In mijn slechtste tijden was ik alleen

Op mijn slechtste momenten was ik alleen. Ik voelde me alsof de hele wereld me de rug had toegekeerd of dat in ieder geval de mensen om me heen dat hadden gedaan. In goede tijden is het echt makkelijk om gezelschap te vinden, maar niemand houdt ervan bij je te zijn in de slechte tijden. Om mijn verdriet af te ronden, ontving ik kritiek, kleineringen en een kilheid die mijn lichaam bevroor. Ik voelde me triest, heel triest.

Ik hield op te geloven in de mens. Ik verstopte me, als een kleine slak die zich in zijn huis verbergt, wachtend op de zon om op te komen, maar die doet dat nooit. Ik wilde met niemand praten, ik wilde de telefoon niet opnemen, elk gesprek werd net zo leeg en harteloos.

Ondanks dit alles deed ik een poging om te leren om dingen anders te zien. Ik begon al die mensen en al die grote bijeenkomsten die me nog verdrietiger en meer alleen lieten voelen opzij te zetten. Want er is niets meer hartverscheurend dan in een plaats te zijn die anderen als een paradijs zien en die voor jou onvruchtbaarder is dan een woestijn.

Toen begon ik mijn horizon te verbreden. Ik leunde op de mensen die met hun kleine gebaren me een goed gevoel gaven: een vriendelijk woord, een knuffel, een heldere, eerlijke blik. Dat was waar ik begon om dingen op een andere manier te zien. Misschien begon de slak de stralen van de zon te zien vanuit zijn kleine huisje.

Misschien is de realiteit van de zaak dat we allemaal alleen in het leven zijn en dit daarom op een realistische manier moeten verwelkomen. Niemand kan ons de hele tijd komen verdedigen. Ieder van ons heeft zijn eigen problemen en verplichtingen, maar ieder klein gebaar kan enorm helpen tijdens een slechte tijd die we doormaken.

Gelukkig zal je altijd mensen vinden die de speciale kracht hebben om je te troosten. Wanneer je het het minst verwacht komen ze tevoorschijn, als die broodnodige frisse lucht om met slechts een paar kleine woorden  je hoog te laten vliegen. En het is zo simpel dat we deze kleine gebaren richting anderen nooit mogen vergeten. Gebaren die ons laten groeien als mensen.

Want het droevigste dat ons kan overkomen, is het verliezen van onze menselijkheid, iets dat zo makkelijk is om te vergeten in een samenleving waarin de heersende waarden niet vriendelijkheid, onbaatzuchtigheid of respect zijn. Een samenleving waarin ‘Ik’ belangrijker is, ‘Ik, ik, ik,’ of “Ik kan niet naar je glimlachen, ik ben bezig met iets anders” heersen.

De kou en het ontbreken van de menselijkheid brengen ons nergens en misschien wel omdat in het gezegde “Wat u wilt dat u niet geschiedt, doe dat ook een ander niet” er een grote les zit, die we ons zo vaak niet herinneren.

Dit is waarom we allemaal af en toe eens naar elkaar moeten kijken en moeten denken “We hebben allemaal iemand nodig“, waarom begin ik niet met mezelf, bied ik geen goedbedoelde woorden aan in plaats van dolken die recht door de ziel en het hart snijden? Waarom spelen we niet elke onze kleine rol om iets groots te bouwen?

(Opgedragen aan al die mensen die zich herkennen in deze woorden tijdens die moeilijke tijden. Opgedragen aan al die mensen die zijn opgehouden te geloven in de wereld waarin ze leven. Opgedragen aan al die mensen die zich overvallen voelen door wanhoop in een wereld die de neiging heeft te ontmenselijken.)