Jonathan Livingston Zeemeeuw: geloven in jezelf

Het was ochtend en de nieuwe zon schitterde goud over de rimpelingen van een kalme zee. Zo begint Jonathan Livingston Zeemeeuw, door Richard Bach. Het begint net zoals het leven begint. Dit boek is het begin van een nieuwe dag, net zoals de zon, het kraaien van de haan en wekker aankondigen dat de nacht voorbij is. Het inspireert de ziel en dient als een kompas dat ons ertoe brengt om ons af te vragen wie we werkelijk zijn en wie we willen zijn. 

Bach spreekt via de hoofdpersoon Jonathan Livingston Zeemeeuw over dit proces van erkenning en waardering. Deze aanmoediging is een rendement op onze investering in onszelf. Omdat het echt de onze is, is het iets waard om door te geven. Het is iets om trots op te zijn, niet alleen een recent gereinigd gevoel van eigenwaarde dat we konden laten glippen. Dit boek, al een klassieker, spreekt ook over de moeilijkheid om overeenkomsten te doorbreken. Het toont ons de kracht van geloof en passie. Samen kunnen ze ons helpen een verandering op persoonlijk of sociaal niveau aan te brengen.

Waarom? Er is altijd een vraag

Grote zoektochten beginnen altijd met grote vragen. Jonathan Livingston Zeemeeuw begreep niet waarom hij bijvoorbeeld langer en met minder inspanning kon vliegen toen hij op minder dan de helft van zijn spanwijdte over het water vloog. Jonathan had een passie. Zijn passie was om snel en gracieus te vliegen. Voor hem waren deze vragen de aanleiding om te experimenteren, te observeren en conclusies te trekken.

Ondertussen vroeg Jonathan’s moeder hem waarom het zo moeilijk voor hem was om net als iedereen te zijn. De reden was dat Jonathan meer gaf om te weten en te begrijpen. Dat was belangrijker dan zijn zoals de anderen. Ik wil niet gewoon botten en veren zijn mama. Ik wil weten wat ik in de lucht kan doen en wat ik niet kan. Dat is het. Het is zo simpel, toch? Dit is de waarheid, duidelijk en eenvoudig. Vergeet dat je meer of minder bent dan anderen. In plaats daarvan komt geluk van het plezier om je eigen grenzen te verkennen. Het komt van jezelf deze gelegenheid te geven, net zoals je het aan anderen aanbiedt.

De realisatie van Jonathan Livingston Zeemeeuw

Het is in zijn grootste moment van crisis dat Jonathan Livingston Zeemeeuw zijn grootste inspiratie krijgt. […] Er waren geen uitdagingen of mislukkingen meer. Hij genoot ervan niet langer te denken, alleen maar te vliegen, in de duisternis, naar de lichten van het strand. En terwijl hij vloog en toegaf aan de ervaring, besefte hij wat hij had gedaan. In de duisternis, alleen, in stilte, zonder het lawaai van alle anderen, was het hem gelukt om te doen wat geen enkele andere zeemeeuw had gedaan: vliegen in de duisternis.

Zoveel oplossingen die we vinden komen tot ons door inzicht. Het gebeurt plotseling. De oplossing komt na een periode van reflectie waarin we voelen dat we vast zitten. Wanneer het gebeurt, lijkt het allemaal zo voor de hand liggend. We voelen dat het enige dat de moeite waard is, het moment van realisatie is. Maar de waarheid is dat de hele tijd daarvoor ook waardevol was. Je moet veel doodlopende wegen inslaan voordat je uiteindelijk het juiste pad kiest.

Na dit moment van realisatie lijkt alles op zijn plaats te vallen. Hij realiseerde zich dat toen hij slechts één veer aan het eind van zijn vleugel een fractie van een centimeter bewoog, hij een wijde boog maakte met een ongelooflijke snelheid. Voordat hij dit leerde, zag hij dat toen hij met deze snelheid meer dan één veer bewoog, hij als een kogel uit een geweer ronddraaide… En zo werd Jonathan de eerste zeemeeuw die luchtacrobatiek uitvoerde.

Als je ergens gepassioneerd over bent, zul je iets hebben om te delen

Een paar jaar geleden vertelde een arts me over hoe ze een belangrijke carrièrebeslissing nam. Ze besloot haar medische stage niet in het beste ziekenhuis te doen. In plaats daarvan koos ze het ziekenhuis waarbij ze het gevoel had dat ze het meeste goed kon doen. Hoeveel van ons nemen eigenlijk beslissingen op basis van dit idee? Wanneer kiezen we voor het pad dat ons in staat stelt mensen te helpen groeien en veranderen, en niet datgene dat ons helpt om te groeien en te veranderen? Wat we zo vaak missen is dat wanneer we iets aanbieden, we onszelf op de lange termijn ook zullen helpen. Dit soort ervaringen zullen uiteindelijk het meest verrijkend zijn.

Jonathan Livingston Zeemeeuw is blij als hij zijn ontdekking doet. Hij is blij dat hij antwoorden heeft gevonden en zichzelf heeft verbeterd. Niet alleen dat, maar hij is opgewonden om andere zeemeeuwen te leren wat hij heeft geleerd. Jonathan’s idee wordt echter niet goed ontvangen. Veranderingen zijn als inzichten – vaak is de eerste reactie verzet.

Eén fase is voorbij. Het is tijd om een nieuwe te beginnen

De deuren naar de hemel openen zich voor iemand die moeilijkheden en onbegrip van anderen overwint. Maar we hebben het niet over een religieuze hemel. Nee, de hemel die geboren wordt wanneer je jezelf in de spiegel onder ogen ziet. Deze hemel komt wanneer je wilt samenvallen met wie je bent. Dit samen met de onafhankelijkheid van het te hebben bereikt.

Deze oefening in eerlijkheid is de beloning voor ongebreidelde passie. Alleen dan zijn we voorbereid op een nieuwe revolutie. Omdat het leven, net als Jonathan, dynamisch is. Omdat elk proces ons compleet maakt en tegelijkertijd onvolledig laat. Het vermogen om te bewegen binnen deze tegenspraak is wat ons redt van een gevoel van leegte. Die leegte komt van het gevoel alsof je doelloos ronddwaalt.

Uiteindelijk helpt het geheugen. Met de woorden van Jonathan Livingston Zeemeeuw “De aarde was een plaats waar ik natuurlijk veel had geleerd. Maar de details werden al wazig. Ik herinnerde me iets over vechten voor voedsel en een banneling zijn.” Het belangrijkste is dat Jonathan nooit een banneling van zijn eigen hart was.