Mijn zoon is zorgzaam, gevoelig en liefdevol...
Mijn zoon zegt ook: ‘Ik hou van je’ en rent mijn armen in voor een knuffel. Mijn zoon is zorgzaam en aarzelt niet om me liefde en tederheid te tonen. Omdat jongens, net als meisjes, ook die lieve gevoeligheid en emotionele intelligentie hebben die we moeten respecteren. En dat zonder dat we ze belachelijk maken vanwege hun gevoelens of behoeften.
Het ontwikkelen, of beter gezegd, het stimuleren van deze gevoelige kant in onze jongens is zeker de moeite waard. Het is onze tijd en vooral onze intuïtie waard. Maar om de een of andere reden, hoe toegewijd de samenleving en zelfs gezinnen ook kunnen zijn aan ‘schijnbare’ gendergelijkheid, zijn er een heleboel kleine dingen die onderweg verloren zijn gegaan.
“Het is niet ons vlees of bloed dat ons in ouders en kinderen verandert, maar ons hart.”
Nog niet zo lang geleden werd er op verschillende scholen in Spanje een peiling gedaan. Veel van de meisjes op deze scholen zeiden voor het eerst dat ze op een dag zoals een heel specifiek mannelijk figuur wilden zijn: de business tycoon Amancio Ortega.
Nu hebben ze het idee geïnternaliseerd dat voor sociaal succes bepaalde positieve vaardigheden nodig zijn. Deze omvatten het nemen van risico’ s, moed en actie. Het zijn allemaal dimensies die we nog niet zo lang geleden uitsluitend hebben geassocieerd met het mannelijk geslacht.
Hoewel meisjes zich wel bewust zijn dat ze zich een aantal van deze ‘mannelijke’ trekken eigen kunnen maken, zijn jongens nog steeds slachtoffer van een defensieve mannelijkheid waar traditioneel ‘vrouwelijke’ eigenschappen geen plaats hebben. Dit zijn trekken zoals gevoeligheid, zachtheid, tederheid…
Als gevolg daarvan kunnen we zeggen dat seksisme ondanks al onze sociale vooruitgang nog steeds een beperkende factor is. Het heeft veel te maken met hoe we onze zonen grootbrengen. We mogen ook niet vergeten dat het patriarchaat niet alleen vrouwen discrimineert en onderdrukt, maar ook mannen. Het ‘dicteert’ hoe ze moeten zijn, hoe ze moeten handelen en hoe ze moeten reageren.
Het symbolische kader van ‘zou moeten zijn’ en mannelijke kringen
De relatie van Roberto is net verbroken. Na acht jaar vertelde zijn vriendin hem dat ze niet meer van hem hield. De wereld van Roberto is verbrijzeld, de scherven doorboren zijn hart en geest. Het doet zoveel pijn dat hij niet kan ademen. Hij weet niet wat hij moet doen of hoe hij moet reageren.
Hij voelt de behoefte om steun van zijn vrienden te vragen. Maar hij realiseert zich dan dat zijn vriendschappen gebaseerd zijn op ‘activiteiten’. Met een aantal vrienden speelt hij basketbal en met anderen doet hij aan karate of speelt hij videospellen.
Hij heeft echter wel zijn oude vriend Carlos. Hij weet dat hij zeker met hem zou kunnen praten. Er is wederzijds vertrouwen en Carlos kan naar hem luisteren, een schouder om op te leunen…
Maar Roberto heeft een nog gecompliceerder, frustrerender probleem. Hij is niet moedig genoeg om te zoeken naar die intimiteit. Hij weet niet hoe dat moet, hij beschikt niet over de vaardigheden.
Eindelijk, na een paar maanden duisternis en af en toe een suïcidale gedachte, besluit hij professionele hulp te zoeken. Na een paar maanden therapie beveelt de psycholoog iets aan wat Roberto nog nooit gehoord heeft. Iets dat vreemd genoeg even positief zal zijn als therapeutisch: mannelijke kringen.
Hoe mannelijke kringen werken
De samenleving moedigt homogeniteit aan. Onze ouders hamerden er soms op, net als bij Roberto: een heel kader van hoe je zou moeten zijn, hoe je moet handelen en hoe je moet denken op basis van je geslacht. Dit soort dingen zullen vroeg of laat leiden tot tegenstrijdigheden, pijn en veel frustratie.
Het doel van mannelijke kringen is het creëren van veilige, vertrouwelijke ruimtes waar mannen kunnen praten over hun gedachten en behoeften. En vooral waar ze hun gevoelens kunnen uiten.
Iets wat mannen en jongens moeten weten is dat ze vrij zijn om dat harnas uit te trekken om de kogelgaten te bekijken die de samenleving erin heeft geslagen. Ze zijn vrij om te huilen. Vrij om gevoeligheid te tonen, om te praten over wat ze willen zonder oordeel van het dominante patriarchale systeem.
Mijn zoon is zorgzaam en aanhankelijk, hij zal altijd zijn gevoelige kant hebben
Niet huilen. Wees niet besluiteloos. Reageer. Toon geen zwakte. Praat niet op die manier, ben je soms een meisje, praat harder… Dit is allemaal seksistisch en discriminerend. Het zorgt er absoluut voor dat je zoon niet emotioneel volwassen zal worden.
Het is niet de juiste aanpak. Uiteindelijk bepalen deze codes en rollen het culturele idee van mannelijkheid. Als we dit op jonge leeftijd gaan integreren, geven we de wereld alleen maar een emotioneel beperkt en onzeker persoon.
“Een goede ouder is meer waard dan honderden leraren.”
-Jean Jacques Rousseau-
Het is dan ook waarschijnlijk dat deze jongens voorbereid en competitief zullen zijn op bepaalde gebieden, of het nu gaat om ruimtelijke vaardigheden of het werken met hun handen. Maar ze zullen emotionele vaardigheden missen. Ze zullen frustratie niet kunnen verdragen. En ze zullen geen efficiënte mechanismen hebben om gevoelens te ontwikkelen en te verwerken die zo vaak voorkomen, zoals verdriet of angst.
Laten we hier nog eens over nadenken… Willen we echt jongens opvoeden die op een dag ongelukkig zullen zijn en een even ongelukkige omgeving creëren? Natuurlijk niet.
De meeste kinderen, of het nu jongens of meisjes zijn, zijn van nature aanhankelijk en zorgzaam. Als mensen zijn we namelijk geprogrammeerd om banden te ontwikkelen met andere mensen. Om te begrijpen dat warmte, gevoeligheid en tederheid ons helpen om in contact te komen met anderen.
Laten we deze kant respecteren en mogelijk maken. Laten we onze zonen de kans geven om ongeremd te leren hoe ze hun emoties kunnen uitdrukken. Om zich vrij te voelen om om een knuffel te vragen. Om zich niet schuldig te voelen om te huilen als ze daar behoefte aan hebben. Om te leren wat zich binnenin hen bevindt dat niets met hun geslacht te maken heeft.
