Ik kan niet alles doen. Ik ben het beu moe te zijn
Ik kan niet alles doen. Want soms wordt het me te veel. Ik heb te weinig handen, te weinig ogen of te weinig tijd voor alles en iedereen… Ik ben het beu moe te zijn.
Maar het is waar: ik kan niet alles doen. Het is gezond te erkennen wat mijn grenzen zijn. Bovendien is het gezond in te zien dat ik ook tijd voor mezelf nodig heb en dat ik het recht heb te zeggen ‘Ik kan niet meer.’.
Velen van ons komen op een punt dat ze het beu zijn moe te zijn. Het leven kan overweldigend zijn. Op dat moment is niet alleen hun lichaam leeg, maar vechten in hun gedachten twee kwade stemmen. De eerste stem doet niets anders dan roepen ‘Je mag nu niet stoppen. Er is nog zoveel te doen’. Intussen zegt de andere stem met aandrang ‘Maar stel dat ik niet meer kan’.
Het is dan niet genoeg om ‘Let it go‘ te brullen uit de film Frozen of een avondje vrij te nemen. Je voor een paar uren losmaken van alles en fantaseren dat je de laatste persoon op aarde bent, dat je eindelijk alleen bent en dat er niets is dat je onmiddellijke aandacht nodig heeft, zal dan niet voldoende zijn.
Dit zijn slechts pleisters op een dieperliggende wond. Ze stoppen het bloeden, maar lossen het probleem niet op.
Want er bestaat een soort uitputting die de aanwezigheid van onderliggende stress en angstgevoelens verraadt. We kunnen niet langer helder denken en worden ziek.
Ik ben het beu moe te zijn. Ik ben het beu dat ik niet in staat ben om het leven aan te kunnen
We geven een voorbeeld. Caroline werkt elke dag van negen tot vijf. Na het werk zorgt ze voor haar moeder die Alzheimer heeft.
Elke maand spaart ze een deel van haar loon zodat ze de studies van haar kleine zus kan betalen. Dit houdt ze geheim voor haar echtgenoot die momenteel werkloos is.
Caroline wil het beste voor iedereen. Ze wil zo goed mogelijk voor haar moeder zorgen, haar zus een goede toekomst bezorgen en de schijn ophouden in haar huwelijk.
Maar de lichamelijke en geestelijke uitputting is bij Caroline extreem. Op sommige dagen overweegt ze andere keuzes. Misschien kan ze iemand betalen om haar te helpen bij de zorg voor haar moeder. Maar dat zou betekenen dat ze niet kan sparen om de studies van haar zus te betalen.
De hersenen gaan op zoek naar alternatieven. De frontale hersenkwabben voeren deze verfijnde planning, deze bedenkingen en analyse uit. Maar wanneer je geen gepaste oplossingen vindt, dan komen je primitieve hersenen in actie.
Dan voelen we ons verlamd. De chemie in onze hersenen verandert en we voelen ons gevangen. We denken dan ook ‘Het maakt niet uit wat ik doe. Alles zal toch mislopen.’
Onze hartslag versnelt, de hormonen raken uit evenwicht en de angstduivel neemt over. Het vernietigt alles en vermoeidheid sijpelt in elke cel van ons wezen.
Ik kan niet alles doen, maar dat is OK
‘Ik heb zoveel te doen, ik weet zelfs niet waar te beginnen, maar als ik nu niet start, dan wordt het later nog erger.’ ‘Mijn baas zal mij ontslaan als ik dit niet afwerk.’ ‘Mijn ouders zullen boos worden als ik niet langsga…’
Als we het taalgebruik bekijken, dan zien we een patroon waarin steeds opnieuw ‘als … dan’ terugkeert: Als ik dit niet doe, dan zal dat gebeuren…
“De geest kent geen grenzen maar vermoeidheid wel.”
-Syd Barrett-
Wanneer je je leven leidt op basis van worst-case scenario’s, dan belast je je geest en vernietig je je energie. Zo eenvoudig is het. Accepteer dat je niet alles kan doen. Dat is gezond. Want als je probeert om alles op je schouders te nemen, dan zal je vroeg of laat instorten.
Bekijk de volgende suggesties even en onderzoek je hart op een oprechte en eerlijke manier.
Ben je het beu moe te zijn? Dan is het tijd om je focus te veranderen
Soms is het moeilijk om dit toe te geven. Maar we trappen in onze eigen valkuil. Het is gevaarlijk om tegen onszelf te zeggen ‘ik kan alles doen’. Het is een fout die we kunnen rechtzetten door onze denkpatronen te veranderen:
- Herinner je elke dag wanneer je opstaat, deze eenvoudige zin: Ik zal het beste doen wat in mijn vermogen ligt gezien de middelen die ik heb en hoe ik me voel.
- Vermijd de valkuilen in je taalgebruik of in je gedachten. In plaats van te zeggen of te denken ‘Ik ben niet goed genoeg, ik zal harder moeten werken om alles te doen’, zeg of denk ‘Ik zal elke dag en op elk moment het beste van mezelf geven, maar zonder mezelf te verwaarlozen’.
- Wanneer je merkt dat je lichaam niet meer kan… niettegenstaande je genoeg slaapt, analyseer dan je gedachten. Want soms ontmoedigen we onszelf en zijn het onze gedachten ‘Ik zal het niet kunnen’, ‘Ik doe niets goed’, die ons uitputten.
Een laatste maar belangrijke opmerking
Het is onontbeerlijk dat je zorg draagt voor en aandacht besteedt aan je circadiaanse of dagelijkse ritmes en routines. Neem regelmatig een pauze en maak per dag een paar uur vrij voor jezelf. Dat betekent niet dat je minder aan anderen geeft of iemand in de steek laat. Het is gezond en noodzakelijk.
De moed hebben om luidop te zeggen: ‘ik kan niet alles doen’, zal niet het einde van de wereld betekenen. De sterren zullen nog steeds aan de hemel staan. En het is niet zo dat alle bloemen zullen verwelken en sterven.
Als je het lef hebt om niet langer te proberen om alles te doen, dan zal dat OK zijn.