Mezelf herontdekken: gediagnosticeerd met neurodivergentie op 40-jarige leeftijd

Vrouw zijn en volwassen zijn zijn twee aandoeningen die de diagnose ASS moeilijk maken. Daarom kunnen bepaalde interventies uiterst nuttig zijn. Hier is mijn eigen persoonlijke verhaal.

Wie had ooit gedacht dat er een juiste diagnose bestond voor mijn vreemde soort gedrag? Dat ik immers anders was dan de rest. Toen ik het rapport van mijn neurodivergentie kreeg voorgelegd, was het niet alsof ze me iets nieuws vertelden, maar eerder alsof ze het na zoveel jaren eindelijk met me eens waren.

In feite kwam mijn diagnose ASS pas op mijn 40ste, zoals bij veel anderen (vooral vrouwen) is gebeurd. Ik vertoonde geen repetitief gedrag of kwam niet in de problemen op school. Ik had zelfs een kleine groep vrienden. Bovendien haalde ik goede cijfers en respecteerde ik de regels van het samenleven.

Hierdoor werden mijn ‘excentriciteiten’ een deel van mij. Na verloop van tijd raakten ze verankerd in mijn achterhoofd en herinnerden ze me er herhaaldelijk aan dat ik anders was. Ze gingen echter niet echt verder en ik accepteerde dat ik gewoon een beetje vreemd was. Daarom was het niet echt een verrassing toen ik uiteindelijk mijn diagnose kreeg. Dit is mijn verhaal.

Sociale integratie en maskeren

Mijn stereotype gedrag bleef onopgemerkt. Ik dwong mezelf om anderen in de ogen te kijken. Ik was in staat om in groepen te socialiseren of naar feestjes te gaan, ook al had ik daarna een dag in bed nodig om bij te komen. En mijn selectief eten werd gezien als dat ik gewoon kieskeurig was.

Daarom waren de eigenschappen die ik vertoonde die verband hielden met het autistisch spectrum en die een consult en een diagnose hadden kunnen uitlokken niet voldoende voor de volwassenen om mij die weg op te sturen.

Dus moest ik blijven overleven in een neurotypische wereld. Dit betekende dat ik geen andere keuze had dan bepaald gedrag te imiteren en specifieke conventies in mijn gedrag te integreren.

Dankzij deze aanpassing in mijn sociale gedrag, waarvan ik later ontdekte dat het maskeren werd genoemd, kon ik mijn kindertijd en adolescentie doormaken zonder echt af te wijken van wat er van mij werd verwacht.

Ik gedroeg me gewoon zoals ik dacht dat anderen dat verwachtten. Ik had er succes mee, dus bleef het gewoon doen tot het een deel van mij werd waar ik geen vraagtekens bij zette. Toch was de pijn er nog steeds, achter gesloten deuren.

De gevolgen van onderdiagnose

Zoals ik al vertelde, kwam mijn diagnose neurodivergentie pas op mijn 40ste. Het betekende dat ik tot die tijd moest omgaan met het maladaptieve deel van mijn hersensamenstelling. Mijn sociale burn-out werd gezien als extreme verlegenheid, en mijn crises van frustratie als woede-explosies. Ik was zo volwassen in sommige opzichten en kinderachtig in andere, zeiden ze.

Maar, wat ik voelde was echt. Mijn gevoelens tegen onrecht waren sterker dan de rest van de wereld en ik voelde me aangevallen op manieren die anderen niet leken te ervaren,

Mijn hyperfocus werd een obsessie. Elke relatie die ik had leed eronder zodra die te diep werd, maar ik wist niet waarom. Bovenal was mijn identiteit verbrijzeld. Terwijl ik voor anderen een functionele persoonlijkheid had opgebouwd, wist ik dat ik de wereld niet op dezelfde manier verwerkte als anderen.

Vandaar dat ik depressief werd. Ik had er een behandeling voor. Ook voor mijn relatie met voedsel en de gevolgen van het misbruik en de giftige mensen waar ik in mijn leven last van had gehad.

Toch bleven mijn neurodivergentiesignalen apart gezien worden, niet geïntegreerd. In feite werden ze gezien als een geheel van stoornissen in plaats van een specifieke aandoening en de gevolgen daarvan.

Neurodivergentie op 40: een begin en een einde tegelijk

Het is niet gemakkelijk om tekenen van autisme te vinden bij iemand die al meer dan 40 decennia neurodivergentie maskeert. Ik hoefde echter maar één andere persoon zoals ik te ontmoeten, die onlangs gediagnosticeerd is met ASS, om het te herkennen.

Toen we een gesprek hadden over hun ervaringen, diagnoseproces en de moeilijkheden die ze hadden doorgemaakt, was het alsof je in een spiegel keek.

Dankzij hen en een paar anderen lukte het me een afspraak te maken om een diagnose te krijgen. In de tussentijd verslond ik alle informatie over ASS die ik kon vinden, zowel op klinisch als sociaal gebied. In feite leek het me ongelooflijk dat in mijn hele leven nog nooit iemand het onderwerp ter sprake had gebracht.

Tot slot

Toen de diagnose alles bevestigde wat ik gelezen had, voelde ik me volledig bevrijd. Dit was ik. Ik was anders, waardig, en hoefde niet meer te proberen erbij te horen. Vandaag, hoewel de weg nog steeds kronkelig is in een wereld die uitsluitend en alleen ontworpen is door voorschriften, herken ik nu wie ik ben.

Hoewel ik mezelf blijf onderzoeken, weet ik wie ik ben (Engelse link) en laat ik mezelf aan anderen zien. Ik leg uit wie ik ben en wat ik nodig heb. Degenen die me dat niet kunnen of willen geven, blijven niet hangen. Het heeft geen zin dat ze blijven, dus lijden we uiteindelijk gewoon samen.

Maskering, burn-out, depressie, mijn moeilijke relatie met voedsel, alle kenmerken van neurodivergentie er nog steeds. Maar, eindelijk is mijn pijn van mij en kan ik leren die te helen zoals ik dat nodig heb.