Nightcrawler: een film over vrijheid en haar grenzen
Nightcrawler vertelt ons dat onze grondrechten niet vermengd moeten worden met lege begrippen. Vrijheid is geen mooi woord voor frivoliteit, maar voor individuele en sociale verantwoordelijkheid. Het is ieders verantwoordelijkheid om waakzaam te zijn, zodat onze grondrechten niet worden geschonden.
We moeten echter altijd in gedachten houden dat vrij zijn soms betekent dat we onszelf onder controle moeten houden. Zo kunnen we later betere keuzes maken.
Dat gezegd hebbende, zijn we geneigd vrijheid op te vatten als een grondrecht. We baseren het op ons natuurlijke vermogen om naar eigen wil te denken en te handelen en verantwoordelijk te zijn voor onze daden.
Vrijheid kan verwijzen naar het vermogen en het recht om elke godsdienst te belijden. Om ons te uiten, onze eigen meningen te verdedigen en uit te dragen. Ook om de ene of de andere seksuele neiging te volgen zonder andere beperkingen dan het respect voor de vrijheid van anderen.
Nightcrawler: een meeslepende thriller
Bij het analyseren van Nightcrawler evalueren we de grenzen tussen de macht van instellingen en de vrijheidsuitoefening van de individuen daarin. Het is interessant om te zien hoe onbeperkte uitoefening door bepaalde individuen of instellingen uiterst negatieve gevolgen kan hebben voor de samenleving als geheel.
De thriller van Dan Gilroy, Nightcrawler gaat over een eenzame man genaamd Lou Bloom die geld en macht wil. Zijn leven bestaat uit het ‘s nachts rondzwerven om rommel te verzamelen en diverse inbraken te plegen.
Op een nacht, terwijl Lou naar huis rijdt, is hij getuige van een verkeersongeluk. Een ambulance verschijnt, evenals een cameraploeg die de scène filmt. Als ze klaar zijn met filmen, vertellen ze Lou hoe makkelijk het is om betaald te krijgen voor het filmen van de meest morbide scènes.
Op dat moment ziet Lou Bloom, een gevoelloze anti-held, die net zo gezellig is als Travis Bickle in Taxi Driver, zijn gouden kans om op te klimmen. Zo kan hij de ondernemer worden waar hij altijd van gedroomd heeft.
Hij begint een amateur-videograaf te worden. Hij gebruikt zijn oog en zijn durf om een succesvol bedrijfje op te zetten, waarbij hij iedereen die hem in de weg staat bedriegt, manipuleert en uitbuit.
Nightcrawler is een film over hoe sociopaten in staat zijn vele lijnen te overschrijden als hun eigen belangen op het spel staan. Het is een mediasatire in de stijl van Network en To Die For, met de slagzin “If it bleeds, it leads.”
Vrijheid, is dit het?
Democratische systemen garanderen bepaalde individuele vrijheden, zoals vrijheid van meningsuiting en informatie. Met vrijheid komt echter ook verantwoordelijkheid. Nightcrawler stelt een beschouwing voor over de gevolgen van het perverse gebruik van de media. Bovendien hoe er mensen zijn die in staat zijn het voor hun eigen persoonlijk voordeel uit te buiten.
Een sociopaat die zichzelf legitimeert in de tv-wereld
Het woord nightcrawler verwijst naar een individu dat ‘s nachts sociaal actief is. Deze term omschrijft perfect de jonge Lou. Hij is een ogenschijnlijk hoffelijke man met een oppervlakkige charme. Lou is goed aangepast aan de verschillende sociale situaties waarin hij zich bevindt.
In feite is Lou een product van de meest extreme kapitalistische maatschappij van vandaag, een sociaal-economisch model dat zijn sociopathisch gedrag (Spaanse link) op de een of andere manier in de hand werkt.
Hoewel hij geen conventionele opleiding heeft genoten, heeft hij allerlei pseudo-filosofische voorschriften en zelfhulptechnieken in zich opgenomen. Deze sporen hem aan om te ondernemen en door te zetten tot hij koste wat het kost succes bereikt.
Wat Lou echter angstaanjagend en gevaarlijk maakt is niet zijn onhandelbare en ongeremde gedrag. Het is het feit dat het voortdurend wordt versterkt door zijn succes op het werk. In feite stijgt Lou, door zijn morbide filmtechnieken tot het uiterste te drijven, van een zielige nachtbraker tot een succesvol zakenman.
De film is een inspirerend verhaal voor mensen die miljardair willen worden en pioniers in de entertainment- of andere industrieën.
Hoeveel Lou Blooms verschijnen er op onze schermen?
Alles wat in Nightcrawler gebeurt doet ons gruwelen. Het informeert ons ook over de passiviteit en spaarzaamheid van degenen achter de camera’s bij het verwerken van het nieuws over ongelukken en moorden.
We zien hoe de minder sensatiegerichte journalist met een vleugje persoonlijk fatsoen gedegradeerd wordt. Daardoor delven zijn collega’s niet het onderspit in de competitieve business van morbide, kwaadaardige en valse beelden.
Elke dag ziet het publiek het nieuws dat Nightcrawler ‘s morgens brengt. Nieuws over dode meisjes of rijke mensen die worden aangerand. Morbide en sensationele gegevens en beelden.
Met vrouwen gekleed in cocktailjurken en mannen in dinerjasjes zien we hoe de morele doctrine tot stand komt. Ze vertoont een soort valse verontwaardiging en de meest absolute lichtzinnigheid als het gaat om de behandeling van allerlei kwesties. In feite kunnen we jarenlang dit soort inhoud consumeren en niet één belangrijk of belangrijk feit te weten komen.
Naast het creëren van angst en de oppervlakkige behandeling van het nieuws, creëren de programma’s een toevoer van sensationalistische inhoud waarbij de meest kwetsbare mensen betrokken zijn. Bijvoorbeeld angstige ouderen, groepen gecriminaliseerde buitenlanders, enz. Drama’s en persoonlijke tragedies worden uitgebuit en geperst voor het gemak van het publiek.
Nightcrawler en de achteruitgang van de traditionele media
De wildgroei aan antennes en beeldschermen heeft geleid tot een toename van nieuwsinhoud en beeldproductiebedrijven. Allemaal proberen ze de vraag van de consument te voeden die dag en nacht actief blijft.
In haar oorspronkelijke conceptie informeerden de media de burgers onder een fundamenteel recht, dat van de vrijheid van meningsuiting. In de film zijn we echter getuige van de pervertering van dit recht. Alles is geoorloofd met als uiteindelijk doel kijkers te winnen die dorsten naar buitengewone, intieme en wrede werkelijkheden.
Nina is de nieuwsregisseur, aan wie Lou zijn materiaal verkoopt. Zij is een voorbeeld van wat er schuilgaat achter tenminste een deel van de hedendaagse tv en de redacties van andere media die inhoud delen via andere kanalen.
De belangrijkste prioriteit is gewoon winstgevende bedrijven te worden, ondersteund door kijkcijfers. Dat is wat hen in staat stelt te overleven in een context van hevige concurrentie. Nina hanteert in feite een verwoestende richtlijn: ”
De beste en duidelijkste manier die ik voor je kan formuleren, om de geest te vangen van wat we uitzenden, is denk aan onze nieuwsuitzending als een schreeuwende vrouw die door de straat rent met haar keel doorgesneden.” Hoe groter het maatschappelijk alarm rond de misdaad in de stad, hoe meer belangstelling het publiek toont voor dit soort informatie.
Om een dergelijk alarm aan te moedigen (of zelfs kunstmatig uit te lokken) moet Nina voortdurend grafische en expliciete beelden aanbieden. Beschermd door de persvrijheid en het recht op informatie beginnen Nina en Lou min of meer exclusief samen te werken. Ze beginnen de meest gewelddadige aspecten van de stad te onthullen en houden de bevolking verslaafd aan hun netwerk.
Conclusie: Lou is een sociopaat die doorgaat voor een succesvol man
De film eindigt met Lou’s woorden tegen zijn nieuwe medewerkers: “Ik zal jullie nooit vragen iets te doen wat ik zelf niet zou doen.” De hoofdpersoon is ervan overtuigd dat de meeste media legitiem zijn als ze van plan zijn succesvol te zijn.
Waarom dan een succesvol voorstel afwijzen dat iedereen geld gaat opleveren? Dat is het echte drama van de film, dat in dit systeem niemand geheel onschuldig is. De politie kan echter niet omgaan met een individu dat duidelijk schadelijk gedrag vertoont, maar dat niet gecriminaliseerd wordt.
Aan het eind van de film kijkt Lou rechtstreeks in de lens van de ondervragingscamera. Het is alsof hij ons aankijkt en het midden van een vrijwel leeg kader inneemt. Hij weet dat in werkelijkheid hij en zijn camera de controle hebben, zolang er toeschouwers zijn die vanaf de andere kant toekijken.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Alcolea, F. R. (2004). Psicología y sociopatía según Michel Foucault. EduPsykhé: Revista de psicología y psicopedagogía, 3(1), 59-71.