Maken scherpe messen de diepste wonden?

Scherpe messen maken niet de diepste wonden. De diepste wonden zijn het resultaat van woorden, leugens, afwezigheden en onjuistheid. Het zijn wonden die niet te zien zijn op de huid maar die erg pijnlijk zijn. Hun bloed bestaat uit trieste tranen. Mensen storten dit soort tranen in afzondering en in stille bitterheid…

De gekwetsten zijn een tijdje de weg kwijt. Wanneer na verloop van tijd enkele van deze wonden geheeld zijn, beseffen ze plots iets. Ze stellen vast dat ze veranderd zijn: ze voelen zich nog steeds kwetsbaar. Soms maken ze dan de grootst mogelijke fout: uit zelfverdediging bouwen ze een ijzeren muur op. Ze richten de muur op met nagels van wantrouwen. Of ze gebruiken de hamer van woede en zelfs het prikkeldraad van wrok. Die afweermechanismen trekken ze op om te vermijden dat ze ooit nog opnieuw gekwetst worden.

Het kan ook anders

Maar niemand kan zijn volledige leven in de verdediging leven. We mogen onze boot niet permanent aanmeren in de havens van eenzaamheid, waar we verbannen worden en geluk ons ontzegd wordt.

Omgaan met lijden is een hard en gewetensvol werk. Zoals Jung zou zeggen, moeten we weer in contact komen met onze eigen schaduw en zo ons zelfvertrouwen herontdekken.

Deze eenheid opnieuw verbeteren is iets wat niemand alleen kan bereiken. Het is wel een daad van tastbare eenzaamheid die we bijna als een overgangsritueel ondernemen.

Alleen zij die in staat zijn om moedig en beslist de confrontatie aan te gaan met de demonen van hun trauma’s, zullen als overwinnaar uit dit oerwoud van giftige doornen komen. Maar het is ook waar dat de persoon die uit dit vijandige scenario opduikt nooit meer dezelfde zal zijn.

Hij zal sterker zijn.

Balsem voor een gekwetste geest

De balsem voor de gekwetste geest is evenwicht. Het is in staat zijn om stappen te zetten naar aanvaarding en alles los te laten dat je naar beneden haalt en pijn doet. Je slaagt erin de verscheurde kwetsbare huid in te ruilen voor een hardere en een mooiere, die het vermoeide hart zal induffelen zodat het geen kou vat. Terwijl we daar rekening mee houden, mogen we ook niet vergeten dat er veel diepliggende wortels zijn die de bron van je pijn blijven voeden. Deze vertakkingen blijven de pijn onderhouden in plaats van de wonden te helen.

Je kwetsbaarheid haten is bijvoorbeeld één van deze voedingsstoffen. Sommigen ontkennen het en reageren zich af op die schijnbare zwakheid. We leven in een samenleving die ons verbiedt om kwetsbaar te zijn.

Maar je kan je meest kwetsbare deel aanvaarden en beseffen dat je gekwetst bent. Tegelijkertijd weet je dat je het verdient om rustig gelukkig te zijn. Dat is een balsem voor de gekwetste geest. Het belangrijke is dat we genoeg van onszelf houden om deze gebroken delen te aanvaarden zonder wrok. Zonder weg te lopen van onze genegenheid of die van anderen.

Het effect van wrok

Een andere wortel die onze gekwetste geest voedt, is de houtworm van wrok. Of we het geloven of niet, deze emotie heeft de neiging om onze hersenen te ‘vergiftigen’. Wrok kan zelfs zo krachtig zijn dat het onze denkpatronen verandert. Langdurige wrok verandert onze kijk op de wereld en op mensen. Niemand kan enige balsem vinden in deze persoonlijke kooi.

Deze diepe en onzichtbare wonden zullen voor altijd blijven leven in het diepste van ons wezen. Maar we hebben twee mogelijkheden. De eerste is om tot het bittere einde gevangen te zitten in deze pijn. De tweede is om je harnas te verwijderen en je eigen kwetsbaarheid te accepteren en te voelen. Alleen op die manier zullen kracht, kennis en die bevrijdende stap richting de toekomst zich ontwikkelen. 

We zijn allemaal een beetje gebroken, maar elk van ons is dapper

We slepen allemaal onze gebroken delen mee. De verloren stukjes van die puzzels die we nooit hebben kunnen afmaken. Een traumatische kindertijd, een pijnlijke relatie, het verlies van een geliefde… dag na dag ervaren we de ene na de andere vorm pijn zonder dat we die onzichtbare wonden merken. De persoonlijke gevechten die elk van ons doorgemaakt heeft, vormen wie we vandaag zijn. Dit moedig en waardig doormaken maakt ons nobeler. Het maakt ons veel mooiere wezens.

We moeten in staat zijn om onszelf terug te vinden. De gebroken hoekjes in ons duwen ons volledig weg van onze innerlijke structuur waar onze identiteit, waarde en zelfbeeld op steunden. We zijn net half afgewerkte zielen. We herkennen onszelf niet in de spiegel. Of we overtuigen onszelf ervan dat we het niet langer verdienen om graag te zien of op opnieuw graag gezien te worden.

De sleutels om je diepste wonden moedig te genezen

In het Japans bestaat er een uitdrukking ‘Arigato zaishö’. Letterlijk vertaald betekent dit ‘bedankt illusie’. Maar na vele jaren tijd heeft het een andere, heel interessante gevoelswaarde in het veld van persoonlijke groei gekregen. Het toont ons het subtiele vermogen dat mensen hebben om lijden, moeilijke gevoelens en bitterheid om te zetten in een les.

Laten we onze ogen openen van binnenuit en nieuwe hoop krijgen. Want wanneer we ons focussen op de marteling die deze wonden veroorzaken, dan verliezen we volledig de mogelijkheid om kennis en scherpzinnigheid te verkrijgen.

Om dit te bereiken moeten we vermijden dat onze gevoelens veranderen in die hamer die telkens opnieuw op dezelfde nagel klaagt en zaagt. Want het gat zal op die manier steeds groter worden.

We kunnen deze steeds terugkerende gedachten van angst, die harde emoties en gevoelens van schuld, stoppen. Dat is ongetwijfeld de eerste stap. Maar tegelijkertijd is het ook goed om al onze aandacht ook op de toekomst te richten.

Wanneer we ons in die donkere kamer bevinden waar ons enige gezelschap bitterheid en harde gevoelens zijn, dan branden onze toekomstperspectieven op. Ze houden op te bestaan. We moeten beetje bij beetje gewend raken aan het licht. We focussen ons op het daglicht, we vinden nieuwe hoop en ondernemen nieuwe projecten.

Het kan gebeuren dat we in de loop van ons leven ‘begraven’ raken onder de sluier van pijn die door deze onzichtbare wonden gecreëerd wordt. Maar onthoud dit! Wij zijn zaden. We zijn in staat om tijdens de grootste tegenslagen te ontluiken en te groeien en luidop te schreeuwen: ‘Arigato zaishö’.