit over Tarantino’s films is dat hij ook persoonlijk verantwoordelijk is voor de muziekcomposities die hierin gebruikt worden.
Hij maakt zich daarentegen totaal geen zorgen over anachromismes – ofwel dingen die niet in de huidige tijd passen. Op de een of andere manier weet hij de puzzelstukjes wel zo te draaien dat ze allemaal perfect bij elkaar passen in het eindproduct.
Quentin Tarantino en zijn voorkeur voor geweld
Als er iéts is dat Quentin Tarantino’s films echt kenmerkt, is het wel geweld. Het gaat hier ook om expliciet geweld; over bloedbaden die soms zo absurd zijn, dat je er wel om moet lachen. Een typische eigenaardigheid van zijn films is dat deze zelden personages bevatten waar je snel sympathie voor zult voelen.
Daardoor geven de kijkers weinig om wie als eerste of als laatste omkomt. The Hateful Eight (2015) is hier een goed voorbeeld van. Als je van plan bent om een film van Quentin Tarantino te gaan kijken, verwacht dan niet dat je vertederende personages zult tegenkomen. Wees klaar om veel bloed en geweld te zien – en om hierom ook te lachen.
Het ironische is dat mensen ontzettend veel van zijn films zijn gaan houden ondanks de gedesorganiseerde vertelling van het verhaal en het expliciete geweld. De scènes die hij neerzet in zijn producties zijn prachtige kunstvormen.
De beroemde scène waarin iemands oor wordt afgesneden in Reservoir Dogs (1992) was bijvoorbeeld uniek vanwege de achtergrondmuziek en het gedans op de achtergrond. Tegelijkertijd was het een soort “replica” van een scène uit de film Django (1966) van Corbucci.
Kan geweld nou echt iets leuks zijn? Zit hier een grens aan? Tarantino heeft al meermaals gezegd dat zijn films pure fictie zijn, bedoeld om van genoten te worden. In plaats van ons afvragen of het geweld hierin wel moreel rechtvaardig is of niet, horen we er gewoon van te genieten.
De muziek maakt het geweld in Tarantino’s films op de een of andere manier toch tot iets moois en esthetisch prettigs. Er is een helder verschil tussen films die geweld op een realistische, rauwe manier neerzetten en films die geweld als slechts een reden voor vermaak neerzetten.
“Geweld is een van de leukste dingen om te aanschouwen.”
-Quentin Tarantino-
En moraliteit dan?
Bovendien heeft Quentin Tarantino het ook gehad over het feit dat kung fu-films ook bijzonder gewelddadig zijn. Niemand twijfelt echter aan de morele bedoeling van deze films: ze zijn bedoeld als pure vorm van vermaak.
Wanneer het gaat over rauwe, gewelddadige films zoals The Passion of the Christ met Mel Gibson (2004), Das Experiment met Oliver Hirschbiegel (2001), of Irrëversible met Gaspar Noé (2002), voelt het publiek echter helemaal geen genot. Mensen voelen zich veelal ongemakkelijk wanneer ze naar dit soort films kijken.
Dit gebeurt echter niet (of zelden) wanneer je naar een film van Quentin Tarantino of bijvoorbeeld iemand als Martin Scorsese kijkt. Deze filmmakers gebruiken geweld als een methode om catharsis mee te bereiken. Ze willen vrijheid en purificatie door middel van beeldmateriaal overbrengen.
Zelfs de Oud-Griekse Aristoteles refereerde een aantal keer naar zijn werk in zijn werk Poetica. Here analyseerde hij de Griekse tragedies en waar deze om draaiden. Waarom genoten de Grieken toch zo van gewelddadige of zelfs incestueuze scènes? Dat kwam dus juist omdat op deze onderwerpen een enorm taboe rustte.
Desalniettemin waren het karakteristieke passies van mensen toentertijd die veelal onderdrukt werden uit een gevoel van moraliteit. Daarom werkten deze gewelddadige optredens als een catharsis voor de Griekse toeschouwers. Dat maakte de tragedies zo ontzettend fijn om naar te kijken.
Het eindoordeel
Verscheidene psychoanalytische auteurs zoals Freud doken nog dieper dit onderwerp in. Hij en andere deskundigen concludeerden dat de smaak voor geweld een karaktertrek van mensen lijkt te zijn dat we op de een of andere manier tot kunstvorm hebben willen transformeren.
Quentin Tarantino herinnert ons er altijd aan dat zijn films niks meer dan fantasie zijn. De onrealistische aspecten hiervan zijn precies datgene waar zijn fans het meeste van genieten. Ze werken als catharsis en zitten vol passie en emotie. Tarantino’s films zijn zonder twijfel bedoeld om van genoten te worden.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Corral, J.M., (2013): Quentin Tarantino, glorioso bastardo. Palma de Mallorca, Dolmen.
- Serrano Álvarez, A., (2014): El cine de Quentin Tarantino. Caracas, Universidad Católica Andrés Bello.