Nostalgie naar Spider-Man: No Way Home

Spider-Man: No Way Home markeerde een keerpunt in superheldenfilms en speelde als nooit tevoren in op de emoties en nostalgische gevoelens van kijkers.
Nostalgie naar Spider-Man: No Way Home

Laatste update: 10 september, 2022

In dit artikel gaan we het hebben over Spider-Man. In de afgelopen decennia zijn we getuige geweest van een spectaculaire evolutie in speciale effecten en de verhaallijnen van superheldenfilms. Voorbij zijn alle pogingen van het publiek om fouten (althans voor de hand liggende) in speelfilms te vinden.

Deze doorbraak zou de illusie kunnen wekken een plafond te hebben bereikt in termen van de intensiteit van de bioscoopervaring. Is dat zo? Moeten we aannemen dat we de top hebben bereikt? Dat de ervaring van naar de film gaan ons niet meer kan verbazen? Helemaal niet, Spider-Man: No Way Home is een duidelijk voorbeeld.

Het begon allemaal iets minder dan 20 jaar geleden. In deze Spider-Man-film speelde Tobey Maguire de rol van Peter Parker, hoewel hij niet de eerste acteur was die dat deed en dit ook niet de allereerste superheldenfilm was.

Zonder het te weten, stonden we echter voor een uiterst belangrijk moment in de geschiedenis van stripboeksuperheldenfranchises. Samen met de film, X-Men (2000), markeerde Spider Man (2002) het begin van een verhaal dat we al zo goed kenden, het verhaal dat begint met de beet van een spin.

Succes was verzekerd. Het was spannend om personages tot leven te brengen waarover we zo vaak hadden gelezen. Decennia geleden zou het echter ondenkbaar zijn geweest dat deze fictieve personages met zoveel realisme konden worden nagebootst, waardoor ze zulke duidelijke en herkenbare persoonlijkheden kregen.

Zozeer zelfs dat het voor veel stripliefhebbers bijna verplicht was om deze films te zien. Die waren tegen het begin van de jaren 2000 bovendien enorm in kwaliteit waren gestegen. Het proces werkte ook in de tegenovergestelde richting, aangezien mensen die nieuw waren in de stripwereld ook van de films genoten, waardoor hun interesse in deze publicaties werd gewekt.

Drie Spider-Man-sagen en drie verschillende benaderingen

Tobey Maguire was de eerste Spider-Man in een reeks films (drie) waarin verschillende charismatische schurken werden gespeeld door geweldige acteurs. Na deze trilogie was het Andrew Garfield die het pak van Spider-Man aantrok om te schitteren in een nieuwe sage. In deze film zagen we nieuwe personages en schurken, maar ook enkele die in de vorige trilogie waren verschenen.

Garfield speelde Spider-Man twee keer. Tot slot werd de meest eigentijdse Spider-Man belichaamd door Tom Holland. Behalve in de drie films waarin hij Peter Parker speelt, was Holland ook te zien in andere Marvel-kaskrakers. Bijvoorbeeld naast Robert Downey jr. als Iron Man , in Captain America: Civil War en de veelgeprezen Avengers: Infinity War en Avengers: Endgame.

Ondanks dat alle Spider-Man-films soortgelijke verhalen vertellen, interpreteren ze de persoonlijkheid van de held op verschillende manieren. Zo begon de Peter Parker, gespeeld door Tobey Maguire, als een impopulaire student die een beetje een outcast was en slecht geïntegreerd op sociaal vlak.

Aan de andere kant vertoonde Peter Parker van Andrew Garfield, hoewel hij wederom niet de meest populaire jongen op school was, enigszins andere eigenschappen dan Maguire’s eerdere vertolking.

Hij was zelfs zelfverzekerder en weerspiegelde zijn onzekerheden door uitgebreide reacties en duidelijke nerveuze bewegingen. Inderdaad, Garfield liet ons een onzekere maar innemende Peter zien, misschien een beetje kinderlijker dan die van Tobey Maguire.

De versie van Tom Holland laat een benadering van Spider-Man zien die ook anders is dan de vorige. Het beweegt de plot en de sociale kring van de hoofdpersoon rond zijn adolescentie. In feite weerspiegelt Spider-Man van Tom Holland de typisch adolescente en vriendelijke versie van Peter Parker.

Het multiversum van nostalgie

Sommigen denken misschien dat de geschiedenis van Spider-Man zich begint te herhalen en onaantrekkelijk wordt voor de kijker. Toch heeft Marvel nu het ‘multiversum’ naar het grote scherm gebracht.

Dit concept was echt een goede gelegenheid om de harten van veel superheldenfans te raken. Het is vooral relevant voor degenen van vorige generaties, die zich misschien minder identificeerden met het nieuwe concept van Spider-Man.

Sinds de aankondiging van de derde Spider-Man-film van Tom Holland, Spider-Man: No Way Home, is er gespeculeerd over het uiterlijk van personages die in eerdere Spider-Man-franchises te zien waren.

Personages als Doctor Octopus, gespeeld door Alfred Molina, of de Green Goblin, gespeeld door Willem Dafoe. Fans hoopten dat niet alleen deze twee schurken zouden verschijnen, maar meerdere. Bovendien moest het beste nog komen toen, maanden voor de première van de film, het gerucht de ronde deed dat Tom Holland niet de enige acteur zou zijn die Spider-Man in de film zou spelen.

Sony en Marvel besloten de première af te schermen voor spoilers. Daardoor hadden potentiële kijkers van tevoren geen idee wat er ging gebeuren. Meer in het bijzonder besloot het bedrijf geheim te houden of ze de drie acteurs samen zouden zien die Spider-Man belichamen.

Vanuit strategisch oogpunt hebben de productiebedrijven schitterend werk geleverd. Ze hielden zo miljoenen potentiële kijkers enthousiast en geïnteresseerd. Mensen telden de uren om elke nieuwe trailer te zien, en de verwachting groeide met elk uur dat voorbijging. Onnodig te zeggen dat het uiteindelijk een mythisch moment was voor liefhebbers van superhelden.

3 Spidermans

De film die meerdere generaties heeft bewogen

16 december 2021 was de langverwachte dag van de première aangebroken. De sfeer in de meeste theaters was zeker niet dezelfde als die van eerdere films. Het leek alsof mensen van in de dertig, veertig en vijftig er geen moeite mee hadden om het innerlijke kind in zichzelf te laten zien.

Ook leek het erop dat mensen die bekend waren met de wereld van superhelden niet verwachtten dat de film hen alleen maar zou amuseren. Ze verwachtten dat het hen zou ontroeren.

Je hoeft alleen maar naar de recensies te kijken om te zien hoe emotie, zoals verwacht, in de hele film aanwezig was. Nostalgie was de echte hoofdrolspeler, ofwel als grappen uit andere films of echt emotionele momenten. Op deze manier markeert Spider-Man: No Way Home het begin van een nieuwe trend in de typische superheldenfilm.

Inderdaad, na een bijna onvoorstelbaar niveau te hebben bereikt in termen van speciale effecten en verhaallijn, zullen kijkers nu ongetwijfeld naar het grote scherm blijven toestromen. Dat is allemaal te danken aan Marvel’s geheime wapen, het beroep op hun emoties.


Deze tekst wordt alleen voor informatieve doeleinden aangeboden en vervangt niet het consult bij een professional. Bij twijfel, raadpleeg uw specialist.