Problemen zijn ook nieuwe mogelijkheden
Problemen vertegenwoordigen ook nieuwe mogelijkheden, wat een waarheid is die steeds weer wordt bewezen. Het is ook iets dat we zeggen tegen onze vrienden als bemoedigende woorden tijdens moeilijke periodes, maar we vergeten dat wij degenen zijn die vastzitten in de modder.
Problemen zijn niet alleen maar manieren om onze intelligentie en manier van redeneren op de proef te stellen. Was het maar zo’n feest! Het moeilijke eraan is dat ze ook onze meest instinctieve emoties activeren: angst, woede, vooroordelen, vrees, intolerantie…
“We kunnen problemen niet oplossen met dezelfde manier van denken die we gebruikten toen we ze creëerden.”
-Albert Einstein-
Als resultaat verdrinken we uiteindelijk in een glas water. We verliezen het perspectief op waartoe we in staat zijn en we raken verlamd door angst, vermijden het probleem of we doen simpelweg niets anders dan klagen. Misschien zijn we geprogrammeerd om problemen te zien als een bedreiging waaraan we niet kunnen ontsnappen. Misschien vergeten we dat problemen uitdagingen zijn en dat, als we ze aangaan, we onszelf kunnen verbeteren. Als dit onwaar zou zijn, hoe zit het dan met al die mannen en vrouwen die hun problemen al hebben omgezet in mogelijkheden?
Elizabeth Murray veranderde haar problemen in een lichtbron
Elizabeth Murray, geboren in de Bronx in New York, was door haar omgeving veroordeeld tot een moeilijke jeugd. Haar ouders waren hippie’s uit de jaren 70 die bezweken voor de verleiding van drugs. Op het moment van haar geboorte waren ze beide verslaafd met weinig hoop op verbetering, aangezien ze zowel cocaïne als heroïne gebruikten.
Foto: Liz Murray met haar vader
Liz Murray en haar zus aten ijsklontjes en tandpasta, want dat was alles wat ze konden vinden om hun maag te vullen. Om alles nog erger te maken, ontwikkelden haar ouders aids en stierf haar moeder zelfs aan de gevolgen daarvan. Haar vader verhuisde naar een daklozenopvang en haar zus ging bij een vriend wonen. Liz bleef alleen achter en moest alleen op straat gaan wonen, dit alles op vijftienjarige leeftijd.
Maar ze roeide met de riemen die ze had. Op zeventienjarige leeftijd ging ze terug naar school en tijdens een bezoekje aan Harvard besloot ze dat ze daarheen wilde. En dat deed ze, dankzij een beurs van de New York Times. Vandaag de dag is ze een succesvol psycholoog die menselijke pijn beter kent dan wie dan ook. Ze bracht een bestseller uit en haar leven werd zelfs verfilmd.
Arturo Calle, een man die van strengheid zijn grootste kracht maakte
Hij is de meest succesvolle Colombiaanse zakenman in de wereld van de mannenmode. Zijn vader overleed toen hij nog een kind was, waardoor Arturo achterbleef in een familie met acht kleine kinderen en een weduwe als moeder. Om de familie te helpen begon hij al op jonge leeftijd met werken. Hij kende de waarde van elke cent die hij had, wat hij omzette in een bijzonder strakke manier van leven.
Toen hij ouder werd kreeg hij een baan waarbij hij een minimumsalaris ontving. Alsnog spaarde hij jarenlang onvermoeibaar door, totdat hij genoeg geld had om een klein kledingbedrijf op te richten. Zijn motto: spaar en bouw nooit schulden op.
Dit is hoe hij zo een succesvolle zakenman werd die nu door heel Latijns-Amerika winkels heeft. Het beste aan de producten die hij verkoopt is dat ze redelijk geprijsd zijn in relatie tot hun kwaliteit. Arturo Calle heeft bij niemand schuld, wat zijn productiekosten laag houdt. Hij werd ook beschouwd als een van de vijf beste werkgevers in Columbia, omdat al zijn werknemers hun eigen huis hebben dankzij de hulp van het bedrijf.
Wilma Rudolph, een werkelijk inspirerend verhaal
Wat Wilma Rudolph had was veel meer dan een probleem. Vanaf dat ze geboren werd zat haar leven vol moeilijkheden. Ze werd prematuur geboren en de doktoren dachten niet dat ze het zou overleven. Ze overleefde echter wel, maar op vierjarige leeftijd liep ze een dubbele longontsteking op en kreeg ze polio. Haar familie was bovendien arm, vooral als je in ogenschouw neemt dat ze de zorg droegen voor maar liefst tweeëntwintig kinderen.
Haar linkerbeen werd geheel onbruikbaar als gevolg van de polio, dus moest ze leren lopen met behulp van een orthopedisch apparaat. Desondanks besloot ze op negenjarige leeftijd een poging te wagen om te lopen zonder hulp en slaagde ze hier nog in ook. Toen ze elf was sloot ze zich aan bij het basketbalteam van haar school en, voor de eerste keer ooit, vertrouwde ze op haar fysieke capaciteiten. Toen ze dertien jaar was besloot ze regelmatig te trainen als een atlete. In haar eerste race eindigde ze op de laatste plaats en ook gedurende de daaropvolgende jaren gebeurde meerdere keren hetzelfde.
Foto: Wilma Rudolph, 1960
Na een paar jaar training won ze eindelijk haar eerste wedstrijd, maar daar stopte ze niet. Ze kwalificeerde zich voor de Olympische Spelen in Melbourne in 1956 en won de bronzen medaille voor de Verenigde Staten en in 1960 won ze twee keer goud tijdens de Zomerspelen in Rome. Deze drievoudig Olympisch kampioen overwon ernstig letsel als gevolg van polio en bereikte het hoogst haalbare in de atletische wereld. Als dat geen inspiratie is!