Perfecte kinderen zijn verdrietige kinderen

Perfecte kinderen weten niet altijd hoe ze moeten lachen, noch kennen ze het geluid van geluk. Ze zijn bang om fouten te maken en zullen nooit voldoen aan de extreem hoge verwachtingen van hun ouders. Hun opvoeding is niet gebaseerd op vrijheid of erkenning, maar op het gezag van een strenge en veeleisende stem.

Volgens de American Psychological Association (APA) is depressie bij tieners tegenwoordig al een ontzettend ernstig probleem te noemen. Te hoge eisen van ouders vertalen zich gemakkelijk in een laag zelfbeeld, angst en groot emotioneel ongemak.

Iets dat we altijd in gedachten moeten houden, is dat de eisen die gedurende de kindertijd aan ons gesteld worden een onuitwisbare indruk achterlaten op ons als volwassen wezens. We zien onszelf nooit als goed genoeg, noch zijn we perfect genoeg als we uitgaan van de idealen die ons werden ingeprent. We moeten deze beperkende band die ons vermogen om gelukkig te zijn verstikt dan ook verbreken.

Perfecte kinderen: wanneer de inspanning te groot moet zijn

Vaak wordt gezegd dat de opvoeding niet streng genoeg is, dat leraren en ouders te tolerant zijn en dat leerlingen maar slecht kunnen omgaan met frustratie. Dit is echter niet geheel waar. Over het algemeen, en nog meer in tijden van crisis, streven ouders naar ‘perfectie’ als het aankomt op hun kinderen.

Als een kind een zeven haalt voor wiskunde, dan zal het onder druk worden gezet om de volgende keer een tien te halen. Zijn middagen zullen worden gevuld met bijlessen en zijn vrije tijd beperkt tot het zoeken naar nieuwe uitdagingen. Dit zorgt voor stress, vermoeidheid en hulpeloosheid.

In The Price of Privilege stelt dr. Madeleine Levine dat in onze poging om perfecte kinderen op te voeden die klaar zijn voor de toekomst, we er eigenlijk alleen maar in slagen om kinderen op te voeden die ‘losgekoppeld zijn van geluk’.