Pak je emotionele rugzak uit
Iedereen draagt een emotionele rugzak bij zich die het gewicht draagt van bepaalde levenservaringen. De inhoud bestaat uit herinneringen en ervaringen van verschillende omvang die niet losgelaten zijn en die in de ogen weerspiegeld blijven.
Als je niet leert om al die giftige en negatieve ervaringen uit je emotionele rugzak te halen, zal je, hoe meer tijd er voorbijgaat, steeds meer gewicht moeten dragen, wat ernstige gevolgen zal hebben voor je gemoedstoestand en je relaties.
Je emotionele rugzak met je meedragen zonder de inhoud er zo nu en dan uit te halen zal resulteren in emotionele wonden die moeilijk te helen zijn.
Het gewicht van je emotionele rugzak
Vandaag de dag hebben we de neiging om onszelf te overladen, niet alleen op het gebied van werk, maar ook op het gebied van emoties. Elke ervaring die we meemaken laat op een of andere manier een spoor bij ons achter. Het belangrijke is dat dit spoor ons in de richting van groei duwt in plaats van ons met zijn emotionele gewicht vast te ketenen aan het verleden.
Vooruitgaan met emotionele wonden die zich blijven openen en pijn doen is anders dan vooruitgaan met wonden die geheeld zijn en je iets geleerd hebben.
Je schuldig, verraden, verlaten, bekritiseerd, leeg of gefrustreerd voelen kan jou belasten en je ervan weerhouden om te genieten. Ervaringen die littekens achterlaten en die je transformeren vormen een deel van jouw verhaal , dus hoe kun je dit gewicht van je afschudden als het zich op een scheppend moment in je leven voordoet?
Kijk in je emotionele rugzak en reflecteer op wat er allemaal in zit, zowel op wat je er zelf in hebt gestopt als wat andere mensen er in hebben gedumpt. Neem je tijd. Zelfs als je het niet kunt zien is het elke dag bij je. Zie in dat de meeste van je emotionele reacties te maken hebben met het gewicht dat je met je meedraagt. Om jezelf ervan te ontdoen, zul je moeten leren om onderscheid te kunnen maken tussen wat nuttig is en wat niet. Toestaan dat je rugzak veel te vol en zwaar wordt zal een belemmering zijn voor elke soort progressie die je wilt maken.
Pak je emotionele rugzak uit om vooruit te komen
Zorg er dus voor dat je rugzak niet te overbeladen wordt, tot op het punt dat je er nauwelijks nog mee vooruit kunt komen en het gewicht je hele leven belast. Verlies de wilskracht niet om vooruit te blijven gaan en laat ook je heden niet in de handen van het verleden terechtkomen. En wees niet geobsedeerd met vergeten, want vergeten is geen vriend van intentie.
Hoe oncomfortabel en gecompliceerd het ook is, je zult sommige dingen nu eenmaal uit je rugzak moeten halen zodat deze dingen je kunnen helpen om te groeien in plaats van er aan vastgeketend te zijn. De eerste stap bestaat uit het herkennen wat je belast en dat accepteren.
Je wordt wellicht zelfs overspoeld door gevoelens van identiteit en gehechtheid die jou er, in eerste instantie, van weerhouden om bepaalde dingen uit je emotionele rugzak te halen. Die duizeligheid die je voelt is angst gemaskeerd door routine. Je bent zo gewend geraakt aan deze wonden dat, als ze er niet zouden zijn, je jezelf een nobody zou voelen, en er zich in jou een leegte zou beginnen te ontwikkelen. Maar geloof me, het is slechts de angst voor het onzekere, voor het onbekende, voor het loslaten.
Leer om alles los te laten wat je naar beneden haalt en energie vreet. Accepteer je fouten, identificeer en maak je bekend met je emoties, laat je dromen hun vleugels uitslaan, ontdek je krachten, waardeer jezelf en, bovenal, leer dat groei accepteren betekent en leren van de dingen die gebeuren in plaats van ertegen te vechten. Onthoud dat loslaten niet altijd simpelweg vaarwel zeggen is; het is dankbaar zijn voor wat je hebt geleerd en vooruitgaan.
Jezelf ontdoen van het gewicht van je emotionele rugzak, het gewicht dat jou verlamt, is een enorme stap om nieuwe gevoelens en ervaringen de toestemming te geven om naar binnen te komen. Sommige zullen je helpen te groeien en van anderen zul je opnieuw moeten genezen, maar dat is het leven. Laat voor je eigen bestwil het gewicht los.
Uitgelichte afbeelding met dank aan Lucy Campbell