Laat jezelf liefhebben, want mooie liefde doet geen pijn
Laat jezelf liefhebben, want liefde die mooi en authentiek is, kwetst of verraadt ons niet, en begrijpt ook geen tranen. Liefde die de vreugde waard is, is het soort dat men aanbiedt met open ogen en een hartstochtelijk hart. Het is een volwassen, bewuste relatie waarin leegtes niet worden opgevuld en zelfzuchtige eenzaamheid niet wordt verzacht.
Als we er even over nadenken, zullen we beseffen dat het idee dat het diepst geworteld is in onze populaire cultuur, het klassieke idee is dat “wie echt van je houdt, je zal laten lijden.” Dit is een vals idee. Pijn en liefde zijn te zeer verschillende dingen, omdat een oprechte relatie gebaseerd op wederkerigheid nooit zal bestaan uit giftige gevoelens.
Laat jezelf wonderbaarlijk liefhebben, laat jezelf liefhebben zoals je verdient. Want mijn liefde doet geen pijn, en echte liefde is altijd de vreugde waard en nooit de pijn.
John Gottman is een van de beste relatiespecialisten. In een van zijn boeken, “What to do so a relationship lasts,” legt hij uit dat het geheim om een relatie duurzaam en gelukkig te maken, is weten hoe je jezelf kunt weggeven.
Hiermee verheerlijkt de emeritus hoogleraar psychologie aan de Washington University de noodzaak om wederzijds voor elkaar te zorgen. Om oprechte interesse voor elkaar te tonen en vooral om gedeelde betekenissen en waarden te creëren.
Pijn hoort of heeft daarom geen enkele zin in deze relaties. We nodigen je uit om hier samen met ons over na te denken, en te zorgen dat je jezelf laat liefhebben.
Het gebrek aan liefde en het stempel dat het op onze hersenen achterlaat
Een van de meest opvallende kenmerken van mensen die erin slagen een romantische relatie tot stand te brengen op basis van respect, vreugde en groei, is dat ze in staat zijn lief te hebben alsof ze nooit eerder gekwetst zijn, zonder ooit pijn te gebruiken die ze in eerdere jaren hebben gehad. relaties tegen hun nieuwe partner. Er is geen gebrek aan vertrouwen of sporen van bitterheid uit het verleden.
Dat gezegd hebbende, kunnen we ook die andere mensen vinden die ervan overtuigd zijn dat liefde inderdaad pijn doet en het doet pijn omdat hun ervaringen uit het verleden dit geloof hebben bevestigd.
Volgens een studie gepubliceerd in het “Journal of Neurophysiology (Engelse link), “ reageren onze hersenen, wanneer ze worden geconfronteerd met een breuk of een emotionele teleurstelling, op dezelfde manier als op fysieke pijn.
Neuroplasticiteit
Er ontstaat tegenwoordig een interessante focus op basis van relationele neurobiologie. Het belangrijkste uitgangspunt van deze theorie is het idee dat ons brein, dankzij zijn neuroplasticiteit, in staat is om ‘deze wonden’, deze pijnafdrukken, te genezen.
Als we in staat zouden zijn om nieuwe netwerken te reconstrueren en zelfs de neurale verbindingen die door de pijn van een emotioneel trauma zijn aangetast, nog verder te versterken, zouden we er zeker in slagen om een gezonder innerlijk evenwicht te creëren.
De theorie van “Interpersoonlijke Neurobiologie” (IPNB) is ontwikkeld door psychiater Dan Siegel. Volgens de auteur is meditatie de beste manier om die neurale circuits te genezen die zijn aangetast door weerloosheid of verdriet na een emotionele kwestie.
Dit bevordert een staat van kalmte waarin we ons opnieuw met onszelf verbinden. Dit is een zeer geschikte manier om dat evenwichtspunt te vinden waar we begrijpen dat wat pijn doet niet liefde op zich is, maar eerder onze acties en reacties. Ons onvermogen om te weten hoe we onszelf wederzijds ‘op kunnen geven’, zoals John Gottman opmerkt.
Mooie liefde, het soort dat geen pijn doet en geen tranen kent
Wat pijn doet, is het gebrek aan liefde; nooit LIEFDE zelf, in hoofdletters. Wat ons verdrietig maakt, is de verloren strijd, de uitputting van een verspild hart, verstoken van hoop, dat moment waarop we niet langer vertrouwen ” Ik beloof je dat ik zal veranderen ” of ” Ik weet zeker dat het nu anders zal zijn.”
Ik wil dat soort liefde, met gedeelde blikken, woorden vol betekenis, een nederig hart en gedeelde paden.
We moeten absoluut weigeren een liefde te accepteren die naar tranen smaakt. Om ons te laten overtuigen dat alle ware levenslessen uit lijden komen en dat we het allemaal op de een of andere manier moeten ervaren om opnieuw geboren te worden, om echt geboren te worden.
Geluk kan ons ook dingen leren, veel zelfs. Want in liefde met hoofdletters zijn er geen schadelijke accenten. Noch kleine accenten die gebukt gaan onder ego’s, angst en wantrouwen.
Een genegenheid die mooi is, doet geen pijn en probeert ook geen pijn te doen, en als er op een bepaald moment een vreugdeloze glimlach en een neergeslagen blik verschijnt, zal de ander op zoek gaan naar de reden voor die kortstondige wolk en er onmiddellijk een einde aan maken.
Net zoals we er door Erich Fromm aan worden herinnerd, is liefde boven alles een daad van geloof. We zouden het ook kunnen zien als een sprong in de leegte, waar ondanks het feit dat niemand ons verzekert dat alles goed komt, we geen twijfel hebben over het nemen van een risico, dat we altijd het beste van onszelf moeten bieden om onszelf op te geven en de andere te ontvangen. Laat jezelf liefhebben.
Geef geluk, geen bitterheid.
