Kinderen met speciale behoeften hebben geen medelijden nodig

Kinderen met speciale behoeften hebben geen medelijden nodig. Ze hebben andere houdingen nodig die iedereen ze waarschijnlijk wel kan geven: natuurlijkheid, liefde en begrip.

Niemand wil dat andere mensen naar hen kijken met medelijden in hun ogen. Een medelijdende blik kan met de beste bedoelingen ter wereld worden gegeven, maar in werkelijkheid kan het stigmatiserend zijn en de persoon naar wie je kijkt devalueren. Als iemand naar je kijkt met medelijden vanwege een lichamelijk gebrek, een lastige economische situatie of een vergissing die je hebt gemaakt, maakt dat het alleen maar erger. Het laat je nadenken over alles wat je verkeerd hebt gedaan om dit medelijden te veroorzaken.

Het kind en diens familie kunnen eindeloze stressvolle situaties meemaken die beter kunnen worden als ze een goed sociaal steunsysteem om zich heen hebben. We zullen een aantal van de situaties die deze families en hun kinderen meemaken beschrijven, zodat je een empathische en geschikte houding hiervoor kunt ontwikkelen.

Een moeilijke diagnose

Iedere zwangerschap is anders, maar alle moeders en vaders willen dat het zo makkelijk mogelijk gaat. Ze willen dat hun kinderen zo gezond mogelijk zijn om alle eisen van deze veeleisende wereld aan te kunnen.

Een aantal onderzoeken kunnen genetische problemen tijdens de zwangerschap opsporen dankzij het gebruik van teratogenen en ander onderzoek kan een ongeneeslijke aandoening bij de foetus opsporen. De ouders kunnen dan over deze moeilijke situatie nadenken en besluiten of ze de zwangerschap door willen zetten of niet. Deze beslissing is persoonlijk en wij zullen daar niet in dit artikel op in gaan.

Met andere woorden: voor veel moeders en vaders is de diagnose tijdens de zwangerschap al bekend. Maar voor anderen vindt de diagnose pas tijdens de geboorte plaats en in andere gevallen ontstaat deze pas later in het leven. Wat ook het geval is, het is een moeilijke en ingewikkelde diagnose, ongeacht wanneer die komt, die van grote emotionele invloed is.

Tijdens het moment van de diagnose moet de moeder, al dan niet samen met haar partner, accepteren dat het moederschap voor haar anders zal zijn, maar niet beter of slechter… En dit is een fundamenteel moment van het acceptatieproces. De informatie moet nauwkeurig en beknopt zijn en met voorzichtigheid en begrip worden gebracht.

Omgaan met de diagnose

Dit is het moment om de juiste informatie te kiezen, om een plan te ontwerpen om als ouders de zorg voor het kind op zich te nemen, om zich psychologisch te bewapenen en zich ervan bewust te worden dat het opvoeden van het kind een marathon zal zijn, met als toegevoegde hindernis het onder ogen zien van het onbekende.

Beetje bij beetje zullen de ouders de diagnose accepteren en in het harde werk duiken van het opvoeden van het kind, met alle kracht en hoop die nodig zijn om het kind te geven wat hij of zij nodig heeft. Revalidatiesessies, het creëren van een goede ruimte voor het kind en een project op basis van liefde, dat is wat het kind nodig heeft, net als ieder ander.

Het opvoeden van een kind met speciale behoeften

Kinderen met speciale behoeften hebben ons veel te leren. Ze zijn de kampioenen die langzaam vechten om al hun problemen te overwinnen en ze doen dit zonder te klagen, met een glimlach.

Soms zijn hun gevoelens zo intens dat ze ons diep van binnen doen schudden, maar de mensen om ons heen moeten ze een beeld van positiviteit geven. Ze moeten de kinderen laten weten dat ze ze zullen helpen met alle uitdagingen van het dagelijks leven.

Mensen met speciale behoeften stellen je hart open en houden niets voor zichzelf. Ze zijn pure emotie in een lichaam dat misschien niet altijd reageert. Ze zijn dankbaar, liefhebbend, oordelen met ogen vol van liefde en hun stilte is nooit ongemakkelijk. Het is de stilte van rust en reflectie, die ook ons toebehoort.

Vaak bezoeken ze meer ziekenhuizen en rehabilitatiecentra binnen een paar maanden dan de meesten van ons tijdens ons hele leven zullen zien. Ze verdienen geen medelijdende blikken, want er is geen reden waarom je medelijden met ze zou moeten hebben. Ze geven ons continu les over de moeilijkheden en het leven. Puur, prachtig en onmetelijk genezen.

Integratie met leeftijdsgenoten en de maatschappij

Afhankelijk van hun probleem hebben deze kinderen het in meer of mindere mate moeilijk met het aanpassen aan hun omgeving. Helaas gedragen sommige mensen zich met afstandelijkheid tegenover hen, met medelijdende blikken en met gemompel over hoe moeilijk “dat” wel niet is.

Ze zeggen soms zelfs gemene dingen, zoals hoe jammer het wel niet is, hoe oneerlijk het is dat jij die last moet dragen en dat de wegen van God soms ondoorgrondelijk zijn. De onwetendheid van sommige mensen heeft zeker invloed.

Dit soort mensen moeten afstand nemen van het kind en de ouders en kunnen soms beter worden genegeerd. De meeste mensen zijn goed, ontwikkeld en respectvol met deze zaken, dus je moet er geen belang aan hechten.

De mensen die van het kind houden, zouden op een natuurlijke manier met de situatie om moeten gaan, zoals bij een ontwikkelings- of medisch probleem dat benaderd moet worden met de beste deskundigen en samen met de mensen van wie ze houden om het kind gelukkig te maken.

We moeten vechten voor de integratie van het kind bij het spelen en op scholen en het verminderen van bouwkundige obstakels. Want een beetje rechtvaardigheid, goede deskundigen en een familie die liefde geeft kan een wonder veroorzaken: een gelukkig kind.

De familie, vrienden, collega’s en deskundigen… Ze kunnen niet meer dan dat vragen. Want als het kind gelukkig is met de situatie… Wat is er nu belangrijker dan dat?