Olive Oatman, de vrouw met de blauwe tattoo

Olive Oatman is bekend als de mysterieuze vrouw met de blauwe tattoo op haar kin. Als kind werd ze door de Yavapai-indianen ontvoerd en later door de Mojave-indianen. Uiteindelijk heeft haar broer haar gered. Een deel van haar leven heeft ze gewijd aan voordrachten over haar overleving en de kracht die mensen bezitten.

Misschien ben je dit verhaal ooit al eens tegengekomen. Het serene gelaat van het hoofdpersonage trekt ons aan. Maar haar ogen en vooral de wilde stamtattoo spreken haar algemene verschijning tegen. Het is duidelijk dat ze meer is dan een vriendelijke, welopgevoede negentiende-eeuwse dame.

Olive Oatman maakte twee tragedies mee die haar voor het leven getekend hebben. Eerst verloor ze haar familie in een aanval door de Yavapai-indianen. Daarna namen de Mojave-indianen haar weg bij haar tweede familie.

Olive Oatman was niet zomaar een gewone vrouw van haar tijd. Maar zij was een vrouw die in haar leven enkele zware trauma’s doormaakte. Ze was iemand die probeerde te overleven en zich aan elke tegenslag aanpaste die het lot voor haar bestemd had. En overleven deed ze zeker. Haar wonderbaarlijke leven is verzameld in de boeken Captivity of the Oatman Girls (1856) en The Blue Tattoo: The Life of Olive Oatman, van Margot Miffin.

Maar er is iets in het leven van Olive waarover we niet vaak praten. Olive Oatman heeft zich nooit zo vrij gevoeld als toen ze bij de Mojave-indianen leefde. Bijna honderd jaar later werd een kleine stad zelfs naar haar genoemd. In dit stadje leefde het jonge meisje bij de indianen. En interessant om weten is dat ze toen gelukkiger was dan ooit.

Olive Oatman, jaren van gevangenschap, jaren van vrijheid

We zijn in het jaar 1850, in het droge maar majestueuze landschap van Colorado. In de verte zien we op een eenzame weg vol stenen een karavaan kolonisten die zich met hun dieren, wagens en de grote hoop zich te vestigen in de ‘nieuwe wereld’ een weg banen. Maar de nieuwe wereld was al bewoond door zijn rechtmatige eigenaars. Die waren niet van plan om hun land zomaar weg te geven aan deze buitenlandse veroveraars met hun hooghartige houding.

Bij deze ‘buitenlandse veroveraars’ bevond zich de familie Oatman. Ze waren mormonen die zich lieten leiden door het fanatisme van hun spirituele leider pastoor James C. Brewster. Het was zijn vurige houding van ‘stormloop voorwaarts’ die hen onvermijdelijk naar een catastrofe leidde.

Want tenslotte kenden ze niets van deze streken. Ze weigerden bovendien te luisteren naar de waarschuwingen. Hun doel was zo sterk en hun geloof zo blind dat ze niet beseften dat het land al eigenaars had. En de eigenaars waren een wilde en redelijk gewelddadige stam: de Yavapai.

De indianen doodden bijna alle pioniers die deel uitmaakten van de expeditie. Nadien besloten ze om twee meisjes als slaven mee te nemen: Olive Oatman, veertien, en haar zuster Mary Ann, acht.

Na het trauma dat ze doormaakten, merkten de twee kleine meisjes niet veel verbetering. Ze gingen door bijna een jaar van misbruik, honger en voortdurende vernedering door de indianen die de blanke man zo erg verachtten. Maar het geluk van de meisjes keerde dankzij een naburige stam.

Het leven bij de Mojave-indianen

Deze stam waren de Mojave. Zij waren het die de beslissing namen om de meisjes te redden door middel van een uitwisseling. Ze verhandelden meerdere paarden voor de twee gevangen meisjes. Toen de transactie gesloten was, begonnen Olive en haar jongere zus een nieuw leven. Dit leven was volledig anders dan de ellende waarin ze onder dwang geleefd hadden.

De families Espanesay en Aespaneo adopteerden hen. De meisjes werden welkom geheten door een land vol schoonheid, tarwevelden en wouden vol populieren. Het was een plaats waar ze elke nacht in het gezelschap van vriendelijke mensen konden slapen.

Om hun eenheid met de gemeenschap te tonen, kregen ze een traditionele tattoo. Met deze tattoo was hun eenheid met de anderen in het hiernamaals verzekerd. Het was een religieus symbool van verbinding met de Mojave.

Redelijk wat jaren gingen voorbij. Olive treurde om het verlies van haar ouders maar raakte steeds meer gehecht aan haar nieuwe familie. Er waren echter ook moeilijke tijden. Jaren van droogte zorgden voor hongersnood en vele kinderen stierven, ook de zus van Olive, Mary Ann. Olive mocht haar zus begraven volgens haar eigen geloof. Ze kreeg een stuk land waar ze een tuin vol wilde bloemen aanlegde.

De onzichtbare tattoo van Olive Oatman

Olive Oatman was bijna twintig jaar oud toen een boodschapper van Fort Yuma in de stad van de Mojave toekwam. Ze hadden vernomen dat er een blanke vrouw aanwezig was en eisten haar terugkeer.

We moeten echter vermelden dat het jonge meisje door de Mojave nooit gevangen gehouden is. Ze hebben haar altijd gezegd dat ze vrij was om te vertrekken wanneer ze maar wilde. Maar Olive had nooit enige specifieke interesse getoond in een terugkeer naar wat de blanke man de beschaving noemde. Haar leven was goed. Ze was gelukkig.

Toch veranderde ze van gedachten toen ze ontdekte dat het Laurence was die haar vroeg terug te keren. Laurence was haar kleine broer. Zij dacht dat hij in de wrede aanval door de Yavapai omgekomen was. Ze besloot dus de Mojave te verlaten en terug te gaan naar haar broer. Het was een moeilijke beslissing. Jaren later zou ze die beslissing betreuren.

De vrouw met de blauwe tattoo

Zo werd zij de ‘vrouw met de blauwe tattoo’. Want ze probeerden haar onmiddellijk te bedekken met een victoriaanse jurk, maar die kon de tattoo op haar kin niet verbergen. Wat echter niet iedereen wist, was dat ook haar armen en benen opvallende tattoos hadden. Maar ze hebben nooit meer het zonlicht van Colorado gezien.

Na haar terugkeer naar de beschaving ging alles erg snel voor Olive Oatman. Iemand schreef een boek over haar verhaal. Ze kreeg een deel van de auteursrechten aangeboden. Daar maakte ze gebruik van. Het geld hielp haar bij haar studie aan een universiteit en betaalde de training van haar broer. Later begon ze overal in de Verenigde Staten voordrachten te geven. Ze sprak over haar ervaring bij de Yavapai en bij de Mojave.

Het boek bevatte anekdotes over de wreedheid van de indianen, hun onwetendheid en hun onmenselijkheid. Hetzelfde gold voor de voordrachten want dat was wat mensen verwachtten te horen. Onder druk moest Olive liegen zodat ze kon overleven in de stad die haar in haar nieuwe leven verwelkomd had.

Een nieuw leven, een andere vorm van gevangenschap

In 1865 huwde ze met een rijke veefokker. Het enige wat hij haar vroeg, was dat ze haar verleden zou vergeten. Hij vroeg haar de voordrachten achter zich te laten en de tattoo met een sluier te bedekken. Dat deed ze ook en ze liet de tijd zomaar voorbij gaan, druppel na druppel, jaar na jaar.

Ze onderwierp zich aan wat wellicht de ergste slavernij in haar leven geweest is. Zo eindigde ze met een nieuwe tattoo: de pijn en de herinnering aan al die jaren bij de Mojave, waar ze vrij en gelukkig was…

Olive Oatman bracht een groot deel van haar leven door met zware hoofdpijn en depressie. Ze heeft zelfs tijd doorgebracht in enkele Canadese ziekenhuizen. Daar probeerden ze haar te genezen van haar verlangen naar haar andere familie, de Mojave. Ze stierf op vijfenzestigjarige leeftijd.