Kunnen we door duisternis beter zien?

Stel je dit eens voor: je loopt op een heel goed verlichte plek en iemand benadert je. Je kunt zijn gezicht niet goed genoeg zien om ze te herkennen omdat het licht je verblindt. Misschien gebruik je je hand om je ogen te beschermen en wat schaduw te creëren. Zo zie je dat we de duisternis toch nodig hebben.

Dat is wanneer je de ander herkent en je kunt zien of het om een vriend gaat of een verdwaalde vreemdeling. Wanneer je ziet wie het is, weet je of je hem kunt begroeten met een knuffel of hem even de weg moet wijzen.

We zien niet alleen beter door de duisternis, maar we maken er ook betere keuzes door

Stel je eens een wereld voor waar het nooit donker is. Als je nooit duisternis hebt ervaren, hoe kun je het licht dan begrijpen en waarderen? Het is het contrast tussen de twee dat ons tot diepgaande kennis leidt. We bestaan immers in een wereld van tweezijdigheid — of in ieder geval van spectrums met twee uiteinden. Denk maar eens aan omhoog en omlaag, heet en koud, goed en slecht.

Door pijn te ervaren, leren we vreugde meer te waarderen. De chaos van de buitenwereld verhoogt onze waardering van vrede. De haat die we om ons heen zien, verbetert ons begrip van liefde. Daarom zijn de moeilijkheden die we tegenkomen in onze levens bijzonder krachtige middelen om vitale zelfkennis op te doen.

Hoe meer nuance we bezitten, hoe wijzer we kunnen zijn tijdens het nemen van beslissingen. Duisternis biedt dus een kans voor reflectie. In plaats van dat we alleen de buitenkant zien, kunnen we naar binnen kijken. Het leven is een reis die van het hoofd naar het hart reist.

De moeilijkheden in onze levens maken deze reis mogelijk. Zo kunnen we onze harten openen en op die manier kunnen we de moeilijkheden beter leren kennen — en beter op waarde schatten. Kortom: duisternis biedt ons de mogelijkheid om onszelf beter te leren kennen. Alleen op die manier kunnen we een samenhang vinden tussen wat we binnenin onszelf vinden en hoe we handelen.

De fabel van muziek

Stel je voor dat je ergens vandaan komt waar de prachtigste muziek ooit gemaakt speelt. Het is meeslepende, betoverende muziek. Je hoort deze muziek je hele leven al dag in, dag uit. De muziek stopt nooit en het is eigenlijk het enige geluid dat je echt kent.

Op een dag realiseer je je dat je er nooit echt naar hebt geluisterd, ook al heb je het wel al die jaren aangehoord. In andere woorden: je hebt het nooit op waarde geschat omdat je het als vanzelfsprekend beschouwde. Je was immers niet anders gewend. Dus je besluit ooit op een dag dat je in staat wilt zijn om deze muziek te waarderen.

Dat doe je op een uitdagende manier. Zo zal de beloning immers des te groter zijn! Het komt in je op dat je een echt, diepgaand begrip voor de muziek zou kunnen ontwikkelen als je ergens heen zou gaan waar de muziek niet gespeeld wordt. Als je eenmaal daar bent, zou je het vervolgens proberen na te maken.

Dit zou gebeuren op basis van een verwaterde echo van de daadwerkelijke muziek. De ervaring van het herinneren van de muziek en het vervolgens recreëren van deze geweldige symfonie van je thuis, zou in de meest complete kennis van zijn grootsheid resulteren.

Je gaat naar een nieuwe plek. Je luistert naar nieuwe muziek. Sommige liedjes zijn prachtig en anderen doen haast pijn aan je oren door hoe vals ze klinken. Deze onaangename tonen bevorderen een verlangen binnenin je. Uiteindelijk wakkert dit ook een vastberadenheid aan om je eigen, originele muziek te maken. De duisternis zal hier een heel belangrijk onderdeel van zijn. Dat zul je zelf wel merken.

De erkenning

Je begint al redelijk snel zelf te componeren. In begin leidt de schorre muziek je van deze nieuwe plek nogal af. Naarmate de tijd echter verstrijkt en je beter naar de melodieën van je hart luistert, worden je muzikale creaties mooier.

Uiteindelijk creëer je een meesterwerk. Wanneer je het afrondt, herinner je je iets: dit meesterwerk is dezelfde muziek die bij jou thuis werd gespeeld. Deze herinnering zet weer een volgende in gang: jij bent die muziek. Het is niet iets dat buiten jezelf hoorde; de muziek is jou, en jij bent de muziek.

Door jezelf in een nieuwe plek te “creëren,” leer je jezelf kennen op een manier die binnen je gebruikelijke grenzen onmogelijk zou zijn geweest. Je weet dat als je deze duisternis, deze nieuwheid, niet had ervaren, je niet in staat zou zijn geweest de prachtige muziek om je heen te waarderen.

De moeilijkheden van het leven bestaan zodat we kunnen leren wie we niet zijn voordat we herinneren wie we wel zijn. Je zou kunnen zeggen dat we de valse tonen en de duisternis verkennen voordat we de symfonieën van ons thuis recreëren. We hebben de duisternis nodig om beter te kunnen zien. Die duisternis is nodig zodat we sneller de juiste richting voor ons kunnen vinden en het licht daadwerkelijk leren te waarderen.