Jacinda Ardern: intimidatie van een premier
Grote politieke leiders accepteren dat kritiek krijgen nu eenmaal bij hun werk hoort. De laatste jaren heeft de hoeveelheid geweld en intimidatie waaronder veel publieke figuren te lijden hebben echter een vitriool niveau bereikt. In ons tijdperk van sociale media, clickbait en de noodzaak om per seconde nieuwe inhoud te plaatsen, is de kunst van verguizing en objectivering een constante geworden.
Iets dergelijks overkwam onlangs de premier van Nieuw-Zeeland. Jacinda Ardern werd ‘s werelds jongste vrouwelijke leider toen ze de verkiezingen van 2017 won. Een jaar later zagen we haar naar de algemene vergadering van de VN gaan met haar baby in haar armen. In feite oefende ze haar leiderschap uit door kwaliteiten van empathie en vriendelijkheid.
“Be kind but strong” was de zin die ze vaak gebruikte in haar optredens tijdens het coronavirus en zo probeerde ze zich aan anderen te tonen. Als gevolg daarvan gaf ze een voorbeeld van grote weerstand gedurende haar zes jaar aan het roer van haar land. Op 19 januari kondigde ze echter haar aftreden aan.
Zoals ze aan de media uitlegde, had ze niet meer genoeg energie in haar tank om door te gaan. Dagen later publiceerden de media de werkelijke oorzaken achter haar besluit.
” .. Ik ben menselijk, politici zijn menselijk. We geven alles wat we kunnen, zolang we kunnen. En dan is het tijd. En voor mij is het tijd.”
-Jacinda Ardern-
De redenen achter het aftreden van Jacinda Ardern
Een paar van de moeilijkste momenten waarmee de premier van Nieuw-Zeeland te maken kreeg, waren de aanslagen in Christchurch, in maart 2019. Er waren twee terroristische aanslagen gericht op verschillende moskeeën in de stad. 51 mensen werden gedood.
De manier waarop Jacinda Ardern op deze ramp reageerde, inspireerde de wereld. In haar toespraak sprak ze over de inherente motieven voor de aanslagen, die niets anders waren dan racisme, giftige vooroordelen en haat tegen moslims.
Ze benadrukte dat dat geen Nieuw-Zeelandse waarden waren. Ze beweerde dat haar land streeft naar diversiteit, vriendelijkheid, mededogen en respect voor allen die er hun toevlucht zoeken.
Ardern aarzelde niet om in een hidjab voor de media te verschijnen om later te verklaren dat de wetgeving veranderd zou worden om een strengere controle op de toegang tot wapens te creëren.
Ze zocht altijd een emotionele band met anderen en bereikte, met groot succes, een subtiel en noodzakelijk evenwicht tussen standvastigheid en empathie. Volgens deskundigen vertegenwoordigde zij de ware essentie van vrouwelijk leiderschap. Haar figuur en manier van regeren waren echter het voorwerp van voortdurende aanvallen.
Een leider die onderworpen werd aan voortdurende intimidatiecampagnes
Voordat ze de verkiezingen van 2017 won, merkte voormalig premier Bill English op dat Jacinda Ardern geen stand zou houden en als ‘sterrenstof’ was. De waarheid is dat ze dat wel deed. Bovendien boeide ze velen wereldwijd. In feite was het aan Ardern’s effectiviteit in het omgaan met crises te danken datNieuw-Zeeland de pandemie zo goed beheerste.
Deze gebeurtenissen lijken een onderzoek (Engelse link) van de Universiteit van Liverpool (VK) te bevestigen. Volgens dit onderzoek waren vrouwen veel beter in het leiden van de pandemie. Maar toch, terwijl deze premier inspirerend was in de manier waarop ze binnenlandse en internationale uitdagingen aanpakte, is ze ook onderworpen aan voortdurende verderfelijke achtergrondgeluiden.
Zo werden de woorden van Gareth Morgan (Engelse link), leider van The Opportunities Party, beroemd. Hij verklaarde dat Jacinda moest laten zien dat ze meer was dan “lippenstift op een varken.” Dat was nog maar het begin. In de laatste drie jaar van haar termijn bereikten intimidatiesituaties niveaus die nooit eerder waren vertoond.
Zo verschenen op YouTube meerdere malen video’s waarin haar leven en dat van haar familie werd bedreigd. Om die reden waren de inlichtingendiensten gedwongen meer beveiligings- en beschermingsmechanismen voor haar in te zetten . Nooit eerder hadden ze dergelijke maatregelen moeten intensiveren.
Het niveau van haat en intimidatie dat de voormalige premier van Nieuw-Zeeland heeft ontvangen is ongekend in dit land.
Vervolging, samenzwering en doodsbedreigingen
Er waren twee factoren die de pesterijen tegen Ardern deden toenemen: de regulering van het gebruik van wapens en de vaccinatie tegen het coronavirus. De politie registreerde 18 gefundeerde doodsbedreigingen tegen haar in 2019, 32 in 2020 en 50 in 2021. Twee mannen werden uiteindelijk op deze beschuldigingen gearresteerd.
Vorig jaar kreeg Jacinda Ardern te maken met een protest in de Parliament Gardens. Demonstranten riepen op tot haar executie. Later werd ze lastig gevallen door een vrachtwagenchauffeur die misogynistische en vexatoire beledigingen naar haar hoofd gooide.
De waarheid is dat veel van deze situaties te verdragen waren geweest als zij de enige figuur was geweest die in de belangstelling stond van deze groepen. Haar familie was echter ook het doelwit van bedreigingen en dat waren acties die uiterst moeilijk te verdragen waren.
De campagnes van geweld en vrouwenhaat namen niet alleen exponentieel toe, maar het niveau van bedreiging tegen haar fysieke integriteit was zeer reëel.
De samenleving moet nadenken over
“Dus natuurlijk voel ik me, weet je, verdrietig, maar ik heb ook een gevoel van opluchting.” Dit waren de woorden van Ardern tegen de media na de aankondiging van haar aftreden.
Het is zeer waarschijnlijk dat ze een lange tijd zal moeten besteden aan het accepteren en opbouwen van een positief verslag van haar ervaringen in het ambt. Hopelijk zal het terugtrekken uit de publieke schijnwerpers haar de nodige kalmte terugbrengen.
De ervaringen van deze politieke leider zouden ons moeten helpen om grondig na te gaan waar we als samenleving staan. Hoewel het te verwachten is dat alle publieke figuren kritiek krijgen op hun bestuur, zouden daar geen doodsbedreigingen bij moeten horen.
Het is inderdaad normaal dat ze beoordeeld worden op hun beslissingen, woorden en gedragingen. Maar het is eenvoudigweg niet moreel om iemand te denigreren om zijn geslacht of ideologie.
Helaas is haar geval, zoals we heel goed weten, niet het enige. We kunnen alleen maar hopen dat op een gegeven moment het gezond verstand het wint van de irrationaliteit en dat reflectie het wint van clickbait.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Garikipati, Supriya & Kambhampati, Uma. (2020). Leading the Fight Against the Pandemic: Does Gender ‘Really’ Matter?. SSRN Electronic Journal. 10.2139/ssrn.3617953.
