Lorazepam: gebruik, dosering en bijwerkingen

Lorazepam is een geneesmiddel dat veel wordt gebruikt bij de behandeling van bepaalde klinische aandoeningen. In dit artikel analyseren we waarvoor het is voorgeschreven, de aanbevolen doses en de meestvoorkomende bijwerkingen.

Lorazepam is een benzodiazepine. Het wordt gebruikt als een kalmerend en anxiolytisch middel in de klinische setting vanwege de snelle aanvang van de werking (1 tot 3 minuten, intraveneus). Dit medicijn wordt als een hoge potentie beschouwd en vertoont kortwerkende kenmerken (Griffin, 2013).

Het werkingsmechanisme is gericht op de benzodiazepinereceptoren op postsynaptische neuronen Spaanse link), meer specifiek op gamma-aminoboterzuur (GABA), op verschillende plaatsen in het centrale zenuwstelsel (CNS).

Lorazepam versterkt ook de remmende effecten van GABA. Dit verhoogt de geleidbaarheid van chloride-ionen in cellen (Ghiasi, Bhansali, & Marwaha, 2020).

GABA is een van de belangrijkste remmende neurotransmitters. Met andere woorden, het vermindert de activiteit van de cellen (neuronen) van het centrale zenuwstelsel. Het wordt op hoge niveaus gevonden in de cortex en het limbische systeem.

Wanneer de remmende werking plaatsvindt op limbisch niveau, meer bepaald in de amygdala, helpt het bij angststoornissen. Aan de andere kant, wanneer de remmende activiteit ervan plaatsvindt in de cortex, helpt het bij epileptische aandoeningen.

Gebruik van lorazepam

Dit geneesmiddel wordt gebruikt om verschillende problemen te behandelen, zoals beschreven in de volgende lijst (Ghiasi, Bhansali en Marwaha, 2020).

• Angststoornissen. De startdosering is twee tot drie mg oraal, die twee tot drie keer per dag kan worden herhaald. De maximale dosis is tien mg per dag.
• Slapeloosheid door angst of stress. Bij patiënten jonger dan 65 jaar wordt een dosis van 0,5 tot twee mg aanbevolen voor het slapengaan. Bij patiënten ouder dan 65 jaar is de aanbevolen dosis 0,5 tot één mg voor het slapengaan.
• Psychogene catatonie. Voor dit probleem is de dosis intramusculair één mg tot twee mg. De dosis kan in drie uur worden herhaald en dan nog een keer in nog eens drie uur als de initiële en volgende doses niet effectief zijn.
• Agitatie bij de intensive care (ICU) patiënt. De intraveneuze dosis voor agitatie is 0,02 tot 0,04 mg/kg (maximale enkelvoudige dosis van twee mg). Om het te behouden, wordt indien nodig om de twee tot zes uur een dosis van 0,02 tot 0,06 mg/kg aanbevolen.
• Status epilepticus. Intraveneus is de dosis 0,1 mg/kg (maximale dosis van vier mg), met een maximale snelheid van twee mg per minuut. Het kan vervolgens na vijf tot tien minuten worden herhaald.
• Delirium van alcoholontwenning. Intraveneus wordt een dosis van één tot vier mg om de vijf tot 15 minuten aanbevolen totdat de patiënt kalm is. Dit kan indien nodig elk uur worden herhaald. Voor intramusculaire toediening wordt een dosis van één tot vier mg om de 30 tot 60 minuten aanbevolen totdat de persoon kalmeert.

Lorazepam: dosering

Zoals we al hebben vermeld, variëren de doses lorazepam afhankelijk van het probleem waarvoor het wordt gebruikt. Gewoonlijk begint de werking van deze doses tussen één tot drie minuten bij intraveneuze toediening en 15 tot 30 minuten bij intramusculaire toediening.

Vervolgens zullen we de aanbevolen doses voor angst bekijken op basis van leeftijd en orale dosering.

Voor de doseringsvorm voor orale oplossing

• Vanaf 12 jaar. Twee tot zes milligram (mg) in verdeelde doses per dag. De arts is degene die de dosis moet aanpassen aan het individuele geval.
• Oudere volwassenen. Aanvankelijk één tot twee mg in verdeelde doses per dag. De arts kan vervolgens de dosis naar behoefte aanpassen.
• Kinderen onder de 12 jaar. Gebruik en dosering dienen door de arts te worden bepaald.

Voor orale tabletdoseringsvorm

• Vanaf 12 jaar. In eerste instantie twee tot drie milligram (mg) in verdeelde doses per dag.
• Oudere volwassenen. Aanvankelijk één tot twee mg in verdeelde doses per dag.
• Kinderen onder de 12 jaar. De arts dient het gebruik en de dosering te bepalen. 

Bijwerkingen

Eventuele bijwerkingen van lorazepam treden gewoonlijk op aan het begin van de behandeling. Het gaat bijvoorbeeld om:

Extreem vaak

• Sedatie.
• Slaperigheid.
• Gevoelens van verstikking

Veel voorkomend

• Asthenie.
• Spierzwakte.
• Ataxie.
• Verwarring.
• Depressie.
• Duizeligheid.
• Vermoeidheid.
• Geheugenverlies.
• Ontremming.
• Prikkelbaarheid.
• Veranderingen in libido.

Echt

• Ademhalingsdepressie.
• Ademhalingsinsufficiëntie.
• Aanvallen.
• Afhankelijkheid en misbruik.
• Tachycardie.
• Hypotensie.
• Geelzucht.
• Cognitief tekort.
• Veranderingen in gedrag.

Lorazepam is een geneesmiddel dat alleen mag worden voorgeschreven door een gekwalificeerde beroepsbeoefenaar. Het mag namelijk nooit zelfmedicatie zijn. Dit komt onder andere door het feit dat het zulke krachtige bijwerkingen kan hebben.

Als je dit medicijn gebruikt, blijf dan op de voorgeschreven dosis, tenzij je arts je anders vertelt. Verder is het ook uiterst belangrijk dat je je arts bezoekt voor regelmatige controles van je voortgang. Zo kunnen ze beoordelen of het goed werkt en eventueel de dosering aanpassen.