Hyperouderschap: overbeschermde kinderen en stress
Hyperouderschap is een nieuwe en toenemende trend die belangrijke aspecten van de kindertijd verwaarloost. Denk aan spelen, buiten zijn, verveling en problemen confronteren. Het is het resultaat van een opvoedingsstijl die gekenmerkt wordt door overdreven bescherming, overdreven aandacht en lof voor het kind.
Kinderen van hyperouders, ook wel hyperkinderen genoemd, zijn meer bezig met anderen dan met zichzelf. Ze hebben weinig tijd voor zelfontdekking, interpersoonlijke ontwikkeling en vele andere belangrijke eigenschappen die zij in de kindertijd zouden moeten ontwikkelen.
Wat betekent de term ‘hyperouderschap’?
Hyperouderschap is een begrip dat betrekking heeft op het onder controle houden van kinderen. Het gevolg is dat deze kinderen zich veel volwassener gedragen dan normaal is voor hun leeftijd. Er wordt van hen verwacht dat ze perfect zijn en dit belemmert hun onafhankelijkheid.
De termen hyperouderschap en hyperkinderen ontstonden in de Verenigde Staten. Traditioneel zijn ze gerelateerd aan het concept van het ‘verwende kind’.
Eva Millet, journalist en auteur van de boeken Hiperpaternidad (Hyperouderschap) en Hiperniños: hijos perfectos o hipohijos? (Hyperkinderen: perfecte kinderen) stelt echter dat hyperkinderen hun ouders vaak ontzettend veel stress bezorgen juist omdat ze geen verwende kinderen willen opvoeden.
Hoe ziet het leven van hyperkinderen eruit?
Hyperkinderen hebben het druk met buitenschoolse activiteiten waar ze niet gepassioneerd over zijn. Ze weten heel goed wat hun zwakke punten zijn, maar hun ouders behandelen hen als een investering.
Dat wil zeggen, na veel geld en moeite te hebben gestoken in het opvoeden van hun kinderen, denken ze (vaak onbewust) dat dit zich zal vertalen in automatisch succes.
De kinderen zijn zich hier veel meer bewust van dan we denken. En die druk beïnvloedt ze op elk niveau. Hun leven wordt gekenmerkt door constante stress omdat ze aan de verwachtingen van anderen moeten voldoen.
Tegelijkertijd worden hyperkinderen steeds meer het middelpunt van de aandacht binnen het gezin. Zoals Millet zegt: “Je gaat bij ze op visite en ziet er geen foto’s van de grootouders. Je ziet er alleen maar foto’s van de kinderen, de koninkjes en koninginnetjes van het huis.
Vroeger had men gemiddeld veel meer kinderen dan nu, waardoor de aandacht over de kinderen moest worden verdeeld. Eens maakten de kinderen dan ook deel uit van het meubilair, tegenwoordig zijn ze altaren.”
Deze overstimulatie creëert bij kinderen het gevoel dat ze beter zijn dan anderen, wat hun persoonlijke ontwikkeling negatief kan beïnvloeden.
Als gevolg hiervan kunnen ze hun emoties niet goed beheren, raken ze gemakkelijk gefrustreerd en lijden ze onder de bezorgdheid van hun ouders. Kortom, ze veranderen in wat Millet ‘hyperkids’ noemt, afhankelijke kinderen die niets kunnen zonder de hulp van hun ouders.
Wat heeft een kind echter nodig?
Het is moeilijk om te bepalen wat kinderen precies nodig hebben, ze hebben tenslotte hun eigen dromen, verlangens en verwachtingen. Eén ding is echter duidelijk: ze zijn nog altijd aan het leren hoe ze de echte wereld moeten confronteren, we kunnen dan ook niet net zoveel van ze vragen als van een volwassene.
Dat is waarom we als ouders nooit ons leven mogen leiden via onze kinderen. Het is simpelweg niet aan hen om onze dromen waar te maken. Nadenken over hun academische carrière nog voordat ze de leeftijd van tien jaar bereiken is gewoon raar.
We moeten onze kinderen hun eigen persoonlijkheid en interesses laten ontwikkelen. En belangrijker nog, we moeten ze de ruimte geven om te falen en te ontdekken waar hun grenzen liggen. We moeten ze daarbij leren dat mislukkingen kunnen helpen om beter te worden.
Minder geld, meer liefde
Natuurlijk willen we het beste voor onze kinderen. We willen dat ze naar de beste school gaan, de beste leraren hebben en de beste buitenschoolse activiteiten beoefenen. En ja, al die ervaringen, lessen en kampen zijn ontzettend duur. Toch kunnen we niet van onze kinderen verwachten dat ze dit begrijpen, want dat doen ze gewoon niet.
Ze hebben nog geen besef van de waarde van geld en dus ook niet van hoeveel wij als ouders investeren. In plaats van je zorgen te maken over dat je tienjarige kind niet de beste leraar Engels van het land heeft, is het dan ook een veel beter idee om je kind te leren hoe hij of zij zich op een natuurlijke manier kan verhouden tot zijn omgeving.
Kinderen moeten immers al spelend met andere kinderen opgroeien. Dit betekent dat ze hun vaardigheden onafhankelijk van elkaar in praktijk moeten brengen. En als ouders moeten we niet alles voor onze kinderen willen doen. Natuurlijk moeten we er voor ons kind zijn als hij of zij onze hulp nodig heeft, maar we moeten onszelf niet opdringen.
Het is belangrijk dat kinderen leren hoe zij onverwachte situaties kunnen overwinnen. Ouders zouden er alleen moeten zijn om advies, steun en vooral veel liefde te geven.