Liefde duurt zo kort, vergeten duurt zo lang...

3 minuten

Laatste update: 05 oktober, 2016

Deze nacht kan ik de meest trieste verzen schrijven.
Bijvoorbeeld schrijven: “De nacht is vol sterren
en de sterren zijn blauw en trillen in de verte.”
De nachtelijke wind draait in de hemel en zingt.
Deze nacht kan ik de meest trieste verzen schrijven.
Ik hield van haar en soms hield ze van mij.
Op nachten als deze hield ik haar in mijn armen.
Ik kuste haar keer op keer onder de eindeloze hemel.
Ze hield van me en soms hield ik van haar.
Hoe kon men niet houden van die grote stille ogen.
Deze nacht kan ik de meest trieste verzen schrijven.
Denken dat ik haar niet heb. Voelen dat ik haar verloren heb.
De immense nacht te horen, nog immenser zonder haar.
En het vers valt op de ziel als dauw op het gras.
Wat doet het er toe dat mijn liefde haar niet kon houden.
De nacht is vol sterren en ze is niet bij mij.
Dat is alles. In de verte zingt iemand. In de verte.
En mijn ziel is ontevreden haar te hebben verloren.
Als om haar dichterbij te brengen, is het mijn blik die haar zoekt.
Ook mijn hart zoekt haar en ze is niet bij me.
Dezelfde nacht maakt de dezelfde bomen wit.
Maar wij, die van toen, zijn niet meer dezelfden.
Ik hou niet meer van haar, dat is zeker, maar hoe heb ik van haar gehouden.
Mijn stem tracht de wind te vinden om haar oor te bereiken.
Van een ander. Ze zal zijn van een ander. Net als voor mijn kussen.
Haar stem, haar heldere lichaam. Haar oneindige ogen.
Ik hou niet meer van haar, dat is zeker, maar misschien hou ik van haar.
De liefde is zo kort, de vergetelheid zo lang.
Want in nachten als deze hield ik haar in mijn armen.
En mijn ziel is ontevreden haar te hebben verloren.
Zelfs al is dit de laatste pijn die ze me doet lijden
en zijn deze de laatste verzen die ik voor haar schrijf.
-Pablo Neruda-

Het is klaar, er is niets meer over. Dat soort pijn lijkt voor eeuwig te duren en het is hartverscheurend. Maar niets is voor eeuwig, het is er alleen om iets van te leren. Je moet gewoon nog een berg beklimmen, een ander obstakel dat het leven voor je heeft opgeworpen.

Onverschilligheid is zo diep en pijnlijk, als een gedeelde cel vol teleurstelling. Maar we kunnen veel dingen leren van de mensen waar we niet meer van mogen houden: wat we willen en niet willen in ons leven.

Liefde en een gebroken hart zijn juist datgene waardoor we onszelf nog beter leren kennen. Degene waar je je in het dagelijks leven niet mee bezig houdt, degene waar je niet op let omdat het niet belangrijk lijkt.

In het begin geloven we niet dat het gebeurt. We denken dat het allemaal maar een droom is en dat er nog steeds manieren zijn om het wel weer op te lossen. Je moet deze fase van jezelf bedriegen overwinnen en van jezelf houden.

Later worden we misschien overspoeld met woede, kwaadheid en de drang om degene die hiervoor verantwoordelijk is te vinden en uitleg te eisen, zodat we weten waar het verkeerd is gegaan. Daarna komt het verdriet, de pijn en willen we rouwen om wat we hebben verloren.

Maar de acceptatie van het afscheid zal ook komen en daarbij ook de bevrijding van de ziel. Liefde duurt kort en vergeten duurt lang. Want als je echt van iemand houdt en je hart aan diegene geeft, is het heel normaal om daar wat littekens aan over te houden.