Mijn miskraam: het kleine meisje dat ik verloor
“Je biologische klok tikt verder.” Dit is de zin die ik het meest heb gehoord van mijn familie sinds ik 30 ben geworden. Mijn zus kreeg haar eerste kind vlak na haar studie en iedereen hoopte dat ik hetzelfde pad zou volgen. Maar, ondanks dat ik de oudste ben, ben ik altijd de minst traditionele geweest, degene die nooit een vaste relatie of een vaste baan had, en die liever reisde.
Mijn idee om een nomade te zijn en in een camper de wereld rond te gaan, verdween echter volledig toen ik Peter ontmoette. Ik was met wat vrienden op vakantie en hij was receptionist in het hotel waar we verbleven. Hij was vriendelijk, grappig, had de blauwste ogen en als hij lachte had hij twee kuiltjes in zijn wangen.
Ik was in de ban. We werden verliefd en ons mooie verhaal begon. Ik wilde niet langer de wereld rond, hij was alles wat ik wilde, en we gingen samenwonen. In het begin was het financieel moeilijk en we kwamen vaak rond met slechts één salaris.
Op andere momenten hielpen onze ouders ons met de huur. Tegen de tijd dat ik 36 was, verbeterde de situatie echter en besloten we een stap verder te gaan. Om ouders te worden.
Ik heb een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad. Maar ik weiger nog een statistiek te zijn. Mijn verhaal is uniek, net als dat van duizenden vrouwen die deze ervaring hebben meegemaakt.
De pijn van een miskraam en een lege baarmoeder
“Je biologische klok tikt” zei mijn vader altijd. Hij heeft nooit veel tact of empathie gehad. Hij is zo iemand die altijd het eerste zegt wat in hem opkomt. Twee jaar gingen voorbij en er kwam geen baby. Ik werd niet zwanger. Uiteindelijk namen we aan dat het onze een leven zonder kinderen zou worden en dat daar niets mis mee was. Het ging goed met ons.
Het was op het ergste moment van de pandemie toen het gebeurde. De wereld leek buiten uit elkaar te vallen, en toch stonden we te springen van vreugde. Ik deed een zwangerschapstest en er verschenen twee heel vage streepjes.
Ik wist dat het positief was, maar ik deed nog twee testen voor het geval dat. Gewoon om er zeker van te zijn dat alles waar we van gedroomd hadden eindelijk was uitgekomen. En ja, het was waar. We zouden een baby krijgen.
De volgende twee weken waren de beste en spannendste van mijn leven. We brachten de nachten door met praten over hoe ons leven eruit zou zien, welke naam we zouden kiezen, en hoe we onze kleine zouden opvoeden.
Vervolgens maakten we het bekend aan onze families, en mijn zus kon niet gelukkiger zijn. We zouden in hetzelfde jaar moeder worden. Ze was vier maanden zwanger van haar derde.
Een miskraam uit het niets
Toen ik op een ochtend naar de badkamer ging, ontdekte ik wat bloed op mijn onderbroek. Het was niet veel, maar het was er wel. Ik stelde mezelf gerust: ik had gelezen dat bloedingen in het eerste trimester kunnen optreden.
Ik deed moeite om mezelf wijs te maken dat het normaal was – terwijl ik in feite wist dat dat niet zo was. Toch besloot ik dat het beter was om te proberen me geen zorgen te maken en zei niets tegen Peter.
Maar toen ik naar de keuken ging en ontbijt ging maken, gebeurde er plotseling iets dat ik nog steeds moeilijk kan uitleggen. Ik ervoer de ergste pijn die ik ooit heb gehad. Het was alsof een gloeiend hete spijker herhaaldelijk in mijn binnenste prikte. Alsof mijn ingewanden genadeloos werden uitgerukt. Het koude zweet brak me uit en ik herinner me verder niets meer. Ik verloor het bewustzijn.
Toen ik wakker werd, lag ik op een ziekenhuisbrancard. Peter lag naast me en ze namen me mee voor een echo. Het was toen dat de dokter met volledige afstandelijkheid een paar woorden tegen de verpleegster zei. Het was alsof we er niet bij waren. ” De baarmoeder is leeg. Er is daar niets.”
Bij bloedingen of een vreemd gevoel tijdens de zwangerschap is het raadzaam onmiddellijk een arts te raadplegen.
Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap
Een tweede echo toonde aan dat mijn baarmoeder leeg was omdat het embryo vastzat in mijn linker eileider. Het was 12 millimeter lang en leefde nog.
Als je niets weet van buitenbaarmoederlijke zwangerschappen (Engelse link) zoals ik, laat me je dan vertellen wat er gebeurt als een embryo zich buiten de baarmoeder ontwikkelt. Het komt slechts in twee procent van de zwangerschappen voor en ze zijn nooit levensvatbaar. Ze zijn gedoemd te sterven.
Onze baby leefde, maar was dodelijk voor mij. Er was geen keus en de artsen hebben me toen meegedeeld wat er ging gebeuren. De ectopische -zo noemden ze onze baby- moest sterven.
Om dit te laten gebeuren moest ik geïnjecteerd worden met methotrexaat (Spaanse link). Dit is een chemotherapiemedicijn dat in de bloedbaan wordt geïnjecteerd om de productie van snelgroeiende cellen af te remmen of te stoppen.
Mijn zwangerschap, iets waarvan ik nooit had gedacht dat het mij zou overkomen, was net begonnen. Maar na een paar weken zou ik wat pijn en bloedingen ervaren en zou het allemaal voorbij zijn.
Thuiskomen uit het ziekenhuis was het verdrietigste moment van ons leven. Alles waar we van gedroomd hadden, alles wat we gepland hadden, was aan het vergaan in stukjes vlees, bloed en vloeistof.
Maar daar hield ons verhaal niet op. Want twaalf dagen later ging die verzengende pijn weer door mijn buik. Er was iets mis, onze ectopische was gestorven, maar gegroeid. Dus grepen de medici met spoed in om de eileider te verwijderen waarin onze baby zich verstopte, die weigerde mij te verlaten, vastgebonden aan mijn binnenste, en mij onbeschrijfelijk leed bezorgde.
Buitenbaarmoederlijke zwangerschap is de belangrijkste oorzaak van moederlijke sterfte in het eerste trimester van de zwangerschap.
Mijn dagen van rouw om mijn kleine meisje
Ik weet dat mijn buitenbaarmoederlijke zwangerschap een meisje was. Ook weet ik dat het embryo dat maar een paar weken leefde een klein meisje was met hemelsblauwe ogen en een prachtige glimlach.
Ik weet niet waarom, noem het instinct, noem het intuïtie. Maar sinds ze haar uit me hebben gehaald en een litteken op mijn buik hebben achtergelaten, kan ik niet ophouden me voor te stellen hoe haar leven zou zijn geweest.
Ik weet dat ik deze gedachten niet moet versterken, maar het geeft me enige opluchting om me haar in gedachten voor te stellen, spelend en lachend. Met de twee kuiltjes van Peter op haar wangen. “Je zult snel een andere krijgen,” zegt mijn vader met zijn gebruikelijke gebrek aan tact. Maar ik denk gewoon aan al die vrouwen die ook een miskraam hebben meegemaakt.
Ik herinnerde me mijn collega die met verlof was nadat ze haar baby had verloren en toen ze weer aan het werk ging, wist niemand wat ze tegen haar moest zeggen.
Ik dacht aan mijn beste vriendin, die in het vierde trimester een miskraam kreeg en van wie ik weet dat ze nog niet hersteld is. Daarnaast denk ik aan mijn tante, die acht miskramen had en uiteindelijk, na de adoptie van een meisje, er nog twee op natuurlijke wijze kreeg.
Een litteken dat me met haar verbindt
Ik weet dat mijn verdriet over mijn miskraam, net als dat van veel andere vrouwen (en hun partners), uniek is en niet te vergelijken. Dat gezegd hebbende, hebben we allemaal iets gemeen: de leegte, het verhaal dat niet mocht zijn, en het stille verdriet dat ons voor altijd bijblijft.
Dat betekent niet dat we geen normaal leven kunnen leiden, want dat doen we wel. We glimlachen en dromen weer en maken plannen.
Maar als niemand ons ziet, strelen we in stilte onze interne en externe littekens en rouwen we om ons verlies. En dat is prima, want wat geliefd is wordt onthouden en voor altijd in kleine hoekjes van ons hart ondergebracht. Nu ben ik weer tante.
Mijn zus is nu bevallen. Hoewel ik aanvankelijk een paar dagen niet naar haar zwangere buik kon kijken zonder wat woede, afgunst en verdriet te voelen, is nu alles goed. Het leven is oké en ik genees geleidelijk verder. Net als Peter.
Ik hoop alleen dat mijn getuigenis iemand kan helpen. Want, als je net als ik een miskraam hebt meegemaakt, moet je weten dat je niet alleen bent. Praat erover met je geliefden, laat je beminnen en verzorgen, en zoek hulp. Vertel anderen over je pijn.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Moini A, Hosseini R, Jahangiri N, Shiva M, Akhoond MR. Risk factors for ectopic pregnancy: A case-control study. J Res Med Sci. 2014 Sep;19(9):844-9. PMID: 25535498; PMCID: PMC4268192.