Normopathie: het ongezonde verlangen normaal te zijn

De term 'normopathie' verwijst naar het ongezonde verlangen om te zijn zoals degenen om ons heen, om geaccepteerd te worden omdat we 'normaal' zijn.

We zijn geen sjablonen. Het is niet onze plicht om te zijn zoals degenen om ons heen, om op te lossen zoals suiker in koffie oplost. Onze individualiteit maakt ons uniek en waardevol. Tegenwoordig zijn we getuige van, en worden soms het slachtoffer van, iets dat normopathie wordt genoemd. Dit is de bijna obsessieve behoefte te zijn zoals iedereen.

Dit is geen nieuw fenomeen. Sterker nog, het bestaat al een tijdje. Schrijvers en psychoanalytici zoals Christopher Bollas wijzen er echter op dat technologie de manier waarop we denken en zelfs onze persoonlijkheid verandert. Wat we op onze telefoon of op het computerscherm zien, heeft plotseling een immense en overvolle macht over ons.

Normopathie waarschuwt ons voor een heel concreet aspect. Er leven genoeg normopaten onder ons. Het zijn mensen die niet zeker zijn van hun eigen identiteit, die niet hebben gewerkt aan zichzelf leren kennen. Kort gezegd is hun levensdoel het verkrijgen van sociale validatie.

Ze willen hun individualiteit op een laag pitje zetten zodat ze kunnen passen in wat ‘normaal’ is. Dus: het nabootsen van wat mensen doen, zeggen of denken op sociale media  leidt tot psychologische balans en rust.

We kunnen wel zeggen dat hun grootste angst is abnormaal te zijn. Niet in staat zijn om in die uitgevonden en onmogelijke vorm te passen, is buitengewoon beangstigend voor hen. Bovendien voelt elke normopaat zich melancholisch en leeg.

Normopathie is ongezond

We willen dat anderen denken dat we speciaal en uniek zijn. We houden er echter vaak van om net als andere mensen te zijn en te passen in wat ‘ normaal ‘ is en verwacht wordt.

Als we er echter voor kiezen om een ​​eigen stem te hebben en te handelen in overeenstemming met onze wensen en motivaties, beginnen mensen met hun vingers naar ons te wijzen.

Albert Ellis, een beroemde cognitieve psychotherapeut, noemt dat de sleutel tot geluk ligt in het leren jezelf te zijn in een wereld die bijna altijd oneerlijk is. Of we het willen of niet, we worden gedwongen om te leren om te gaan met kritiek, moeilijkheden en onrecht.

Normopaten leren echter nergens mee om te gaan. Ze imiteren, gehoorzamen en geven alleen toe. Normopathie is extreem passief, waardoor normopaten onlogische handelingen valideren en accepteren. Dr. Christopher Bollas vertelt over een verhaal van een jonge man die alleen een poging tot zelfmoord deed omdat hij niet zo goed was in voetbal als zijn vrienden.

Hoe je een normopaat kan definiëren

Psychoanalytica Joyce McDougall, een van de belangrijkste specialisten op het gebied van schizofrenie bij kinderen, was degene die de term ‘normopathie’ introduceerde. In haar boek, pleidooi voor een maat voor abnormaliteit, gebruikte ze dit woord om de angst voor individualiteit te definiëren.

• Normopaten zijn mensen die voortdurend verlangen naar sociale goedkeuring. Dit intense verlangen zorgt ervoor dat ze hun eigen identiteit en zelfs hun waardigheid opzij zetten.
• Bijna zonder het te beseffen, creëren ze uiteindelijk een vals zelf. Ze zijn alleen gericht op de buitenwereld en leven hun leven gelimiteerd aan wat er om hen heen gebeurt. Dit omvat onder andere hun vrienden, gemeenschap en sociale media.
• Howard Gardner en Katie Davis voerden een onderzoek uit waarin zij erop wezen dat sommige jongeren gebruik maken van wat zij hebben gedefinieerd als ‘app-mentaliteit’.
• Sommige tieners navigeren hun leven op dezelfde manier als waarop ze door hun toepassingen navigeren: met slechts een paar opties, met behulp van dezelfde hulpmiddelen die anderen gebruiken en onverwachte risico’s vermijden.
• Normopathie vertaalt zich in lijden. Vaker wel dan niet, voelen normopaten zich verloren en leeg. Ze staan ​​volledig los van de emotionele wereld, wat betekent dat ze niet weten hoe ze moeten omgaan met frustratie, teleurstelling of falen.
• Hun ‘app-mentaliteit’ laat niet toe dat ze reflecteren op het leven. Ze zijn zich er volledig onbewust van hoe ze de deur naar hun innerlijk kunnen openen. Ze hebben nooit onderzocht wie ze zijn als persoon.

Wat kunnen we doen met normopathie?

Het uitoefenen van individualiteit is de sleutel tot het genezen van normopathie. Een normopaat is een persoon die zijn innerlijke leven ontkent om zich uitsluitend toe te leggen op het uitvoeren van zinloze imitatie totdat deze uiteindelijk een oppervlakkig en leeg object wordt. Dit leidt tot lijden en ontevredenheid.

Wanneer normopaten zich eindelijk realiseren dat ze lijden, zullen ze de noodzaak voelen om om hulp te vragen en die zelf-ontdekkingsreis te beginnen, waarbij ze kunnen werken aan hun zelfrespect en individualiteit.

Dat is wanneer het individu uiteindelijk de navelstreng doorsnijdt en in staat zal zijn om het leven te leven zoals hij dat wil. Hij zal dan eindelijk begrijpen dat er niets zo abnormaal is als geobsedeerd zijn over normaal zijn.