Onze zorgverleners en psychologische ondersteuning

Veel van onze zorgverleners werken zonder adequate beschermingsmiddelen. Ze zijn onderworpen aan enorme emotionele stress, lange diensten en traumatische ervaringen die ze nooit zullen vergeten. Het is een prioriteit dat ze psychologische ondersteuning krijgen om de harde realiteit op een betere manier het hoofd te kunnen bieden.

Onze zorgverleners hebben psychologische ondersteuning nodig. In deze ‘oorlog’ tegen het coronavirus hebben deze soldaten namelijk een tekort aan voorraden, worden ze blootgesteld aan de ziekte en aan lange periodes van hectisch en uitputtend werk.

Daarnaast worden ze geconfronteerd met het moeilijkste van alles: het gevoel van machteloosheid bij elk verloren leven. De emotionele tol is enorm en een situatie als deze zal zowel op korte als op lange termijn gevolgen hebben.

Deze situatie doet zich voor in verschillende landen over de hele wereld. Artsen, verpleegkundigen, assistenten en andere zorgverleners zijn voorbereid op een breed scala aan situaties, waaronder noodsituaties. Ze weten hoe ze moeten handelen bij een ongeval, brand, tragedies zoals die veroorzaakt door terrorisme of natuurlijke crises zoals orkanen of overstromingen.

Maar het coronavirus heeft ons echter allemaal overrompeld. Niemand had het zien aankomen. Termen als pandemie waren misschien dingen uit het verleden, iets dat niemand had kunnen voorzien. Het was iets dat niet thuishoorde in onze huidige samenleving. Deze perfecte, geavanceerde en geïndustrialiseerde samenleving.

En toch arriveerde het. En onze zorgverleners worden nu geconfronteerd met iets onbekends dat hen vaak te boven gaat. Maar in plaats van op te geven, blijven ze elke dag het beste van zichzelf geven.

Ministeries van Volksgezondheid en vakbonden van artsen en verpleegkundigen waarschuwen dat deze pandemie zijn tol zal gaan eisen, in de toekomst zelfs nog meer. Deze emotionele overbelasting kan in de toekomst namelijk veranderen in een posttraumatische stressstoornis.

We kunnen zien dat ze hun werk met onmiskenbare professionaliteit doen. Het is echter ook heel gewoon en volkomen begrijpelijk dat de stress af en toe de overhand krijgt en ze in tranen uitbarsten.

Onze zorgverleners hebben psychologische ondersteuning nodig

Gepensioneerde artsen zijn in veel landen weer aan het werk gegaan. Studenten geneeskunde en verpleegkunde in hun laatste studiejaren worden geconfronteerd met wat ongetwijfeld de moeilijkste en meest complexe taak van hun leven zal zijn.

Het is een uitzonderlijke situatie en zij zijn de enigen die weten hoe ze het dagelijks aankunnen. Onze zorgverleners hebben daarom om twee belangrijke redenen dringende psychologische ondersteuning nodig.

Ten eerste zodat ze hun dagelijkse leven een beetje beter kunnen managen. De tweede reden is het verminderen van de psychologische gevolgen die aan ze blijven plakken. Elke persoon die ze verloren, elke ervaring die ze beleefden, elke angst die ze voelden en elke keer dat hun inspanningen de mensen die aan de ziekte bezweken niet konden redden. Het eist allemaal zijn tol.

Welke effecten heeft de COVID-19-pandemie op onze gezondheidszorg?

Elke dag om stipt 8 uur ‘s avonds applaudisseren veel mensen over de hele wereld vanaf hun balkons of voor  hun ramen voor onze zorgverleners. Dit is verder het enige wat we voor hen kunnen doen: thuis blijven om de besmettingscurve te bedwingen en hen op afstand onze bewondering tonen. We weten echter verder niet precies wat ze nu echt doormaken.

Hun werkdagen bestaan bijvoorbeeld uit:

• Gebrek aan persoonlijke beschermingsmiddelen.
• Het grote aantal patiënten en hoe moeilijk het is om ze allemaal te verzorgen.
• Tijdens de SARS-epidemie van de jaren 2.000 vertegenwoordigden zorgverleners 1/5 van de infecties wereldwijd. In deze huidige pandemie overschrijden we dit aantal al.
• Een hoge mate van blootstelling.
• De angst voor besmetting wordt ook verergerd door de angst om familieleden te infecteren. Thuiskomen betekent altijd dat ze meteen hun kleren moeten uittrekken en moeten douchen om te voorkomen dat hun dierbaren worden besmet.
• Ze worden vaak gedwongen om snelle en vaak hartverscheurende beslissingen te nemen. Zoals kiezen wie er aan een beademingsapparaat moet, gebaseerd op de leeftijd van de patiënt.
• De niveaus van stress, emotioneel leed en angst zijn overweldigend.

Welke strategieën kunnen onze zorgverleners helpen?

Onze zorgverleners hebben psychologische ondersteuning nodig en wel nu meteen. De interventies en strategieën waar we aandacht aan moeten besteden zijn:

• De eerste stap is het waarborgen van de veiligheid van onze zorgverleners. Als er niet voldoende voorraden en apparatuur zijn, ontstaat er stress.
• We moeten adequate organisatorische strategieën ontwikkelen. Het idee is om buitensporig lange diensten te vermijden en ze de hele dag wat ruimte en kleine pauzes te geven, naast de juiste voeding.
• Elke werknemer moet zijn grenzen kennen. Niet iedereen is hetzelfde en gaan ook niet op dezelfde manier met bepaalde situaties om. Mentaal en emotioneel uitgeput zijn tijdens de dienst kan betekenen dat ze fouten gaan maken, die ze zich niet kunnen veroorloven. Daarom moet de professional, als hij of zij zich overweldigd of uitgeput voelt, in staat zijn om hulp te vragen.
• Wanneer de zorgverlener de instelling verlaat en naar huis gaat, moeten ze mentaal opnieuw op kunnen starten. Met andere woorden, ze moeten proberen om zoveel mogelijk achter zich te laten wat ze in het ziekenhuis hebben ervaren en zich te concentreren op ontspannende en vrijetijdsactiviteiten thuis.

Emotionele ontlading

• Er moet ruimte zijn voor emotionele ontlading en tijd om met collega’s door te brengen. Er moet een therapeutische omgeving zijn waar ze hun ervaringen kunnen vertellen, hun angst kunnen loslaten, hun tranen de vrije loop kunnen laten en ondersteuning kunnen krijgen.
• Het is noodzakelijk om een protocol te maken. Onze zorgverleners hebben psychologische aandacht nodig om met alles wat ze wekelijks hebben meegemaakt om te gaan. Deze strategie is essentieel om te voorkomen dat ze een posttraumatische stressstoornis ontwikkelen wanneer dit allemaal voorbij is. Het aantal depressies die met deze crisis gepaard gaat, zal morgen zeer hoog zijn als we er vandaag niets aan doen.

Kortom, de dokters, verplegers, assistenten en schoonmakers in zorginstellingen zijn onze soldaten in deze strijd. We moeten ze uitrusten met de juiste hulpmiddelen. Sommige van deze hulpmiddelen zijn materieel, andere zijn psychologisch.

Op dit moment beleven ze dramatische situaties die ze amper kunnen verwerken. Als ze dit niet goed doen, kunnen de gevolgen ernstig zijn. Laten we daarom zorgen voor degenen die ons redden. Laten we onze echte helden steunen.