Integratieve gedragstherapie voor koppels

Volgens Riva (2012) is integratieve gedragstherapie voor koppels een van de derde generatie therapieën. Deze therapie is gericht op privé-ervaringen (emoties en gedachten), acceptatie en mindfulness.

Het besteedt ook speciale aandacht aan de functionele analyse van gedrag als een manier om problemen te evalueren, rekening houdend met de context waarin ze ontstaan, de achtergrond, de gevolgen van onaangepast gedrag en de persoonlijke geschiedenis van beide personen.

Zoals Cordova (2002) al zei, wordt dit integratieve gedragstherapie genoemd omdat het acceptatie technieken combineert met die van traditionele gedragstherapie.

Dat gezegd zijnde, beschouwt integratieve gedragstherapie de vooruitgang in traditionele gedragstherapie voor koppels (Jacobson en Margolin, 1979). De reden hiervoor is dat het een component voor emotionele acceptatie bevat en niet echt gericht is op gedragsverandering.

Bepaalde studies wijzen erop dat deze behandeling anders is dan de traditionele gedragstherapie. Bovendien vermelden zij dat de onderliggende veranderingsmechanismen het geschikter maken om problemen bij koppels te behandelen.

Integratieve gedragstherapie als derde generatie therapie 

Acceptatie

Acceptatietechnieken zijn onder andere nuttig om koppels te helpen compromissen te sluiten. Met andere woorden, het stelt hen in staat om door hun verschillen heen te werken, zodat ze geen bronnen van chronisch conflict worden. Volgens Dimidjian, Martell en Christensen (2008) zijn de belangrijkste strategieën om dit te bereiken:

• Empathische vereniging: het doel is om het negatieve gedrag van het koppel te verminderen. Om dit te doen, vraagt ​​de therapeut de patiënten om de pijn die het genoemde gedrag hen veroorzaakt uit te drukken zonder beschuldigingen te uiten of iemand de schuld te geven. Het belangrijkste doel van deze strategie is om een ​​partij te laten beseffen hoe hun acties hun partner beïnvloeden.
• Uniforme detachering: het belangrijkste doel is dat het koppel de interacties identificeert die aanleiding geven tot hun individuele frustraties. Het doel is om het koppel te helpen hun problemen vanuit een ander perspectief te bekijken. In deze strategie analyseert de therapeut grondig wat het gedrag versterkt dat problemen veroorzaakt. Om dit te doen moedigt de therapeut het koppel aan om bijvoorbeeld over deze kwesties te praten alsof ze toeschouwers zijn.
• Tolerantie: dit is de techniek welke de professional inzet wanneer de vorige twee niet werken. De therapeut helpt het koppel hun tolerantieniveaus te vergroten.

Dit gaat niet over teruggaan naar het ‘idealisatie’-stadium wanneer het paar voor het eerst verliefd wordt. In plaats daarvan moedigt het het paar aan rechtvaardig met elkaar te zijn en de kwaliteiten van de ander te herkennen.

Mindfulness

Mindfulness is een nieuwe techniek gebaseerd op zeer oude benaderingen. Het is geworteld in verschillende religies en oosterse en westerse filosofieën. Het boeddhisme is echter de religie die de meeste invloed uitoefent op deze techniek. Het verwijst naar aandachtig zijn en bewust zijn van het hier en nu zonder enig oordeel te vellen.

Volgens O’Kelly en Collard (2012) worden relaties altijd na verloop van tijd aan verschillende tests onderworpen. Met deze therapie zal het individu vervolgens beter in staat zijn om met deze situaties om te gaan door de effecten die de tests in de relatie veroorzaken te verlichten.

Bovendien helpt het elke persoon zich bewust te zijn van hoe ze zich gewoonlijk verhouden tot de ander in specifieke emotionele toestanden. Het verbetert ook de zelfbeheersing. Dit model is gebaseerd op natuurlijke versterking (een glimlach, een leuke opmerking enz.).

Studies naar integratieve gedragstherapie bij paren

Jacobson, Christensen, Prince, Cordova en Eldridge (2000) vergeleken traditionele gedragstherapie bij koppels met geïntegreerde gedragstherapie.

De resultaten die in hun onderzoek zijn verkregen, wijzen erop dat koppels die werden behandeld met een integratieve gedragstherapie, een grotere koppeltevredenheid vertoonden dan patiënten die werden behandeld met traditionele gedragstherapie.

Perissutti en Barraca (2013) verkregen vergelijkbare resultaten in een later onderzoek. Ze analyseerden 12 studies en vonden een lichte verbetering bij patiënten die een integrerende gedragstherapie kregen, zowel aan het einde van de behandeling als na een jaar.

Echter, dezelfde auteurs stelden vast dat, na 5 jaar follow-up, integratieve gedragstherapie en traditionele gedragstherapie met koppels zeer vergelijkbare resultaten opleveren.

Conclusie

Dit type therapie combineert technieken voor cognitieve therapie met nieuwe strategieën om acceptatie te stimuleren. Het stelt beide partijen in staat om zichzelf en hun partner beter te leren kennen.

Integratieve gedragstherapie voor koppels houdt in dat mensen emotioneel reactief zijn ten opzichte van het andere gedrag van hun partners. Dit is de reden waarom het doel is om het vertrouwen, de intimiteit en de medeplichtigheid aan de relatie te verbeteren.

Eén ding is zeker: wanneer er meer acceptatie is, zijn mensen eerder bereid om veranderingen aan te brengen om te verbeteren, zich aan te passen aan de ander, op een betere manier te communiceren en conflicten op te lossen.