Liefde doet pijn

Liefde doet op elke mogelijke manier pijn: als we het hebben, als we het niet hebben, als we het kwijtraken, als we het vinden…

Iemand die verliefd wordt, wordt onderworpen aan een fata morgana van illusies waarin de ware IK weerspiegeld wordt. Het gevoel van eigenwaarde is overgeleverd aan de genade van een ander, je zelfvertrouwen wordt eigendom van iemand anders, je zelfbeeld en zelfrespect is afhankelijk van die andere persoon. Je hele innerlijke leven is van die ander.

Dit kan perfect functioneren en rijpen tot er een relatie vol vriendschap, liefde en intimiteit tot stand is gebracht. Maar om dit te bereiken, moeten we de juiste persoon vinden, en met ‘juiste’ bedoel ik de juiste persoon om onze ware identiteit te versterken.

Relaties zijn gebaseerd op geven en nemen. Op deze manier zal alles dat jij krijgt zijn omdat de andere persoon hetzelfde eerst van jou gekregen heeft. Jullie worden dan ook spiegels die elkaar reflecteren: de leegte en de leemte van één of het hele universum van een ander.

De behoefte aan een partner

Mensen zijn van nature sociale wezens. Ze hebben zich zo ontwikkeld en aangepast dat ze graag in het gezelschap van anderen leven. Dit gezelschap is echter een stuk veiliger als het niet groter is dan de hersenen kunnen controleren, oftewel als het een kleine groep kennissen is. Het ideale aantal om verder te ontwikkelen en een familie te vormen met de mensen die jij bepaalt, is dan ook twee.

Dit is de reden waarom het zo desastreus is voor de hersenen om geen partner te hebben of er nooit één te hebben gehad. De hersenen interpreteren en anticiperen de eigen vernietiging en de mogelijkheid dat de eigen genen niet zullen worden overgedragen op nieuwe generaties. Dit kan zo ontzettend stressvol zijn, dat het ervoor kan zorgen dat je in een diepe depressie vervalt. Wat ironisch is, omdat we ook op deze manier geen partner zullen vinden.

Als we echter wel een partner hebben, willen we dat deze persoon het beste in ons naar boven haalt. En we realiseren ons niet dat die ander alleen datgene naar boven kan halen wat wij hem van onszelf laten zien. Dit doet ook ons pijn.

We willen dat die ander perfect is, dat alles goedkomt, we willen elke fout vermijden. Maar de waarheid is dat we pas echt pijn zullen hebben als we het slechtste van onszelf in die ander zien. De dingen die we niet accepteren van ons diepste zelf of wat we misschien wel zouden willen zijn, maar waarvoor we simpelweg de moed niet hebben om het te worden. Maar de ander ziet dit allemaal, want hij ziet het in onze weerspiegeling (vergeet niet dat wij een spiegel zijn).

Als we die liefde die ons zo gelukkig maakte kwijtraken, dan zal dit zeker pijn doen. Het zal zoveel pijn doen, dat we denken dat we misschien wel doodgaan aan liefde. We hebben per direct een andere spiegel nodig, maar we raken in paniek bij de gedachte dat we er één zullen vinden die we niet leuk vinden. Bovendien waren we gewend aan de spiegel die we hadden, want toen wisten we tenminste wat we hadden.

Ons gevoel van eigenwaarde was afhankelijk van die spiegel. Jouw zelfbeeld was die andere persoon. Jouw zelfvertrouwen en veiligheid was weten dat hij er was. Maar niets hiervan is waar. Het is een illlusie die de andere spiegel ons liet geloven. Een illusie die ons onszelf liet vervullen en die ons op een geweldige manier liet groeien. Maar tot dit moment van ontdekking en verlichting daar is, doet het pijn.

Liefde doet pijn

Liefde doet pijn als we het vinden, omdat dit het moment is waarop we de andere reflecties die we tot dan toe van onszelf kenden beginnen te verliezen. We houden van onze nieuwe spiegel en beginnen te geloven dat we niet meer zonder kunnen, maar we lijden pijn. Ons ego lijdt pijn, ons innerlijke wezen lijdt pijn en de hele wereld lijdt pijn omdat een reflectie als de onze verloren is gegaan.

Wat is de oplossing? We moeten op zo’n manier groeien dat we geen andere spiegel nodig hebben om op deze aarde te bestaan. Ons gevoel van eigenwaarde moet sterk zijn en we moeten in onszelf geloven, onafhankelijk van welke andere reflectie dan ook. We moeten er zeker van zijn dat we de wereld om ons heen het beste van onszelf laten zien, dat wat wij het leukst vinden aan onszelf, dat wat ons trots maakt om te zijn wie we zijn. Zo zullen anderen, wanneer ze in onze spiegel kijken, alleen de mooiste delen van ons wezen zien, waardoor wij niet alleen hetzelfde zullen terugkrijgen, maar iets dat zelfs nog mooier is, omdat ons spiegelbeeld vermengd zal zijn met alle andere geweldige kwaliteiten van die ander.